Το βιβλίο της
Βασιλάκου πέρα από τη διερεύνηση ερωτικών ιστοριών που κινούνται στο περιθώριο
αυτού που αποκαλούμε «κανονικό» και «σύνηθες», αποτελεί και μια διερεύνηση, εν
τη υπερβολή της, των υποκείμενων συναισθημάτων/εσωτερικών τάσεων που διέπουν
τις ερωτικές ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες αναπόφευκτα ανάγονται στην
πρωταρχική σχέση κάθε γυναίκας με τον πατέρα της και κάθε γιου με τη μητέρα
του. Ο έρωτας είναι αυτός που συνεχίζει το ανθρώπινο είδος και είναι ένα
ένστικτο (μάλλον, παρά συναίσθημα) που δεν μπορούμε να αποφύγουμε ή να
αρνηθούμε. Απλά φροντίζουμε συνήθως να κινούμαστε στα πλαίσια της ηθικής και
της νομιμότητας όσο το αφορά.
Οι πρωταρχικές σχέσεις αλλά και οι
σχέσεις στο περιθώριο εμπεριέχουν το στοιχείο της αβύσσου και εδράζονται σε
πολύ βαθιά επίπεδα του ανθρώπινου ψυχισμού. Γι’ αυτό χρειάζονται τη γεμάτη
ενσυναίσθηση πένα μιας ικανής συγγραφέως, όπως η Βασιλάκου, που ξέρει να
φτιάχνει τις ιστορίες της έτσι που να κυλούν σαν καθαρό νερό, για να αναδυθούν
τα ερωτήματα που τις αφορούν και τα έντονα συναισθήματα που συνήθως παράγουν.
Και τότε, κοιτάζοντας προσεκτικά στον καθρέφτη που σχηματίζουν, μπορεί να
τολμήσουμε να αναγνωρίσουμε κάτι που μας αφορά.
Ολόκληρη η κριτική εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου