Τι μπορεί να συμβεί, αν σας αξιολογεί ο Λυκειάρχης σας

 

 

 

Τέλη της δεκαετίας του ’70 και το Λύκειο, στο οποίο δίδασκα, έκανε επίσκεψη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Μια και είχα σπουδάσει Αρχαιολογία – Ιστορία, έδειχνα στα παιδιά ενθουσιασμένη διάφορα εκθέματα και έλεγα και λίγα λόγια σχετικά.

 

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε μπροστά στο γνωστό σύμπλεγμα «Αφροδίτη-Πάνας- Έρωτας». Εδώ, είπα στα παιδιά, ο Πάνας πλησιάζει με ερωτικές διαθέσεις την Αφροδίτη, ενώ ο γιος της Έρωτας τον σπρώχνει μακριά της και η θεά κρατά το σανδάλι της έτοιμη να του το κοπανίσει στο κεφάλι.

 

Κι εκεί που τα έλεγα αυτά, αντιλαμβάνομαι τον Λυκειάρχη, έναν θεολόγο παλαιών αρχών, να στέκεται πιο πίσω και να ακούει ή μάλλον να λαθρακούει την περιγραφή που έκανα. Κατάλαβα ότι δεν του άρεσαν όσα έλεγα - γυμνή γυναικεία μορφή, ο τραγοπόδαρος αρσενικός να θέλει να της ορμήξει, τι είναι αυτά; Χάθηκαν τόσα άλλα σεμνά εκθέματα, κολιέ, βραχιόλια, δαχτυλίδια, κόρες ενδεδυμένες κλπ;

Ωστόσο εγώ δεν του έδωσα σημασία.

 

Τότε υπήρχε ακόμα η αξιολόγηση. Ο Λυκειάρχης, όταν ήρθε η ώρα, με αξιολόγησε, ήρθε μετά ο Επιθεωρητής και παρακολούθησε το μάθημά μου (Νέα Ελληνικά, Αρχαία Ελληνικά, η τάξη πέταγε, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε) και με αξιολόγησε κι αυτός και μετά ο Λυκειάρχης έπαθε ανακοπή και πέθανε.

 

Λίγο καιρό αργότερα πήρα στα χέρια μου την αξιολόγηση αμφοτέρων. Ο μακαρίτης ήταν φειδωλός στην αξιολόγησή του, αντίθετα ο Επιθεωρητής μού είχε βάλει μεγάλο βαθμό (δεν θυμάμαι τώρα, αλλά ήταν μεγάλος).

 

Αυτό όμως που μου κάθισε στον λαιμό ήταν μια φράση του μακαρίτη: «Ισχυρίζεται (εγώ δηλαδή ισχυρίζομαι) ότι έχει ηθικές αρχές».

 

Πεθαμένος ήταν πια ο άνθρωπος και τι να πεις σε κάποιον που έχει αφήσει αυτόν τον κόσμο τον μάταιο και πού να ψάξεις να τον βρεις και να τον καταχερίσεις...

 

Από την άλλη είχα εξαιρετικά αποζημιωθεί από την αξιολόγηση του Επιθεωρητή, ο οποίος αγνόησε παντελώς την αξιολόγηση του τεθνεώτος, κι έτσι ήμουν ευχαριστημένη.

 

Αλλά για ποιο λόγο είχε αφήσει υπονοούμενα περί της ηθικής μου ο εκδημήσας Λυκειάρχης; Μπορούσα να το υποθέσω:

 

Διότι κάπνιζα ασύστολα.

Διότι είχα αυτοκίνητο σε μια εποχή που ελάχιστες γυναίκες οδηγούσαν και όχι, δεν ήταν του συζύγου μου, ήταν δικό μου κι εγώ ήμουν ανύπαντρη.

Διότι είχα εγκαταλείψει το πατρικό μου σπίτι και έμενα μόνη μου, σε μια εποχή που οι καλές κοπέλες έμεναν με τους γονείς τους, μέχρι να παντρευτούν.

Διότι δεν τον ενδιέφερε τι δουλειά έκανα μέσα στην τάξη, αλλά τι δουλειά έκανα έξω από την τάξη.

Διότι ήταν παλαιών αρχών θεολόγος.

Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν (νομίζω) η αήθης ξενάγησή μου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου έδειχνα στους μαθητές γυμνές γυναίκες και τους έλεγα άσεμνα πράγματα.

 

Δυο συμπεράσματα μπορεί κανείς να βγάλει από αυτή την ιστορία:

 

1) Ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί… Σήμερα οι γυναίκες ζουν ελεύθερα και άνετα, οδηγούν, δεν βιάζονται να παντρευτούν, μένουν μόνες τους και δεν είναι σεμνότυφες. Και καπνίζουν, όσες δεν το έχουν κόψει για λόγους υγείας.

 

2) Η αξιολόγηση είναι σημαντική, όταν ο αξιολογητής δεν έχει γνωριμίες και στενές επαφές με τον αξιολογούμενο, όταν είναι ψύχραιμος και αντικειμενικός και δεν επηρεάζεται από τις προσωπικές του συμπάθειες ή αντιπάθειες.