Πονάς

 

Πονάς.

Δεν είναι κάτι σοβαρό, ένα ίσως δόντι χαλασμένο, ένας δυνατός πονοκέφαλος ή στομαχόπονος μετά από κραιπάλη και οινοποσία, ένας στραμπουληγμένος αστράγαλος, η μέση σου, επειδή κάθεσαι συνέχεια, τίποτα σοβαρό.

Αλλά πονάς. Πονάς. Πονάς.

 

Κι ας μη μιλήσουμε για αρρώστιες που σε στέλνουν στο νοσοκομείο, αρρώστιες επικίνδυνες, όπου ο πόνος είναι ο καθημερινός σου εφιάλτης. Ας τις αφήσουμε αυτές απέξω, ας μιλήσουμε μόνο για τον σωματικό πόνο που όλοι έχουμε κάποιες φορές βιώσει στην καθημερινή ζωή μας.

 

Πονάς.

 

Και ξαφνικά πάνε περίπατο όλα τα υπόλοιπα, τα υψιπετή και τα χαμερπή, ο φίλος που δεν σου φέρθηκε καλά, ο γείτονας που λερώνει την αυλή σου, το αφεντικό σου που δεν σου δίνει αύξηση. Το μισοτελειωμένο υπέροχο μυθιστόρημα που διαβάζεις, το ποίημα που ετοιμαζόσουν να γράψεις, η πολιτική που σε κάνει έξαλλη, τα παιδάκια που πεινούν στην Αφρική, οι διαδηλώσεις, οι δηλώσεις, οι τοποθετήσεις.

 

Πονάς.

 

Κάθεσαι ακίνητη, ξαπλώνεις, προσπαθείς να μειώσεις τον πόνο με χάπια, το σπίτι μένει εγκαταλειμμένο, τα πιάτα άπλυτα στον νεροχύτη, στο πάτωμα πεσμένα διάφορα, φουρκέτες, πανάκια, χαρτιά, αποδείξεις και νάιλον σακούλες, τα κοιτάς αδιάφορα, ας πάνε στο διάολο όλα, εσύ πονάς.

 

Στον καθρέφτη κοιτάζοντας βλέπεις ένα είδωλο που σε αφήνει αδιάφορη, είσαι όμορφη, είσαι άσχημη, δεν έχει καμιά σημασία, σίγουρα είσαι ατημέλητη, αλλά ούτε κι αυτό έχει σημασία, εσύ τώρα πονάς.

 

Μόνο ο πόνος κυριαρχεί, όλα τα άλλα έχουν υποχωρήσει.

 

Προσπαθείς να σκεφτείς κάτι άλλο, να ξεκολλήσεις, αν γίνεται από τον πόνο, έχεις τόσες ωραίες ιδέες, τόσες ευγενικές αξίες, όμως τώρα σου φαίνονται πολύ πομπώδεις και μεγαλόσχημες και κυρίως πολύ άσχετες, πολύ ισχνές, πολύ για πέταμα, επειδή εσύ τώρα πονάς.

 

Ας πάψει επιτέλους αυτός ο πόνος, παρακαλάς, δεν θέλω τίποτε άλλο, τίποτε, μόνο να πάψω να πονάω.

 

Αλλά ο πόνος εκεί, κυρίαρχος, παντοδύναμος, σε έχει λυγίσει, σε έχει κάνει ένα τίποτα. Είσαι ένα τίποτα που πονά. Ένα ανίσχυρο πλάσμα, τώρα το κατάλαβες επιτέλους, που, όταν το καταλαμβάνει ο πόνος, το εκμηδενίζει.

 

Είσαι μια εκμηδενισμένη ύπαρξη, ο πόνος σε έχει συντρίψει.

Είσαι ο πόνος, τίποτε άλλο δεν είσαι.

 

Κι εκεί που απελπισμένη είσαι έτοιμη να πεις «Λυπήσου με, Θεέ μου», σκέφτεσαι όλους τους άλλους, όλους εκείνους που ο πόνος τούς βασανίζει ισόβια και τους συνθλίβει στα νοσοκομεία και σε σπίτια κλειστά, ξαπλωμένους σε κρεβάτια, γερμένους σε καναπέδες, ηττημένους, σκιές της ζωής και μουρμουρίζεις:  «Ας λυπηθεί πρώτα αυτούς που είναι χειρότερα από μένα».

 

Γιατί ξέρεις ότι ο πόνος έχει πολλές και φριχτές διαβαθμίσεις.

 

Κι εσύ απλώς υποφέρεις από ένα πονόδοντο.