"Αγέρωχα και σιωπηλά..."

Αγέρωχα και σιωπηλά,

με μια μεγαλοπρέπεια,

με μια γεροντική σοφία

αφήνονται

να φωτογραφηθούν

μες στην ακινησία τους.

Φεύγουν οι δεκαετίες,

φεύγουν οι αιώνες

κι εκείνα πάντα ακίνητα,

αναλλοίωτα

ατενίζουν,

καθώς περνούν από μπροστά τους

μικρές ανθρώπινες φιγούρες

βιαστικές,

ζευγάρια που αγκαλιάζονται,

παιδιά που παίζουν,

δημοσίους υπαλλήλους

με το χαρτοφύλακά τους,

κομψές κυρίες,

λεωφορεία γεμάτα επιβάτες,

ταξί,

τους τροχονόμους

και τους λαχειοπώλες,

τα δέντρα στα πεζοδρόμια

που ανθίζουν και μαραίνονται,

τον ήλιο που ανατέλλει

και που δύει αδιάκοπα,

τα σύννεφα

που πάνε κι έρχονται,

το χιόνι,

τη βροχή,

τον άνεμο.

Αλλά εκείνα πάντα

αγέρωχα και σιωπηλά

με μια κρυφή σοφία,

με μια μελαγχολία

αποτυπωμένη

στις προσόψεις τους

παρατηρούν

την τρέχουσα ζωή

που ολοένα αλλάζει,

ολοένα πεθαίνει

και ξαναγεννιέται

στους δρόμους

και στα πεζοδρόμια

μπροστά τους.