Γιατί πληθαίνουν οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής;

Διαβάζω στο διαδίκτυο, βλέπω στο φέις μπουκ, ακούω στην τηλεόραση: ο κόσμος, ο απλός και ο λεγόμενος επώνυμος, καταδικάζει την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, καταδικάζει και τις πράξεις της. Το αντίθετο δεν το βλέπω. Δεν βλέπω ανθρώπους να την υποστηρίζουν, να τη δικαιολογούν, να προβάλλουν με θετικό τρόπο τις θέσεις της.

Γιατί λοιπόν ανεβαίνουν τα ποσοστά της στις σφυγμομετρήσεις; Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Δεν γίνεται όλοι να καταφερόμαστε εναντίον της Χρυσής Αυγής κι αυτή να αποχτά όλο και περισσότερους οπαδούς.

Καταλαβαίνουμε φυσικά τι συμβαίνει στην πραγματικότητα: όσοι την υποστηρίζουν, δεν βγαίνουν να το φωνάξουν, γιατί ντρέπονται ή γιατί φοβούνται τη γενική κατακραυγή. Βουβά και αθόρυβα στρέφονται σε ένα κόμμα που πιστεύουν ότι είναι ικανό να λύσει τα προβλήματα του τόπου.

Αυτό το βουβό και αθόρυβο με ανησυχεί. Γιατί  έτσι βουβά και αθόρυβα είδαμε τη Χρυσή Αυγή να γίνεται τρίτο κόμμα στη Βουλή αφήνοντας πίσω της με διαφορά το πρώην «μεγάλο» Πασόκ και το πρώην «ηρωικό» ΚΚΕ και έτσι βουβά και αθόρυβα θα τη δούμε μια μέρα να γίνεται αντιπολίτευση και στο τέλος να ανεβαίνει στην εξουσία.

Εν τάξει, ίσως το παρατράβηξα, όμως αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι ότι με την κατακραυγή και τις αποδοκιμασίες, με τα συλλαλητήρια και τις συναυλίες τίποτα δεν γίνεται. Άρα, αν θέλουμε να δούμε τη Χρυσή Αυγή να συρρικνώνεται, πρέπει να αλλάξουμε τακτική.

Γιατί στη Γερμανία του μεσοπολέμου βρέθηκαν οι Ναζί στην εξουσία; Πώς η δημοκρατία τους ξέπεσε και ο λαός στράφηκε στον Χίτλερ; Οι ομοιότητες με όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας είναι σοκαριστικές.

Η εθνική ταπείνωση απέναντι στην Ευρώπη με τη λήξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου σιγόβραζε στις καρδιές των Γερμανών. Οι πολιτικοί που υπέγραψαν την εκεχειρία με τους συμμάχους αποκλήθηκαν από πολλούς «εγκληματίες του Νοέμβρη» και η πράξη τους θεωρήθηκε πράξη προδοσίας. Ο λαός έβλεπε με εχθρότητα και περιφρόνηση την κυβέρνηση. Μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών που ταπείνωνε  παντοιοτρόπως τη Γερμανία, οι πολίτες έπαψαν να εμπιστεύονται τους πολιτικούς. Εγκατέλειψαν τα δημοκρατικά κόμματα και στράφηκαν στα ολοκληρωτικά, τα κομμουνιστικά και το ναζισμό. Οι αριστεροί έλπιζαν σε μια επανάσταση όπως η Οκτωβριανή στη Ρωσία. Γίνονταν καταλήψεις κτηρίων και κάποιοι μιλούσαν για «αριστερή πανούκλα». Η πολιτική βία ήταν έντονη.

Με το παγκόσμιο οικονομικό κραχ της δεκαετίας του 30 η Γερμανία βρίσκεται σε οικονομικό χάος. Ανακύπτουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα, ανεβαίνουν οι τιμές των αγαθών και αυξάνεται η ανεργία. Ένας στους τρεις Γερμανούς είναι άνεργος. Το έγκλημα και οι αυτοκτονίες αυξάνονται. Η μακροβιότερη κυβέρνηση δεν έχει μεγαλύτερη διάρκεια από δυο χρόνια.

Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον δεν είναι παράξενο που το ναζιστικό κόμμα αύξησε τους οπαδούς του. Βρέθηκε και ο αποδιοπομπαίος  τράγος, οι Εβραίοι, και ο κόσμος εκτόνωσε πάνω τους την τυφλή οργή του για όσα υπέφερε. Μέσα σε λίγα σχετικά χρόνια οι ναζιστές είδαν τα ποσοστά τους να ανεβαίνουν σταθερά και κάποια στιγμή πήραν την εξουσία. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε.

Λένε πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, όμως παρόμοια κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά αίτια προκαλούν παρόμοια αποτελέσματα.

Όσο η κατάσταση στη χώρα μας παραμένει ρευστή και χαοτική, όσο η ανεργία αυξάνεται, οι τιμές ανεβαίνουν και οι πολίτες μουντζώνουν τη Βουλή και επιτίθενται στους πολιτικούς, τόσο η Χρυσή Αυγή θα ανεβάζει τα ποσοστά της. Όσο το έγκλημα εξαπλώνεται, οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται, οι κυβερνήσεις δεν είναι σταθερές και οι ιδεολόγοι ταραχοποιοί  δρουν ανενόχλητοι, τόσο η Χρυσή Αυγή θα αποχτά νέους ψηφοφόρους.

Αυτοί οι νέοι ψηφοφόροι δεν ταυτίζονται ιδεολογικά με τις θέσεις της Χρυσής Αυγής. Είναι πολίτες θυμωμένοι, αηδιασμένοι, ανήσυχοι με την κοινωνική αταξία που βλέπουν να επικρατεί, φοβισμένοι από την ανεργία και τη φτώχεια που τους απειλεί, απογοητευμένοι από μια δημοκρατία που διέψευσε τον εαυτό της και ταπεινωμένοι από τη διεθνή απαξίωση. Από αυτή τη δεξαμενή των δυσαρεστημένων πολιτών αντλεί τους οπαδούς της η Χρυσή Αυγή.  Και παρά τη δημόσια κατακραυγή εναντίον της, αυτή θα συνεχίσει να αποχτά οπαδούς, αν δεν ομαλοποιηθεί, έστω στοιχειωδώς, η κατάσταση.

Επομένως η λύση δεν είναι να βρίζουμε τη Χρυσή Αυγή. Αυτό ίσως να μας εκτονώνει προς στιγμήν, άλλο όμως αποτέλεσμα δεν έχει. Η λύση είναι να βελτιωθεί, έστω και λίγο, η οικονομική κατάσταση, να μειωθεί, έστω και λίγο η ανεργία και να ανακτηθεί, έστω λίγο περισσότερο η εμπιστοσύνη μας στους πολιτικούς της χώρας.

Με άλλα λόγια στη συγκεκριμένη περίπτωση την ευθύνη δεν την έχει ο λαός αλλά οι πολιτικοί μας. Αν η Χρυσή Αυγή γίνει μια μέρα μεγάλο κόμμα που θα καθορίζει τη μοίρα του τόπου μας, αυτό θα οφείλεται στην ανικανότητα των δημοκρατικών κομμάτων και στην αποτυχία των προγραμμάτων τους.

Ας το έχουν υπόψη τους αυτό όσοι φλυαρούν στη Βουλή και κάνουν επίδειξη πνεύματος υπολογίζοντας στα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους.