Ανάμεσα στα πλήθη που διαμαρτύρονται, αυτοπυρπολούνται ή πυροβολούνται από την αστυνομία απαιτώντας ψωμί και δημοκρατία, θα υπάρχουν πολλοί που θα θέλγονται από την ιδέα της ίδρυσης ενός καθαρά ισλαμικού κράτους κατά τα πρότυπα του Ιράν, δεδομένου ότι η θρησκεία σε κείνες τις χώρες έχει πολύ μεγάλη επιρροή και τίποτε δεν γίνεται, αν δεν συμφωνήσουν και οι ιμάμηδες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δικτάτορες που κυβερνούν αυτά τα αραβικά κράτη, μισούν τη δημοκρατία και κρατούν τους λαούς τους με το φόβο και τον τρόμο σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, στη φτώχεια και την υπανάπτυξη. Από την άλλη δεν συμπαθούν ιδιαίτερα τους θρησκευτικούς αρχηγούς των χωρών τους, οι οποίοι είναι κράτος εν κράτει και επηρεάζουν το λαό κατά τα κέφια τους. Η πολιτική που τηρούν οι άραβες δικτάτορες είναι η σιωπηλή ανοχή αλλά όχι και η ενθάρρυνση των ισλαμικών στοιχείων.
Τώρα που ο λαός στην Τυνησία και στις άλλες αραβικές χώρες σήκωσε κεφάλι, είναι πολύ πιθανό, αν οι πολιτικοί ηγέτες τους δεν καταφέρουν να τους συγκρατήσουν, να δούμε να απλώνεται σιγά -σιγά σε αυτές τις χώρες η λεγόμενη ισλαμική δημοκρατία. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε.
6 σχόλια:
Συμπαθώ πολύ τις επαναστάσεις όταν τις διαβάζω στα βιβλία. Στην πραγματικότητα με φοβίζουν αφού συνδυάζονται πάντα από άγριες σφαγές. Αλλιώς είναι τα πράγματα στα λόγια και αλλιώς στην πράξη. Μια πολύ όμορφη επανάσταση θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε, πόσο φανατιζόμαστε εμείς οι ίδιοι...
Τάκης
Γεια σου, Τάκη.
Έχεις δίκιο, δεν υπάρχουν αναίμακτες επαναστάσεις. Όταν μάλιστα φέρνουν αποτελέσματα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα, τότε πρόκειται για τραγωδίες.
Μαζί με τους μουλάδες έρχονται και οι τριγμοί στη δυτική αίσθηση παντοδυναμίας - όλα πια τα σφάζαμε , όλα τα μαχαιρώναμε, κάτι σαν το καρπούζι η άγνοιά μας.
Δημοσίευση σχολίου