Τα μηνύματα

«Δεν θα παίζεις με την κούκλα, είναι ακριβή και θα τη χαλάσεις».

Μήνυμα:

Δεν θα κάνεις παιδιά.

«Δεν θα παίξεις με τα άλλα παιδιά, γιατί φοράς το καλό σου φόρεμα και θα το λερώσεις».

Μήνυμα:

Θα είσαι μόνη σου, μακριά από τους άλλους.

«Δεν σου αγοράζουμε παιχνίδια, γιατί είναι πεταμένα λεφτά».

Μήνυμα:

Δεν θα χαίρεσαι τίποτα.

«Δες αυτό το κοριτσάκι πώς χορεύει στις μύτες των ποδιών του. Εσύ γιατί δεν μπορείς να το κάνεις;»

Μήνυμα:

Είσαι κατώτερη από τους άλλους.

Κι έτσι η μικρή Νταίζη μάζεψε μια μέρα τις φίλες της στο διάλειμμα και τους είπε με το πιο μελαγχολικό βλέμμα που μπόρεσε να επιστρατεύσει:

-Είμαι μια βασιλοπούλα. Ζούσα σε ένα όμορφο παλάτι με τους γονείς μου που ήταν βασιλιάδες, αλλά μια μέρα που ήμουν μόνη, ήρθαν κάποιοι και με έκλεψαν και τώρα με κρατούν αιχμάλωτη στο σπίτι τους. Και μου λένε πως, αν το πω αυτό πουθενά, θα με σκοτώσουν.

Τα κορίτσια την κοίταξαν καχύποπτα.

-Ψέματα λες, είπε η Ελένη.

-Όχι, αλήθεια σάς λέω!

-Δηλαδή δεν είναι οι πραγματικοί σου γονείς αυτοί που μένεις μαζί τους;

-Όχι, δεν είναι. Αυτοί με έκλεψαν από τους αληθινούς μου γονείς, τους βασιλιάδες.

Το βλέμμα πολύ - πολύ θλιμμένο, τα μάτια βουρκωμένα.

-Είμαι βασιλοπούλα σάς λέω!

Μέσα σε πέντε λεπτά τις είχε πείσει. Μελαγχόλησαν και τα κορίτσια και την κοίταζαν θλιμμένα κι αυτά.

Η Νταίζη ζύγισε τα πράγματα. Να το συνεχίσει ή όχι; Τελικά έβαλε τα γέλια.

-Σας κορόιδεψα! φώναξε ενθουσιασμένη. Κι εσείς το πιστέψατε!

Τα κορίτσια φάνηκαν να ανακουφίζονται.

-Α, να χαθείς!

Στο επόμενο διάλειμμα το είχαν κιόλας ξεχάσει.

Η Νταίζη όμως όχι. Η Νταίζη το θυμάται. Χρόνια τώρα το θυμάται και τα βράδια στο κρεβάτι της, μεγάλη τώρα πια, φτιάχνει παραμύθια και γίνεται βασιλοπούλα. Αλλά είναι χωρίς βασιλόπουλο. Δεν ξέρει, γιατί ξέμεινε έτσι χωρίς το βασιλόπουλό της. 

Γιατί, μπορεί να θυμάται το αστείο που έκανε στις φίλες της κάποτε στο Δημοτικό, όμως έχει ξεχάσει τα μηνύματα. Τα μηνύματα που της έλεγαν ποια θέση έπρεπε να πάρει στον μεγάλο κόσμο, όταν θα μεγάλωνε κι αυτή.