Η αγωνία του ποιητή πριν από την έκδοση

 

Στα μαγαζιά του Αργιλέτου

προτιμάς να κάθεσαι,

φτωχό βιβλιαράκι μου,

ενώ οι κούτες του σπιτιού μου

στέκουν άδειες από σένα.

Αλίμονο, δεν ξέρεις, όχι,

της Ρώμης την υπεροψία της αρχόντισσας.

Μα πίστεψέ με, η γενιά του Άρη

έχει πολλή εξυπνάδα

και πιο μεγάλο καγχασμό

δεν θα’ βρεις πουθενά.

Νέοι και γέροι και παιδιά

μύτη ρινόκερου έχουν.

Κι όπως θα ακούς «μπράβο» και «εύγε»

και θα μοιράζεις τα φιλιά σου,

με μια κουβέρτα κουρελού

ψηλά θα σε τινάξουν στον αέρα.

 

Όμως εσύ,

για να μην υποφέρεις κάθε τόσο

σβησίματα του αφέντη σου

κι ούτε με το πενάκι του κακόκεφος

να σημειώνει τα παιχνιδίσματά σου,

λάγνο βιβλίο μου,

λαχταράς σε αιθέριες αύρες να πετάξεις.

 

Πήγαινε, φύγε.

Όμως πιο ασφαλές θα ήσουν,

αν καθόσουν σπίτι.

 

 

Argiletanas mavis habitare tabernas,

cum tibi, parve liber, scrinia nostra vacent.

Nescis, heu, nescis dominae fastidia Romae:

crede mihi, nimium Martia turba sapit.

Maiores nusquam rhonchi: iuvenesque senesque

et pueri nasum rhinocerotis habent.

Audieris cum grande sophos, dum basia iactas,

ibis ab excusso missus in astra sago.

Sed tu ne totiens domini patiare lituras

neve notet lusus tristis harundo tuos,

aetherias, lascive, cupis volitare per auras:

i, fuge; sed poteras tutior esse domi.

 

Μαρτιάλης

 

Argiletum: δρόμος της Ρώμης με βιβλιοπωλεία και άλλα μαγαζιά.