Τα παγκάκια

 

Όταν ήμουν νέα, αντιπαθούσα τα παγκάκια.

Δεν ξέρω πόσο στραβά το είχα πάρει το θέμα, αλλά θεωρούσα ότι τα παγκάκια είναι για όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και τι να κάνουν οι έρμοι, αράζουν σε ένα παγκάκι και κοιτάζουν τον κόσμο συμβιβασμένοι με την κατάστασή τους.

 

Μου έλεγε η μητέρα μου «ας καθίσουμε σ’ αυτό το παγκάκι να ξεκουραστούμε». Στράβωνα εγώ τα μούτρα μου. Μα δεν υπάρχουν τόσα μαγαζιά (δεν τα λέγαμε τότε καφετέριες) να καθίσουμε σαν άνθρωποι, να πιούμε την πορτοκαλάδα μας αξιοπρεπώς, παρά καθόμαστε σαν κακομοίρηδες στα παγκάκια λες και δεν έχουμε τρεις δραχμές για το αναψυκτικό μας; Αλλά την ξέρω τη μάνα μου τι τσιγκούνα είναι, προτιμά το παγκάκι από το να δώσει τρεις δραχμές.

 

Κάναμε λοιπόν βόλτες και καθόμασταν στα παγκάκια. Αίσχος! Μεγάλη ταπείνωση! Ευτυχώς, άμα ήταν και ο μπαμπάς μαζί, καθόμασταν σαν άνθρωποι σε κανένα καφενείο.

 

Τέλος πάντων, τα παγκάκια τα απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν τα χώνευα. Ποτέ δεν κάθισα σε παγκάκι, όσο με βαστούσαν τα πόδια μου.

 

Και κάποτε ήρθε ο πανδαμάτωρ – καταλαβαίνετε ποιον εννοώ – και έχασα τη δύναμή μου, κουραζόμουν, δεν άντεχα το πολύ περπάτημα. Έψαχνα γύρω μου να βρω μέρος να καθίσω να ξεκουραστώ και τα παγκάκια με κοιτούσαν προκλητικά.

 

Πήγαινα κατά πάνω τους χωρίς άλλες σκέψεις, καθόμουν και άφηνα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Ευλογημένα παγκάκια! Καθόμουν όση ώρα ήθελα και, όταν ένιωθα ξανά δυνατή, σηκωνόμουν και συνέχιζα τη διαδρομή μου.

 

Τώρα, μετά από επίμονες εξερευνήσεις, γνωρίζω όλα τα παγκάκια της περιοχής μου κι ακόμα παραπέρα. Όταν είναι να ξεκινήσω το περπάτημα – γιατί πρέπει να περπατώ, αλλιώς θα πετρώσω – σχεδιάζω τη διαδρομή μου με βάση τα παγκάκια.

 

Στον τάδε δρόμο έχει τρία παγκάκια στη σειρά. Στον από πάνω έχει ένα. Στον από κάτω έχει δύο και μια στάση λεωφορείου με παγκάκι, τέλεια! Στον από πέρα έχει ένα. Πιο κάτω έχει μερικά κοντά το ένα στο άλλο. Είναι και οι στάσεις των λεωφορείων που με εξυπηρετούν. Γενικά ξέρω τα πάντα σχετικά με τα παγκάκια και τις στάσεις λεωφορείων σε μια ακτίνα ενός χιλιομέτρου.

 

Όχι πως περπατώ ένα χιλιόμετρο κάθε φορά, αλλά να ξέρω, αν χρειαστεί, πού να ξεκουράσω τα ταλαιπωρημένα πόδια μου. Σε κάθε περίπατο χρησιμοποιώ ένα δυο παγκάκια.

 

Και τι θα γινόμουν χωρίς αυτά; Δεν θα μπορούσα να αλλάζω δυο και τρεις καφετέριες στον περίπατό μου. Μια καφετέρια, όποτε βγαίνω να περπατήσω,  είναι αρκετή.

 

Ευλογημένα παγκάκια! Σας ευγνωμονώ.