"Κι έλιωνε με συνέπεια το κορμί..."

Ήρθε αθόρυβα η άνοιξη

κι άνθισαν πάλι ευγενικά

τα λουλουδάκια του αγρού

τα μωβ τα κίτρινα και τα λευκά

και φούντωσε απ’ τις βροχές

το πράσινο χορτάρι.

Τριγύρω ησυχία.

Μόνο κελαηδισμοί πουλιών

ακούγονταν

και το τοπίο ειρηνικά ακολουθούσε

τις προσταγές της αναγεννημένης εποχής

-τοπίο αδιάφορο

για το κορμί

που ξεχασμένο

από Θεό και από ανθρώπους

έλιωνε αργά

μέσα στο φως.

Τις νύχτες

ήταν σκοτεινός ο ουρανός.

Κάποια στιγμή

από τη συννεφιά ξεπρόβαλλε

ένα άστρο

ύστερα χάνονταν απότομα.

Και τα τριζόνια

ρυθμικά μετρούσαν

το πέρασμα του χρόνου

μια νύχτα

δύο

πέντε

δέκα

είκοσι

τριάντα...

Ένα αδέσποτο σκυλί

σκυφτό

πέρασε από δίπλα

οσμίστηκε τροφή

και κάρφωσε

τα κοφτερά του δόντια στο κορμί

που πια δεν είχε τίποτε να πει.

Πρώτα φαγώθηκαν τα αισθήματά του

ύστερα οι σκέψεις του

μετά οι αναμνήσεις του

τα σχέδια και τα όνειρά του.

Απόμεινε πια ένα κουφάρι

που σάπιζε αργά

μέσα στην ξαναμμένη άνοιξη

την πράσινη

την καταπράσινη άνοιξη

με τους μικρούς θορύβους της ζωής

στον κόρφο της.

Ωραία και αλαζονική εκείνη

το ανέχθηκε

με συγκατάβαση σοφή.

Κι έλιωνε με συνέπεια

το κορμί

γινόταν μέρος

του τρελού οργασμού της.