Γονείς, αυτοί οι άγνωστοι

 

 

Τώρα που μεγάλωσα, που παραμεγάλωσα, σκέφτομαι πως έχω μια εικόνα των γονιών μου πολύ ελλιπή, πως ξέρω λίγα πράγματα γι’ αυτούς και πως ποτέ, όσο ζούσαν, δεν πέρασε από τον νου μου να τους κάνω ερωτήσεις για τη δική τους ζωή, όταν ακόμα ήταν παιδιά, νέοι, ανύπαντροι αλλά και παντρεμένοι.

 

Ξέρω αρκετά γι’ αυτούς από τις δικές τους διηγήσεις, όταν είχαν διάθεση να μιλήσουν για το παρελθόν τους, όμως είναι και πολλά που αγνοώ. Αυτό σήμερα το θεωρώ πολύ σκληρό. Είναι σκληρό να έχεις μια κομματιασμένη εικόνα γι’ αυτούς που σε γέννησαν και σε μεγάλωσαν. Και είναι και μια αλλοιωμένη εικόνα, γιατί ό,τι είπαν, ήταν μόνο αυτό που ήθελαν να πουν και το είπαν με τον τρόπο που ήθελαν να το πουν.

 

Τώρα τελευταία έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι γονείς μου (οι γονείς μας) είναι οι μεγάλοι Άγνωστοι της ζωής μας. Είναι αυτοί που τους βλέπαμε με τα δικά μας παιδικά, εφηβικά, νεανικά μάτια, φιλτραρισμένους μέσα από τις δικές μας αντιλήψεις και εμπειρίες, δεμένους άρρηκτα με ιδιαίτερους, σφιχτούς δεσμούς μαζί μας και γι’ αυτό διαφορετικούς από ό,τι ήταν τελικά.

 

Είναι οι Γονείς μας, αυτοί οι Άγνωστοι.