Να
μείνουν όλα
έτσι,
όπως είναι,
ακίνητα,
η φορά
προς τα εμπρός
να
παγώσει,
το βέλος που εκτοξεύτηκε με ορμή
να
σταθεί στον αέρα μετέωρο,
το χέρι
που απλώθηκε
για να
χαϊδέψει,
να
μαρμαρώσει,
το στόμα
που άνοιξε
για να
πει σ’ αγαπώ,
να
χάσκει ανόητα,
το
τρυφερό βλέμμα
να γίνει ψυχρό κρύσταλλο,
το
όνειρο
που πήγε
να πάρει μορφή
να
απομείνει μισοκρεμασμένο σκιάχτρο,
τα
σώματα να γίνουν αγάλματα
σε μια
άβολη στάση,
η ψυχή
να κοκκαλώσει
μέσα
στην αγωνία της
-
ω, Θεέ μου,
αυτό μοιάζει
με κόλαση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου