Καλώς ήρθες, δαίμονα

 

 

Είκοσι μέρες άυπνη.

Είπες, θα πεθάνεις.

Ενημέρωσες τους συγγενείς σου, να ξέρουν τουλάχιστον ότι θα σε κληρονομήσουν.

 

Ξημερώματα έτρεχες στα Ιατρικά Κέντρα, σε στέλνανε πίσω στο σπίτι σου. Ναι, πράγματι, κανείς δεν πεθαίνει από το σύνδρομο ανήσυχων άκρων, πεθαίνει όμως από την αϋπνία, όταν το σύνδρομο δεν σ’ αφήνει να κοιμηθείς επί είκοσι μέρες. Αυτό οι καλοί μας οι γιατροί δεν μπορούσαν να το σκεφτούν. Αδιαφορία πλήρης.

 

Και είναι ντάλα καλοκαίρι, όλοι έχουν τον νου τους στις διακοπές, εύκολα δεν βρίσκεις γιατρούς τέτοιες μέρες. Και πλησιάζει ο τρομερός Αύγουστος, όπου όλα, τα πάντα κλείνουν και οι άρρωστοι προσεύχονται.

 

Γιατροί στο σπίτι, είναι κι αυτό μια λύση, σκέφτεσαι. Ήρθαν δύο, δεν ήξεραν την τύφλα τους, έφυγαν κι εσύ έμεινες με το σύνδρομο και με την αϋπνία σου να σε αποσυνθέτουν λίγη λίγη.

 

Τις νύχτες ξαπλώνεις και τινάζεις πόδια χέρια, σηκώνεσαι, καπνίζεις, η πόλη βουβή, νεκρή κι έχεις πάψει πια να νυστάζεις. Δεν νυστάζεις ποτέ πια.  Ξαπλώνεις και δεν νυστάζεις. Ξημερώνει η νέα μέρα και δεν νυστάζεις. Περιφέρεσαι σαν ζόμπι, δεν νυστάζεις. Περνούν οι μέρες, δεν νυστάζεις.

 

Θα σταματήσει η καρδιά σου κάποια στιγμή, το ξέρεις. Ή θα πάθεις εγκεφαλικό. Και στις δύο περιπτώσεις θα σε βρουν με τα μάτια ανοιχτά. Θα είσαι ήδη ένα σαπισμένο κουφάρι, όταν κάποτε αντιληφθούν την απουσία σου.

Περνούν οι μέρες, δεν νυστάζεις.

 

Τα υπνωτικά, τα ηρεμιστικά, όλα αυτά τα σχετικά χαπάκια, δεν κάνουν απολύτως τίποτε. Το σύνδρομο είναι πιο δυνατό από αυτά. Σε κρατά ξύπνια, σε χορεύει κανονικά. Έτσι και συμβεί κάποια στιγμή να κλείσεις τα βλέφαρα, έρχεται και γαργαλά τα πόδια σου, γαργαλά τα χέρια σου, περνά ηλεκτρικό ρεύμα στα μέλη σου, τινάζεσαι, σηκώνεσαι, ο ύπνος φεύγει, η νύχτα φεύγει, ξημερώνει η επόμενη μέρα.

 

Είκοσι μέρες χωρίς ύπνο.

Καιρός να αποχωρήσεις από αυτό τον κόσμο με τα μάτια ανοιχτά.

 

Ένας γιατρός σού δίνει σημασία επιτέλους. Σου δίνει κάτι άγρια χάπια που τα καταπίνεις απελπισμένη. Το σύνδρομο λουφάζει κι εσύ κοιμάσαι. Περνά ένας μήνας, πας να ξαναγίνεις άνθρωπος κανονικός.

 

Λάθος!

Το σύνδρομο κρυμμένο στη γωνιά του περιμένει. Εξοικειώνεται με τα νέα, τα άγρια χάπια. Μετά τα εξουδετερώνει. Και είναι πάλι εδώ.

 

Καλώς ήρθες, δαίμονα.

Μας περιμένουν αξέχαστες νύχτες ξανά.