Οι γλύκες

Η Πιπίνα, η Μαρίτσα, η Αργυρώ και η Αγγελική αποφάσισαν ένα πρωί να εφαρμόσουν τα χριστιανικά διδάγματα που τους μάθαιναν στο σχολείο. Πρόχειρο αντικείμενο της καλοσύνης τους βρήκαν την Ελπινίκη που ως εκείνη τη στιγμή υφίστατο διώξεις και προπηλακισμούς.

-Ποια είναι η πρωτεύουσα της Βουλγαρίας;  ρωτά παραδείγματος χάριν ο δάσκαλος.

-Η Σοφία, απαντά η Ελπινίκη και τα κορίτσια καγχάζουν ανταλλάσσοντας βλέμματα και  η γλύκα της υπεροχής τα κατακλύζει.

Επομένως η Ελπινίκη ήταν  ό,τι έπρεπε. Κυρίως δεν είχε αντιστάσεις. Καθόταν στο θρανίο της βουβή και τα δεχόταν όλα αδιαμαρτύρητα. Και ήταν και φτωχή.

Αποφάσισαν λοιπόν να γίνουν καλές μαζί της. Βρήκαν πως η ελεημοσύνη είχε κι αυτή τη δική της γλύκα, όχι πολύ διαφορετική από εκείνη της περιφρόνησης. Μάζεψαν το χαρτζιλίκι τους και της αγόρασαν χρωματιστά μολύβια. Η Ελπινίκη δέχτηκε την ελεημοσύνη σιωπηλά, ούτε ένα ευχαριστώ δεν είπε.

Ας είναι.

Την άλλη εβδομάδα τής πήραν ένα τετράδιο ιχνογραφίας. Την παράλλη μια ξύστρα, μια γομολάστιχα και ένα μπλοκ. Μετά διάφορα τετράδια. Μετά μολύβια και στιλό.

Η Ελπινίκη μουγκή, τίποτα. Έσκυβε πάνω από τα καινούργια πραγματάκια της, έγραφε, ζωγράφιζε, έξυνε με την ξύστρα τα μολύβια. Η Πιπίνα  σκέφτηκε ότι τώρα η Ελπινίκη είχε μάλλον περισσότερα απ’ όσα είχε αυτή.

Τέλος πάντων.

Τις επόμενες εβδομάδες η Ελπινίκη είχε απ’ όλα. Δεν είχαν πια τι άλλο να της αγοράσουν. Την έβλεπαν να κάθεται στο θρανίο της μόνη – παρέα  δεν την έκαναν, δεν περιλαμβανόταν αυτό στα καθήκοντα της ελεημοσύνης - να ανοίγει τα τετράδια, λες και ήταν δικά της, να παίρνει τα μολύβια, τα στιλό, λες και ήταν δικά της, να γράφει και να σβήνει με τη γομολάστιχα, λες και ήταν δική της.

Εκείνες από πίσω την παρακολουθούσαν σαν γεράκια. Είχε μια γλύκα αυτό.

Μόνο που η Ελπινίκη δεν είπε ποτέ ευχαριστώ για όλα αυτά που έλαβε από το υστέρημα των κοριτσιών. Έτσι μουγκή ήταν από πάντα της αυτή η καθυστερημένη.

Πόσο ακριβώς κράτησε το αστείο, δεν θυμάται τώρα η Πιπίνα. Κάποια μέρα εντελώς ξαφνικά επανήλθαν όλα στις φυσικές τους διαστάσεις. Με απλό τρόπο:

Χωρίς καμιά συνεννόηση από πριν η Πιπίνα, η Μαρίτσα, η Αργυρώ και η Αγγελική αφαίρεσαν από την Ελπινίκη όλες τις ελεημοσύνες τους. Τις οικειοποιήθηκαν αυτές. Η Πιπίνα χάρηκε πολύ που είχε στη διάθεσή της τώρα διπλάσια χρωματιστά μολύβια.

Όσο για την Ελπινίκη, πάλι δεν είπε τίποτα αυτή. Εκεί καθόταν  στο θρανίο της αμίλητη κι ανέκφραστη.

Τι βόδι.

Αμέσως μετά άρχισαν οι γνωστές διώξεις και οι προπηλακισμοί. Τα κορίτσια ήταν πολύ ευχαριστημένα που είχαν ξαναμπεί στους ρυθμούς τους.

Η Ελπινίκη – άγνωστο τι ένιωθε..

Αλλά ποιος νοιάζεται τώρα γι’ αυτή τη χαζή.