Τελευταία
γίναμε μάρτυρες χάρη στην τηλεόραση δυο επεισοδίων που έκαναν εμάς τους
ειρηνικούς και πράους πολίτες που ζούμε σε δημοκρατίες να χάσουμε το χρώμα μας.
Το
ένα συνέβη στην αναβράζουσα Ουκρανία από κάποιον, ποιος τον θυμάται τώρα, που
μπήκε στο γραφείο του Εισαγγελέα, τον άρπαξε από το λαιμό, τον χαστούκισε, τον
έβρισε και τον εξευτέλισε.
Ο Εισαγγελέας, ένας φοβισμένος νεαρός, δέχτηκε
τον εξευτελισμό του βουβός και έντρομος, ενώ ο άλλος, κανονικός
τραμπούκος, βαρύς και χοντροκομμένος,
τον απειλούσε, τον τράνταζε και του
έριχνε σφαλιάρες μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης. Μια στιγμή κάτι πήγε κι
αυτός να πει και δέχτηκε νέα επίθεση του
τραμπούκου συνοδευόμενη με ύβρεις και
απειλές. Το βίντεο έκανε το γύρο του κόσμου και ο δυστυχής Εισαγγελέας
διαπομπεύτηκε παγκοσμίως. Ο τραμπούκος, νεοναζί και ακραίος εθνικιστής κατά την
ιδεολογία, βρέθηκε λίγες μέρες αργότερα νεκρός και ο κόσμος απαλλάχτηκε έτσι από ένα επικίνδυνο άτομο.
Λίγο αργότερα είχαμε άλλο ένα κρούσμα από έναν άλλο τραμπούκο της ίδιας ιδεολογίας που
όμως λόγω εθνικότητας είναι εχθρικά διακείμενος προς τους εθνικιστές της
Ουκρανίας. Είναι ο ρώσος Ζιρινόφσκι, γνωστός μας από το παρελθόν για τις
επιθέσεις του προς όσους δεν συμπαθεί. Αυτή τη φορά τα έβαλε με δυο γυναίκες
δημοσιογράφους, τις αποκάλεσε λεσβίες, θεωρώντας ότι έτσι τις μείωνε, ζήτησε
από έναν ακόλουθό του να βιάσει τη μία εξ αυτών που συνέβαινε να είναι έξι
μηνών έγκυος και εν μέσω ύβρεων επανελάμβανε ως ανισόρροπος το «Χριστός
Ανέστη».
Ο
τραμπούκος της Ουκρανίας, μακαρίτης τώρα, και ο τραμπούκος της Ρωσίας μοιάζουν
σαν δυο σταγόνες νερό στη συμπεριφορά τους απέναντι στους φιλήσυχους πολίτες
των χωρών τους και με αυτή τη λογική κανονικά ο Ζιρινόφσκι και οι όμοιοί του θα
έπρεπε να αγαπιούνται πολύ με τον Ουκρανό ομοϊδεάτη τους και τους ομοίους του.
Κι
όμως μισούνται θανάσιμα και αυτό είναι από τα παράδοξα της ακραίας αυτής
ιδεολογίας. Ενώ δηλαδή πιστεύουν τα ίδια πράγματα και τα υποστηρίζουν με πάθος
και φανατισμό που φτάνει ως τη χειροδικία και τον εξευτελισμό του αντιπάλου
τους, από την άλλη δεν αισθάνονται συναγωνιστές που παλεύουν για τις ίδιες
αξίες.
Επειδή
ο εχθρός εδώ αν και είναι ο ίδιος, δεν είναι όμως κοινός. Εχθρός είναι το άλλο
έθνος. Για τον Ουκρανό εθνικιστή εχθρός είναι η Ρωσία και για τον Ρώσο εθνικιστή
εχθρός είναι η Ουκρανία. Δεν πρόκειται επομένως ποτέ να συναντηθούν και να τα
βρουν μεταξύ τους κι ας είναι ομοϊδεάτες.
Εμείς
που στεκόμαστε απέξω και παρατηρούμε, βλέπουμε ότι έχουν την ίδια συμπεριφορά
όλοι αυτοί σε όποια χώρα κι αν φυτρώσουν. Είναι επιθετικοί, προσβλητικοί, βρυχώνται,
απειλούν και προβάλλουν ένα τύπο ανδρός «μάτσο» που έχει πλέον ξεπεραστεί στις
μέρες μας.
Όλοι
τους συμπίπτουν σε πολλά σημεία: κατά την άποψή τους οι άνθρωποι χωρίζονται σε
ανώτερους και κατώτερους. Στους κατώτερους ανήκουν φυσικά και οι γυναίκες που
πρέπει να κάθονται στο σπίτι, να ασχολούνται με τα οικιακά και να γεννοβολούν
συνέχεια. Το έδαφος, πάνω στο οποίο πατούν, αποκτά μια υπερβολική ιερότητα,
γίνεται μεταφυσική ιδέα και δεν έχει σχέση με την αγάπη για τον τόπο μας που
όλοι οι υπόλοιποι νιώθουμε. Παράλληλα θεωρούν χρέος τους να προστατέψουν τη
φυλή τους και να τη διατηρήσουν καθαρή από προσμίξεις με άλλες φυλές. Εφόσον
λατρεύουν τη φυλή, στην οποία ανήκουν, είναι επόμενο να περιφρονούν όλες τις
υπόλοιπες φυλές. Αν μάλιστα είναι γειτονικές, τότε τις μισούν θανάσιμα. Έχουν
όμως κι αυτοί μια μεγάλη αγάπη: τα όπλα. Τα όπλα, ως συνέχεια του ανδρικού τους
μορίου, είναι αυτά που ενισχύουν τον ανδρισμό τους, ακόμα και όταν αυτός μπορεί
κατά περίπτωση να αμφισβητηθεί, και τους εξασφαλίζουν την εξουσία δια της απειλής και του φόβου έναντι
των άλλων.
Πιθανόν
στην εποχή του Αττίλα τέτοια αρσενικά να είχαν πέραση, οι αγριοφωνάρες και οι
επιθέσεις τους προς τα άλλα πιο αδύναμα αρσενικά να ήταν μια εγγύηση για καλής
ποιότητας σπέρμα. Εκτός αυτού τέτοια ακατέργαστα αρσενικά ήταν απαραίτητα για
την επιβίωση της ομάδας, της φυλής, του έθνους που είχε να αντιπαλέψει με
παρόμοια αρσενικά αντίπαλων ομάδων, φυλών και εθνών.
Οι
εποχές όμως άλλαξαν και η εξουσία σήμερα εκφράζεται με άλλους πιο
εκλεπτυσμένους τρόπους. Όσοι εξακολουθούν να φέρονται με αυτό το βάρβαρο τρόπο
ανήκουν πλέον στα απολιθώματα και κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να
τους συμπαθήσει.
Ως
απολιθώματα δεν είναι δυνατόν να ξεπεράσουν ποτέ ένα συγκεκριμένο ποσοστό στις
σύγχρονες κοινωνίες. Η δημοφιλία τους θα κυμαίνεται πάντα σε ένα 5-10% ανάλογα
με τις πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες της κάθε χώρας. Αν συμβεί να
ξεπεράσει το 10%, αυτό θα οφείλεται σε πολύ ιδιαίτερες κοινωνικές συνθήκες και πρέπει
να υποθέσουμε ότι θα είναι προσωρινό.
Δημοσιεύτηκε στη Βιβλιοθήκη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου