Να γίνουμε κομήτες

 

 

 

Τρίμματα, συντρίμματα,

θραύσματα παλαιών ονείρων σκόρπια,

αιωρούμενα στο διάστημα

σαν υπολείμματα αρχαίου μεταλλικού δορυφόρου,

ο έναστρος ουρανός σταθερός και αναλλοίωτος

μέσα στην ιλιγγιώδη του ταχύτητα,

οι περιφορές κανονικές,

το απροσδόκητο με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.

 

Χιλιάδες χρόνια τώρα

βλέπουμε ψηλά τα ίδια πράγματα,

κομήτες, εκλείψεις, διάττοντες, δύσεις, ανατολές,

το ίδιο μονότονο σκηνικό χιλιάδες χρόνια τώρα.

Αλλά όλα αλλάζουν, όλα αλλοιώνονται

και  τα μάτια μας δεν θέλουν να το δουν.

 

Τώρα επομένως θα φιλοσοφήσουμε

πάνω στη μοναξιά και τη νομοτέλεια,

τα ερεθίσματα από τη Γη μάς κούρασαν,

δεν τα θέλουμε πια,

είδαμε ότι η δυστυχία δεν τελειώνει

παρά τις διαμαρτυρίες μας

και αποστρέψαμε από αυτήν το πρόσωπό μας,

είδαμε ότι η επανάληψη

είναι το σταθερό γνώρισμα των πάντων

και νιώσαμε παγιδευμένοι

μέσα σε αόρατους αρραγείς κύκλους.

 

Τι να ελπίσουμε τώρα έξω από το απροσδόκητο;

 

Εδώ λοιπόν, στην απεραντοσύνη.

Τα αχανή όρια του Σύμπαντος μάς πιέζουν,

ασφυκτιούμε μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος κόσμου,

ξύνουμε με το νύχι τα τοιχώματά του

και θέλουμε να δούμε τι υπάρχει από πίσω,

νοήμονες τυφλοπόντικες,

ξύνουμε και γρυλλίζουμε,

αλλά τι να δούμε πίσω απ’ τα τοιχώματα,

αυτό που υπάρχει είναι τέτοιο

που για μας δεν μπορεί να υπάρχει.

 

Γι’ αυτό, δεν μας μένει άλλο απ’ το να γίνουμε κομήτες,

να απλώσουμε προς τα πίσω τη μακριά, παγωμένη ουρά μας

και να απογειωθούμε,

ωραίοι προγραμμένοι αλήτες,

να κυκλοφέρνουμε μέσα σε μια νεκρή σιωπή

και κάποτε, ανάμεσα σε δυο ταξίδια μας,

να διαλυθούμε σε μια πύρινη βροχή.

 

Θα περιφέρονται έπειτα τα υπολείμματά μας,

τρίμματα, συντρίμματα,

θραύσματα παλαιών ελπίδων και ανησυχιών,

στραβά κομμάτια αιωρούμενα στο διάστημα

που σαν ψιλές, τσιριχτές φωνές

θα αστράφτουν στο φως του ήλιου,

μικρά, ακανόνιστα κομμάτια με κοφτερές γωνίες

που θα θυμίζουν στους επιγόνους

τους ατελέσφορους αγώνες μας.