Παυσίπονο - αναλγητικό

Θα σου πω τι θα κάνεις:

Θα κλείσεις τις πόρτες,

θα κλείσεις τα παράθυρα,

θα βγάλεις έξω τον κόσμο.

Θα ξαπλώσεις μετά

με τα μάτια κλειστά

και θα σκεφτείς σκοτάδια

κι άλλα σκοτάδια κι άλλα.

Θα περνούν κάτι ριπές χρωματιστές

και θα σβήνουν  αμέσως παρακάτω,

έπειτα κι άλλα σκοτάδια,

μαλακά, βουβά,

ωραία σκοτάδια.

Κάποια στιγμή

θ’ ακούσεις έναν ήχο,

σαν κάτι να σπάει,

μετά ξανά ησυχία.

Θά’ ρχονται και θα φεύγουν

οι χρωματιστές ριπές,

θα προσπαθούν

 να φτιάξουν σχήματα,

αλλά θα καταρρέουν,

δεν μπορούν να υπάρξουν,

είναι ακόμα  νωρίς,

πρέπει να περιμένεις.

Μετά ξαφνικά ακούς

τριξίματα, κρότους,

ένα βρυχηθμό

και τα πρώτα λαμπερά σχέδια

απλώνονται στο στερέωμα.

Κάτι βαρύ έχει καθίσει πάνω σου,

σου κόβει την αναπνοή,

«Θεέ μου», λες,

«τι ευτυχία είναι τούτη,

πάλι θα πεθάνω εντυπωσιακά».

Αυτό πρέπει να κάνεις.

Θα δεις τι εύκολα

που φεύγει αυτός ο πόνος

πώς εκμηδενίζεται,

θα δεις

πόσα ωραία πράγματα

κρύβει η  αγέλαστη ζωή

και πόσο έξυπνα εσύ

την κλέβεις, τη ληστεύεις

αυτή τη μονοκόμματη ζωή,

πόσο έξυπνα εσύ

ξέρεις

να την εκμεταλλεύεσαι

αυτή την παγερή ζωή,

με τι τεχνάσματα εσύ

μπορείς και τη φέρνεις

στα μέτρα σου

αυτή τη ζωή τη βρωμιάρα,

πώς την ξεζουμίζεις,

πόσο αχόρταγα τη χαίρεσαι

την πρόστυχη ζωή,

πώς την κουρελιάζεις,

πώς την κάνεις δική σου,

άθυρμα και παίγνιο σου

αυτή την ξεφτιλισμένη ζωή.