Το μωσαϊκό μου είναι γεμάτο όμορφα
ζωγραφιστά λευκά ανθάκια. Και το γραφείο μου το ίδιο. Μ’ αρέσει να τα κοιτάζω.
Από δεξιά μου υψώνεται ένα λευκό
χέρι, σαν να φορά ένα σφιχτό γάντι χειρουργείου. Κάνει σχέδια στον αέρα.
Καταλαβαίνω ότι είναι το είδωλο του δεξιού μου χεριού που αναπαράγεται σε έναν
καθρέφτη που δεν βλέπω. Είναι ωραίο να το βλέπω πόσο ζωηρό είναι και πόσα
σχέδια κάνει στον αέρα.
Νιώθω την παρουσία του πατέρα μου και
της μητέρας μου. Θέλω να τους πω διάφορα, μόλις συναντηθούμε. Είναι ζωντανοί
και πάντα κάπου εδώ γύρω. Αισθάνομαι ασφαλής κοντά τους.
Κάποια στιγμή τηλεφωνώ στο 112. Δεν
απαντά κανείς. Απορώ.
Κάθομαι στο γραφείο μου. Στην
οριζόντια επιφάνειά του βρίσκονται όλα όσα χρησιμοποιώ. Με τα χέρια μου
προσπαθώ να καταλάβω πού τελειώνει αυτό το γραφείο. Δεν τελειώνει πουθενά. Οι
πλάγιες επιφάνειές του καθώς και η μπροστινή και η πίσω εκτείνονται στο Άπειρο.
Παντού συναντώ αυτά τα όμορφα
ζωγραφιστά λευκά ανθάκια.
Σκέφτομαι: ή τρελαίνομαι ή έχω μπει
σε ένα κόσμο ξένο προς τον δικό μου και ανακαλύπτω μια άλλη ανώτερη ζωή.
Δεν φοβάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου