Επί του φοβερού Βήματος

Εδώ λοιπόν τώρα,

ήρθε η ώρα

του απολογισμού,

τι έκανες,

τι δεν έκανες,

τι θα πεις,

όταν βρεθείς

επί του φοβερού Βήματος.

«Για την αγάπη δεν έχω άποψη»,

θα πεις,

«δεν μπόρεσα να τη γνωρίσω

κι αν είναι αμάρτημα αυτό,

δεν ξέρω,

όμως κανείς δεν χάρηκε,

ούτε  και πόνεσε κανείς

για μένα.

Ερωτεύτηκα σώματα,

όχι ανθρώπους.

Έκλαψα πολύ,

αλλά μόνο για μένα.

Αν είμαι ένοχη

γι αυτό,

δεν ξέρω.

Εχθρεύτηκα πολλούς»,

θα πεις,

«αλλά την άλλη μέρα

τους είχα συχωρέσει.

Στους φίλους

στάθηκα πιστή,

κανέναν τους δεν πρόδωσα.

Μόνο που η φιλία τους

δεν μέτρησε ποτέ,

ούτε άφησε αποτυπώματα

στη μνήμη μου.

Τους άδικους

τους αποστράφηκα,

δεν πάτησα

επί πτωμάτων,

αλλά ανέχθηκα

όσους το έκαναν

και μερικές φορές

βρέθηκα στο τραπέζι τους.

Δεν είπα ψέματα ποτέ,

στους άλλους είπα μόνο

τα ψέματα που άκουσα.

Κράτησα την αλήθεια μου κρυφή,

μόνο για μένα.

Κι αν είναι αυτό εγωισμός,

δεν ξέρω.

Το πιο βαρύ μου αμάρτημα

είναι νομίζω τούτο:

πως χρόνια μελετώντας τα βιβλία

συσσώρευσα επιστήμη και σοφία,

αλλά δεν τα μοιράστηκα

με το συνάνθρωπο,

δεν το καταδέχτηκα.

Με λίγα λόγια

σαν τη μαύρη τρύπα

τράβηξα εντός μου

το καθετί

και το εξαφάνισα.

Κι αν αυτό είναι αμαρτία,

δεν το ξέρω».

Θα πάρει τότε ο Κριτής

τη θεία μάχαιρα,

«Σε δύσκολη θέση μ’ έχεις φέρει»,

θα σου πει,

«και τώρα περιμένεις από μένα

μια δίκαιη απόφαση».

Και τη μάχαιρα

ψηλά θα σηκώσει.

«Δεν έλαβες λοιπόν,

δεν έδωσες,

ως το βαθύ σου γήρας

αναλώθηκες

σε μια μοναχική αυτάρκεια.

Το δίκαιο είναι τώρα

να διαμοιραστείς,

να δώσεις τα κομμάτια σου

σε όσους τα δικαιούνται».

Τη θεία μάχαιρα

με ορμή θα κατεβάσει

και στα δυο θα σε κόψει.

Η μισή θα μπεις στον Παράδεισο,

η άλλη μισή στην Κόλαση.