Η πρώτη νύχτα μετά το διαζύγιο

 

 

Το πρώτο βράδυ που μετακόμισα στο νέο μου διαμέρισμα, ελεύθερη πια από τα δεσμά του γάμου, έκανε ένα διαβολεμένο κρύο και η πολυκατοικία ήταν χωρίς θέρμανση, γιατί είχαν ξεμείνει από χρήματα.

 

Πανευτυχής ήμουν βεβαίως που τώρα βρισκόμουν στο μικρό μου βασίλειο μόνη και ανεξάρτητη αλλά συγχρόνως και πολύ παγωμένη. Επίσης χωρίς φαγητό. Δεν θυμάμαι γιατί. Μάλλον δεν είχε συνδεθεί ακόμα η ηλεκτρική κουζίνα. Το καινούργιο ψυγείο πρέπει να είχε έρθει, όμως ήταν άδειο. Με τη φασαρία της μετακόμισης δεν είχα σκεφτεί ότι κάτι έπρεπε να φάω το βράδυ, πριν πέσω για ύπνο.

 

Μια φίλη ήρθε επίσκεψη, θεώρησε καθήκον της να μου συμπαρασταθεί σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που εγώ δεν τις έβλεπα καθόλου δύσκολες. Έφερε και δυο μιλφέιγ. Έμεινε λίγο κι έφυγε, όταν είδε ότι εγώ πέρα βρέχει, ήμουν μια χαρά.

 

Κρύο πολύ ωστόσο και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα φαγητό. Τι κάνουμε τώρα;

 

Εκείνες τις εποχές δεν υπήρχαν ντελίβερι. Δεν υπήρχαν ούτε καν τηλέφωνα. Ο ΟΤΕ, άρχων της τηλεφωνίας τότε, σε άφηνε κάνα δυο χρονάκια να περιμένεις απελπισμένα, μπορεί και περισσότερα, ανάλογα με τα κέφια του. Τα κινητά μόλις είχαν ξεμυτίσει στην αγορά, όποιος ήταν πλούσιος και ήθελε να κάνει επίδειξη αγόραζε ένα τεράστιο μαραφέτι και το κουβαλούσε μαζί του όπου πήγαινε. Τέλος, η γειτονιά που έμενα, είχε μαγαζιά, μπακάλικα, μανάβικα, τέτοια, που έκλειναν το βράδυ.

 

Τι κάνουμε λοιπόν τώρα;

 

Τώρα θα φάμε τα μιλφέιγ της φίλης και θα πέσουμε για ύπνο κάτω από πολλές χοντρές κουβέρτες.

 

Έτσι κι έγινε.

 

Από την άλλη μέρα η θέρμανση της πολυκατοικίας αποκαταστάθηκε κι εγώ φρόντισα να έχω τροφή στο σπίτι. Γνωρίστηκα και με τους άλλους ενοίκους, οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν για την οικογενειακή μου κατάσταση.

 

«Μόλις χώρισα» τους απαντούσα με πλατύ χαμόγελο εκφράζοντας έτσι τη χαρά μου που ήμουν πια ανεξάρτητη, αυτόνομη και ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Αυτοί αμήχανοι μουρμούριζαν τότε κάποια λόγια παρηγορητικά που αδυνατούσα να καταλάβω. Γιατί δεν χαίρονται; αναρωτιόμουν, καθώς εγώ βρισκόμουν στον δικό μου ευτυχισμένο κόσμο. Όχι πως είχα φύγει από κάποιο βασανιστικό γάμο. Είχα φύγει από ένα γάμο που είχε αποτελματωθεί εντελώς.

 

Τα πράγματα πήραν από τότε τον δικό τους δρόμο.

 

Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη παγωμένη νύχτα και τα δυο μιλφέιγ που καταβρόχθισα αντί δείπνου στο καινούργιο μου διαμέρισμα, όπου δεν υπήρχε ούτε ψίχουλο άλλης τροφής.

 

Και την παράξενη ευτυχία που με τύλιγε για ένα μέλλον άγνωστο αλλά ελεύθερο.