Κι
εκείνες οι ψυχούλες
οι
χνουδωτές
που
τόσο αγάπησα
ξεκουράζονται
τώρα κι αυτές
μακριά
από ένα κόσμο
που
δεν κατάλαβαν ποτέ
εξισωμένες
με ό,τι έλαβε ζωή
κι
έπειτα έφυγε
ευλύγιστες
σκιές
στις
μακρινές μου αναμνήσεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Θαυμάσιο.Ξέρετε ώρες-ώρες πιστεύω ότι οι άνθρωποι δε με κατάλαβαν ποτέ,ότι δε μπορούν να καταλάβουν τον άλλο άνθρωπο'αλλά πάντα είχα τις γάτες,πρόσφατα δε κι ένα σκύλο.Όταν έχεις στενοχώριες είναι αδύνατο η γατούλα που θα έρθει και θα κουλουριαστεί πάνω στα πόδια σου και θα σε κοιτάζει στα μάτια να μη διακόψει για λίγο τις μαύρες σκέψεις-στην περίπτωσή μου ένιωσα να απαλύνεται και η στενοχώρια.Αλλά λιγόζωα,όπως αποπνέεται κι απ'το κείμενό σας.Ένας σπουδαίος συγγραφέας μας έχει γράψει:"Το ζώο που σε συντρόφεψε στη μοναξιά σου,συντρόφεψέ το στη μοναξιά του".
Δημοσίευση σχολίου