Μόλις κυκλοφόρησε: "Νυχτώνει αργά"

Και τώρα είναι ώρα

να φεύγετε σιγά-σιγά

να πάτε πίσω

στα αραχνιασμένα σας υπόγεια

να γίνετε ξανά ασώματες σκιές

να κοιμηθείτε.

Πάλι όταν το αίμα μου

θα φορτωθεί καινούργιο δηλητήριο

εσείς θα ανοίξετε τα μάτια

αθόρυβα θα ανέβετε τις σκάλες

και με φωνή απ’ τη φωνή μου

θα πείτε λόγια τρομερά

θα δικαιώσετε το πέρασμά σας

κάποτε απ’ τη ζωή

θα επιβλέψετε το έργο

που αφήσατε ημιτελές

το έργο που εγώ για χάρη σας

ολοκληρώνω τώρα.

 "Με τη νέα ποιητική συλλογή της ΝΥΧΤΩΝΕΙ ΑΡΓΑ που είναι χωρισμένη σε πέντε ενότητες: Του παιδιού, Των μεγάλων, Των ερώτων, Της μοναξιάς, Του χρόνου, η Καίτη Βασιλάκου συνεχίζει την εσωτερικευμένη διήγηση με τον εξομολογητικό καθημερινό τόνο που ξεκίνησε στην πρώτη της συλλογή «Αγαπημένε μου ψυχίατρε πες μου...». 

Με απλές βατές λέξεις και έννοιες, παρατηρεί τη γέννηση ενός παιδιού, την παράξενη ενηλικίωσή του στον κόσμο της μοναξιάς και του φόβου: Αυτός ο κόσμος πάντα/ μέσα στα δάκρυα και το φόβο/ θα είναι βουτηγμένος.// Το παιδί υπογράφει/ το μέλλον του. Στην ίδια ενότητα ξεχωρίζει η σταθερά επανερχόμενη εικόνα του ακίνητου βλέμματος πάνω στο γύψινο περίγραμμα του ταβανιού: Παράξενες μορφές από ασβέστη/ τρέχουν γύρω-γύρω στο ταβάνι ή αλλού: Είμαι εδώ δίπλα σας/ ένα βουβό στοιχείο/ μια ακίνητη μορφή/ μέσα σε πλαίσιο/ το γύψινο σχέδιο στο ταβάνι, στίχοι που μπορούν να διαβαστούν παράλληλα με το «Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο» του Καρυωτάκη: Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους./ Mαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε./ H ευτυχία μου, σκέπτομαι, θά ’ναι ζήτημα ύψους.// Α! πρέπει τώρα να φορέσω/ τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι./ Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,/ πολύ θ’ αρέσω.

Στην επόμενη ενότητα Των μεγάλων η ποιήτρια διεκτραγωδεί τον πάταγο του χρόνου/ που τα σάρωνε όλα για να μείνουν αδειανά τώρα τα χέρια και η μνήμη βαριά. 

Η ευτυχία μου έχει μια ποιότητα πόνου/ Ταξιδεύω στην κόψη του ξυραφιού/ και φτάνω κομματιασμένη στον παράδεισο, γράφει στην τρίτη ενότητα η ποιήτρια, για να περάσει στο επόμενο συνδετικό που διατρέχει όλο το βιβλίο της, στο αίσθημα της μοναξιάς –παντού και πάντα κυρίαρχο. Η μοναξιά είναι απαλή/ σαν χάδι αγαπημένου,/ είναι ευγενική διακριτική./ Σε κάθε κάμαρη/ σε υποδέχεται σεμνά/ έτοιμη πάντα/ να υπηρετήσει τις επιθυμίες σου.// Η μοναξιά [...] είναι μια σκλάβα υποταχτική. [...] Θέλει τόσο πολύ να σε υπακούσει/ να σε κάνει να την ερωτευτείς.

Τέλος στην τελευταία ενότητα Του χρόνου η ποιήτρια εστιάζει στην ώρα του απολογισμού: Προσευχήσου/ να είναι εύκολο/ το Τέλος, -το πέρας του ανέμελου καλοκαιριού, μέσα από την όμορφη αναλογία που εφευρίσκει η ποιήτρια με το σταμάτημα των ήχων απ’ τα τζιτζίκια, το ξεθώριασμα του πολύχρωμου κόσμου, την επίπονη κι επίμονη αναζήτηση των αναμνήσεων.
Και ο καιρός/ λες και αφηνίασε τελευταία,/ τρέχει σαν άλογο ιπποδρόμου/ προς το τέρμα,/ με τίποτα δεν συγκρατείται πια".
«Μ» (Δελτίο Τύπου).