Ο σύγχρονος πολιτισμός προβάλλει ένα μοντέλο ηθικού ανθρώπου που απέχει πολύ από το μοντέλο που επικρατούσε στις ανθρώπινες κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι λάθος μας να θεωρούμε ότι ο homo sapiens αφ' ης στιγμής απέχτησε αυτοσυνειδησία και άρχισε να δημιουργεί πολιτισμό, έθεσε αμέσως αρχές και αξίες αμετακίνητες στον χρόνο. Για να φτάσουμε στο ηθικό σύστημα που επικρατεί σήμερα στον ανεπτυγμένο κόσμο, χρειάστηκε να περάσουν χιλιάδες χρόνια και πολλές κοινωνίες εν τω μεταξύ αναφάνηκαν και έσβησαν πιστεύοντας σε αξίες που σήμερα μας προκαλούν τη θυμηδία στην καλύτερη περίπτωση και αποτροπιασμό στη χειρότερη.
Από τη Γαλλική Επανάσταση με δειλά βήματα και κατόπιν με αυξανόμενη επιτάχυνση ως τις μέρες μας το ανθρώπινο πνεύμα άρχισε να διεκδικεί ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες που ήταν αδιανόητα πιο πριν. Όμως μέσα σε δυο -τρεις αιώνες οι άνθρωποι δεν είναι καθόλου εύκολο να υποστούν μια τόσο ριζική αλλαγή, δηλαδή να μεταστραφούν σχεδόν ολοκληρωτικά και από βίαιοι, επιθετικοί και θηριώδεις να μεταμορφωθούν σε ειρηνικά όντα που θα σέβονται και δεν θα πειράζουν τους γύρω τους. Κατά τη γνώμη μου είναι ήδη εκπληκτικό το γεγονός ότι στις σύγχρονες ανεπτυγμένες κοινωνίες οι πολίτες στην πλειοψηφία τους είναι νομοταγείς και φιλήσυχοι και αρνούνται να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές με τα όπλα. Αυτό αποδεικνύει ότι ο πολιτισμός ασκεί τελικά ισχυρή επίδραση στην ψυχολογία του ατόμου.
Υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις που η πολιτιστική επιρροή αποτυγχάνει να μετασχηματίσει ολοκληρωτικά κάποιον. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις εμφανίζονται οι επιβιώσεις του παρελθόντος ( θα τις λέγαμε αντικοινωνικές συμπεριφορές), με τις οποίες ασχολείται το νομικό σύστημα και η ψυχιατρική.
Ειδικά όσον αφορά στις παραφιλίες, πιστεύω ότι αν δίναμε περισσότερη σημασία στις καταβολές μας, στο φυσικό και ιστορικό μας παρελθόν δηλαδή, ίσως αυτό μας βοηθούσε να τις κατανοήσουμε καλύτερα και να εξηγήσουμε γιατί κάποιοι από μας συμπεριφέρονται στη σεξουαλική τους ζωή με τρόπο νοσηρό και πολλές φορές επικίνδυνο.
Στη φύση, όπως γνωρίζουμε, δεν υπάρχει εγκληματικότητα ή ανηθικότητα. Εκεί επικρατεί απλώς η σκληρότητα, μια ιδιότητα απαραίτητη για την επιβίωση του ατόμου (και του είδους) και την αναπαραγωγή του. Ο άνθρωπος βγαίνοντας από τη ζωώδη κατάσταση και ξεκινώντας το μακρύ ταξίδι του στην Ιστορία έφερε μαζί του αυτό τον πρωτόγονο μηχανισμό επιβίωσης. Στις χιλιετίες που ακολούθησαν η σκληρότητα σε πολλές περιπτώσεις πέρασε στο νομικό του σύστημα ως παραβατικότητα και απέχτησε διάφορα ονόματα. Παράλληλα άρχισε και ένας συστηματικός περιορισμός της με τη νομοθεσία και τον επίσημο σωφρονισμό, δηλαδή την επίσημη τιμωρία, η οποία δεν διέφερε ως προς τις πρακτικές της από τις θηριωδίες των παραβατών του νόμου.
Καθώς όμως ο πολιτισμός συνέχισε να εξελίσσεται, το νομικό σύστημα άρχισε να εξανθρωπίζεται και ο επίσημος σωφρονισμός απομακρύνθηκε σταδιακά από την αρχική φυσική του σκληρότητα.
Η πρόοδος προς αυτή την κατεύθυνση συντελείται τα τελευταία ίσως διακόσια χρόνια με ραγδαίο ρυθμό, καθώς το ανθρώπινο πνεύμα συλλαμβάνει ολοένα υψηλότερες αρχές και αξίες, εντελώς ξένες προς τις προτεραιότητες μιας μηχανιστικής και ζωώδους φύσης. Το πρόβλημα εμφανίζεται λοιπόν εδώ, καθώς το άτομο καλείται να ασπασθεί και να αφομοιώσει αρχές και αξίες που συχνά το υπερβαίνουν.
Έτσι με έκπληξη, απορία και αποστροφή ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος που κατά κανόνα αγνοεί τις λεπτομέρειες του ιστορικού του παρελθόντος, πληροφορείται από τα μέσα ενημέρωσης τις ειδεχθείς και αποτρόπαιες πράξεις βιαστών, παιδόφιλων, δολοφόνων κατά συρροή κλπ, η δε ψυχιατρική αγωνίζεται φιλότιμα να εντοπίσει τις αιτίες που κάποιοι από μας παρεκκλίνουν από το μοντέλο του μέσου όρου.
Αποδίδει λοιπόν τις παρεκκλίσεις αυτές σε μια σειρά παραγόντων που αλληλοεπικαλύπτονται σε όλες τις περιπτώσεις: οικογένεια προβληματική, κακοποίηση σεξουαλική ή μη σεξουαλική, δυσλειτουργία μετωπικών ή κροταφιαίων λοβών, χαμηλά ή υψηλά επίπεδα διαφόρων ορμονών στον οργανισμό και τα λοιπά. Με τον τρόπο αυτό όμως η ψυχιατρική εξηγεί πώς κάποιος από εμάς είναι δυνατό να παρεκκλίνει. Όχι γιατί παρεκκλίνει.
Γιατί παρεκκλίνει ο βιαστής;
Διότι στη μακραίωνη ιστορία μας ο άνδρας βίαζε πάντα και σε κάθε ευκαιρία. Βίαζε στους πολέμους, αλλά βίαζε και σε περιόδους ειρήνης και αυτή η πράξη εθεωρείτο σχεδόν αυτονόητη για τους ανθρώπους της εποχής. Εννοείται ότι κηρύγματα περί του αντιθέτου απευθύνονταν σε ώτα μη ακουόντων. Η κοινή ηθική είχε αποδεχθεί το βιασμό ως μέρος της καθημερινότητας. Το γεγονός ότι σήμερα στην πλειοψηφία τους οι άνδρες πειθαρχούν στο νόμο και δεν βιάζουν, είναι ίσως πιο αξιοπρόσεχτο από την ίδια την έκνομη πράξη του βιασμού. Αλλά σ’ αυτό θα επανέλθω παρακάτω.
Γιατί κάποιοι άνδρες ασελγούν σε παιδιά;
Διότι σε όλο το ιστορικό παρελθόν μας οι άνδρες ασκούσαν την παιδοφιλία και η κοινωνία το ανεχόταν και το δεχόταν. Το παιδί ήταν προϊόν συναλλαγής μεταξύ των ενηλίκων, όπως ακριβώς και οι γυναίκες, οι αιχμάλωτοι και οι δούλοι. Και σ’ αυτήν περίπτωση τα κηρύγματα περί του αντιθέτου ελάχιστους συγκινούσαν. Η ευαισθησία γι αυτή την τρυφερή ηλικία ή η υποψία ότι έτσι καταστρεφόταν ένας άνθρωπος, ήταν έξω από τη λογική της εποχής.
Γιατί κάποιοι γίνονται αιμομίκτες;
Διότι αυτό γινόταν πάντα. Τα αγόρια και τα κορίτσια ήταν ιδιοκτησία του πατέρα, ο οποίος τα έκανε ό,τι ήθελε, η Πολιτεία ελάχιστα επενέβαινε σ’ αυτό το θέμα. Ο πατέρας μπορούσε να πουλήσει τα παιδιά του, να τα ακρωτηριάσει – ειδικά αν σκόπευε να τα βγάλει στη ζητιανιά – να τα εγκαταλείψει και γενικά να τα εκμεταλλευτεί για την ευχαρίστησή του ή για να κερδίσει χρήματα. Σήμερα η Πολιτεία επεμβαίνει δυναμικά στην οικογένεια και αφαιρεί την επιμέλεια από τους γονείς που κρίνονται ακατάλληλοι. Στο παρελθόν αυτό ήταν απλώς αδιανόητο.
Γιατί κάποιοι είναι επιδειξίες;
Διότι μ’ ένα εντελώς φυσικό και πρωτόγονο τρόπο οι άνδρες αυτοί θέλουν να επιδείξουν την ανδρική τους ισχύ και την αναπαραγωγική τους ικανότητα. Υποπτεύομαι ότι αυτή ειδικά η παραφιλία έχει τις ρίζες της στην εποχή που ακόμα βρισκόμασταν μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου και ήταν ένας τρόπος για να εκτιμήσει το θηλυκό τις αρσενικές αρετές του υποψήφιου επιβήτορα.
Γιατί κάποιοι είναι εφαψίες;
Διότι όλοι οι άνδρες υπήρξαν τέτοιοι στην ιστορική διαδρομή τους υπακούοντας στην ενεργητική σεξουαλική τους φύση. Ο άνδρας επιτίθεται, η γυναίκα δέχεται την επίθεση. Σύζυγος, παλλακίδα, υπηρέτρια, ψυχοκόρη, σκλάβα ή με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα, η γυναίκα υφίσταται τις θωπείες του άνδρα, οι οποίες είναι το πρώτο στάδιο της ερωτικής συνεύρεσης. Συχνά η γυναίκα ξεγλιστρά και ξεφεύγει, αν δεν έχει την ανάλογη διάθεση. Μένουν οι θωπείες, μια πράξη που καθιερώνεται στη συνείδησή μας ως αρσενική ερωτική συμπεριφορά. Σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η συμπεριφορά μοιάζει να έχει στοιχειώσει στο νου κάποιων και εκδηλώνεται ως παραφιλία.
Γιατί κάποιοι άλλοι είναι φετιχιστές;
Εδώ καλύτερα να δώσω ένα παράδειγμα από τη δική μας εποχή: Φανταστείτε σε μια σημερινή θεοκρατική χώρα, όπου οι γυναίκες είναι κουκουλωμένες από πάνω ως κάτω και όπου η συναναστροφή των δύο φύλων αποκλείεται δια ροπάλου, να πέσει στα χέρια ενός νεαρού άνδρα το εσώρουχο μιας συμπατριώτισσάς του. Τι θα το κάνει άραγε;
Σε κοινωνίες όπου η έντιμη γυναίκα απαγορευόταν να βγει από το σπίτι της, ακόμα και ένα πανάκι από το ρουχισμό της ήταν αρκετό για να εξάψει τον ερωτισμό του άνδρα. Αναρωτιέμαι, όλα εκείνα τα μαντηλάκια που πέταγαν οι ερωτευμένες δέσποινες στους καλούς τους, τι κατάληξη μπορεί να είχαν σε κείνες τις παλιές ρομαντικές εποχές.
Γιατί άλλοι είναι σαδιστές ή μαζοχιστές;
Διότι η σκληρότητα και η ωμή βία στο παρελθόν ήταν μια καθημερινότητα. Αν μπορούσες, ασκούσες βία. Αν όχι, την υπέμενες. Και επειδή η βία είναι ένα κλιμακωτό φαινόμενο, αυτός που την ασκούσε στον πιο αδύναμο, τη δεχόταν με τη σειρά του από τον πιο δυνατό.
Έτσι σήμερα η παραφιλία αυτή έχει δύο όψεις, οι οποίες, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι όπως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: ένας σαδιστής μπορεί να μεταμορφωθεί σε μαζοχιστή και αντιθέτως.
Γιατί γίνονται νοσηρές τελετές αίματος από σεξουαλικά διαταραγμένα άτομα;
Διότι ολόκληρο το παρελθόν μας βρίθει από αποτρόπαιες τελετές βασανισμών και μαρτυρικών θανάτων. Αιχμάλωτοι, αιρετικοί, κακούργοι ή απλώς άτυχοι που είχαν πέσει σε δυσμένεια, σύρονταν στα αμφιθέατρα και στις πλατείες των πόλεων και εκεί βασανίζονταν έως θανάτου μπροστά σε πλήθη θεατών που μέσα τους αγρυπνούσε η αρχαία φύση των αιμοβόρων ενστίκτων. Σήμερα η «υγιής» επιβίωση αυτών των τελετών είναι οι αθώες ενθρονίσεις βασιλέων και επισκόπων. Η νοσηρή είναι αντικείμενο της ψυχιατρικής.
Τέλος γιατί οι γυναίκες συμμετέχουν ελάχιστα σ’ αυτές τις παρεκκλίσεις;
Διότι σε όλο το φυσικό και ιστορικό παρελθόν τους οι γυναίκες ήταν υποταγμένες και παθητικές. Πώς και γιατί π.χ. μια γυναίκα να είναι εφαψίας, εφόσον δεν υπάρχει το ιστορικό ανάλογο; Οι γυναικείες παραφιλίες είναι περιορισμένες και έχουν και αυτές την ιστορική τους εξήγηση. Όταν επί χιλιάδες χρόνια σε βιάζουν και σε κακοποιούν, η παραφιλία που θα αναπτύξεις, θα έχει σχέση με την ηδονή του βιασμού και της κακομεταχείρισης.
Ο πολιτισμός έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να επιδράσει καταλυτικά σε κάθε νέο άνθρωπο που γεννιέται στους κόλπους του. Μπορεί να εξουδετερώσει, ακόμα και να ακυρώσει φυσικές ροπές και τάσεις που έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες που έχουν διαμορφωθεί μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό περιβάλλον. Έτσι ο υγιής σύγχρονος άνθρωπος αρνείται να βιάσει, να κακοποιήσει, να ασελγήσει σε παιδιά, να προσβάλει το δημόσιο αίσθημα προκαλώντας τους άλλους με άσεμνες συμπεριφορές.
Πρόκειται όμως για μια πολιτιστική επικάλυψη που αν δεν γίνει με επιτυχία στα πρώτα χρόνια της ζωής – για λόγους που η ψυχιατρική πολύ αναλυτικά μάς εξηγεί – δεν πρόκειται ποτέ να διορθωθεί. Βλάβες επίσης του εγκεφάλου μπορεί να προκαλέσουν παραφιλικές αντιδράσεις σε άτομα που ως εκείνη τη στιγμή έδειχναν φυσιολογικά.
Το να αναζητούμε πάντως ποιες συγκεκριμένες αρνητικές εμπειρίες προκάλεσαν μια ατελή πολιτιστική επικάλυψη, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Η ίδια αρνητική εμπειρία μπορεί να προκαλέσει διαφορετικές εκδηλώσεις παραφιλίας ή μπορεί να μην προκαλέσει και τίποτα.
Δυστυχώς αυτές οι επιβιώσεις του παρελθόντος έτσι και αναφανούν, δεν υποστρέφονται και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι αρμόδιοι επιστήμονες. Αν δηλαδή υπάρξει μια ατελής πολιτιστική επικάλυψη στα πρώτα χρόνια της ζωής, αυτό δεν διορθώνεται στην μετέπειτα ενήλικη ζωή. Επομένως τα παραφιλικά άτομα, τα οποία απλώς είναι κακότυχα αλλά όχι «κακά», πρέπει να έχουν μια υποστηρικτική θεραπεία που θα συγκρατεί εν μέρει τις αρχέγονες φυσικές ροπές τους, όπως αυτές έχουν στοιχειώσει πλέον σήμερα στον πολιτισμένο μας κόσμο.
Ίσως στο θέμα αυτό η κοινή γνώμη θα έπρεπε να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο, γιατί, όπως είπε κάποτε και ένας γνωστός ψυχίατρος:
«Δεν διαλέγει ο παραφιλικός την παραφιλία του, η παραφιλία διαλέγει τον παραφιλικό». Πολλοί παραβατικοί παραφιλικοί θα μπορούσαν με την κατάλληλη θεραπεία – αλλά και την εφ’ όρου ζωής παρακολούθηση - να ενταχθούν στο κοινωνικό σώμα, αντί να σαπίζουν στις φυλακές και να γίνονται αντικείμενο επιθέσεων των άλλων κρατούμενων, πράγμα που αυξάνει τη δυστυχία τους και την αίσθηση της τερατώδους διαφορετικότητάς τους.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στους Διαλόγους της Ελευθεροτυπίας.
6 σχόλια:
Εν τω μεταξύ, από 19 μέχρι και 21 Ιανουαρίου 2011, δηλαδή ΤΩΡΑ, 60 βιασμοί ανδρών, γυναικών και παιδιών αναφέρθηκαν από τους ΓΧΣ στα ανατολικά του Κονγκό, όπου περισσότερες από 160 γυναίκες πέφτουν θύματα βιασμού κάθε μήνα (κάθε εβδομάδα;) στην περιοχή του βόρειου και νότιου Κίβου, όπως αποκαλύπτουν τα στοιχεία του ΟΗΕ.
Από ένα βίντεο που ακολουθεί, μπορούμε να βγάλουμε πολλά ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
http://news.contra.gr/News/Congo/307485.html
http://www.inews.gr/7/omadikoi-viasmoi-sto-kongko.htm
http://www.europarltv.europa.eu/el/player.aspx?pid=c06b1f88-d34c-4946-8168-9e52010d1ed1
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4530187
AKG, ευχαριστώ για την πληροφορία και το βίντεο.
- Αγαπητή μου Καίτη, πέρασαν ώρες που διάβασα το άρθρο σου. Σέβομαι την καλλιέργεια, την ιδιότητά σου -της εκπαιδευτικού- και την ευαισθησία, που σε διακρίνει, σε κοινωνικά θέματα. Μετά την πρώτη εντύπωση, που άφησα να περάσει, θέλω να με συγχωρήσεις, που δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου και ιδιαίτερα στον επίλογο. Διακρίνω μια εχθρότητα, που έχεις για τη’ φύση, την οποία -βέβαια- αδικείς. Η φύση, χωρίς ανθρώπινες εσφαλμένες παρεμβάσεις και/ή παραλείψεις, σπανίως ευθύνεται για κακώς κείμενα είτε εξελισσόμενα τέτοια. Αν κάποιοι αδιαφορούν ή ασχημονούν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ή υπολείπονται της εκτέλεσης των καθηκόντων τους, απέναντι σ’ ένα έμβρυο ή βρέφος ή μικρό παιδί τρυφερής ηλικίας, έως πέντε -περίπου- ετών, που συγκεντρώνει προσλαμβάνουσες, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, σε τί μπορεί να φταίει άραγε η φύση; Μαζί με τη’ φύση, αδικείς -ιδιαίτερα- και το παρελθόν των ανθρώπων, πρόσφατο ή απόμακρο. Δεν γνωρίζω -ιστορικά- περιόδους, που να δικαιολογούν αξιόπιστα την ενοχοποίηση του παρελθόντος ούτε και την κληρονομική μεταφορά ανωμαλιών συμπεριφοράς. Τουναντίον, παρατηρώντας τα ζώα και την συμπεριφορά τους, τα οποία απέχουν ασύμβατα από τους ανθρώπους, μάλλον παρατηρώ παράδοση μαθημάτων συμπεριφοράς, σ’ εμάς, που εν κατακλείδι ζώα είναι. Δεν δέχομαι πως, τ’ αποκαλούμενα- άστοχα- «παραφιλικά» άτομα, είναι κακότυχα κι’ όχι κακά. Κάκιστα είναι και προδήλως ανώμαλα, σε σχέση με τους κοινούς - κοινωνικούς κανόνες, οι οποίοι προσεγγίζουν -ή οφείλουν να το κάνουν- ολοένα και περισσότερο τον σεβασμό των άλλων και ιδιαίτερα των ανήμπορων να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Ποιές είναι -παρακαλώ- οι αρχέγονες φυσικές ροπές; Αν εξαιρέσει κανείς τον ασυγχώρητο βιασμό ανήλικης γυναίκας από άνδρα είτε το -σπανίως- αντίθετο, μήπως η κτηνώδης ανωμαλία της παιδεραστίας είτε η ασέλγεια σε νεκρό, μπορεί ν’ αποδοθεί σε αρχέγονη φυσική ροπή. Όχι βέβαια. Μη παραφρονήσουμε εντελώς! Ποιές είναι -παρακαλώ- στοιχειωμένες να τις ξεριζώσωμε, δια παντός; Συγχώρα με αλλά... οι σοφιστείες του είδους «Ο παραφιλικός δεν διαλέγει την παραφιλία του, η παραφιλία διαλέγει τον παραφιλικό», μόνο από προβληματικά άτομα εκφράζονται. Τώρα, τί είναι και τί όχι προβληματικό, είναι άλλη συζήτηση. Περιοριζόμαστε σ’ ό,τι λέμε «αυτονόητο».
Δεν υποστηρίζω -οπωσδήποτε- να σαπίζουν στις φυλακές άνθρωποι «διεστραμμένοι» σεξουαλικά, κατά τη’ ροπή τους, εξ αυτού και μόνο του λόγου, εκτός κι’ αν έχουν διαπράξει κολάσιμα άλλα εγκλήματα. Όχι όμως -βεβαίως- και να κυκλοφορούν ελεύθεροι, μέσα ή εγγύς στην υποψήφια «βορά» τους. Έλεος! Εξ άλλου υποφέρουν και οι ίδιοι. Δεν νομίζεις; Σε εκτεταμένα «γκέτο» -ίσως- ναι, όσο κι’ αν ακούγεται σκληρό. Δεν δέχομαι ως δυστυχισμένο ένα επιθετικό άτομο, που προκαλεί σε άλλους πόνο και μάλιστα σε αδυνάτους. Για ’μένα είναι κτήνος, που μπορώ να σφάξω -χωρίς ενδοιασμό- στο’ ψυχικό μου -τυχόν- βρασμό. Αν αισθάνονται παθητικά την «τερατώδη» -όπως την αποκαλείς- «διαφορετικότητά» τους κι’ ως εκεί, αλλάζει το θέμα... και να συμπαρασταθώ και να συνδράμω, αν κι’ εφ’ όσον μπορώ. Ενεργητικά, αδίστακτα κτήνη... «στο πυρ το εξώτερο» να το ’πώ απλά.
Υγ.: Τα σωφρονιστικά δε καταστήματα, δεν νοείται να είναι κολαστήρια, σε καμιά περίπτωση. Ούτε και η αυτοδικία -βέβαια- είναι αποδεκτή
Μιχάλη, τι είναι η κακότητα; Τι σημαίνει να είναι κανείς κακός; Γιατί κάποιος επιλέγει να βλάψει τον άλλον αντί να τον βοηθήσει; Τι είναι αυτό βαθιά μέσα στην ψυχή μας που μας παρασύρει προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση; Πόσες φορές λένε οι άνθρωποι: "Συγγνώμη, δεν το ήθελα, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ, αυτό ήταν δυνατότερο από τη θέλησή μου"; Τι είναι αυτό που είναι δυνατότερο από τη θέληση και τη λογική μας;
Είναι η φύση. Και στον πολιτισμό ο άνθρωπος κρατά τη φύση φιμωμένη με πολλούς τρόπους. Αλλά αυτή έχει τον τρόπο της να βρεθεί από πάνω.
... Αγαπητή μου Καίτη, να με συγχωρείς για την καθυστερημένη απάντηση, μα μόλις τώρα είδα το σχόλιό σου.
- Αν και δεν με ικανοποιούν πια τα σύγχρονα λεξικά, νομίζω πως απαντούν σ’ αυτό -το πρώτο- που με ρωτάς. «Κακία είναι... η προσωποποίηση της ανηθικότητας»
Κατά τα λοιπά νομίζω πως σου απάντησα ικανοποιητικά προηγουμένως. Η έλλειψη αγωγής-παιδείας ή ακόμη χειρότερα η βλαπτική τέτοια, σε μικρή ηλικία, μπορεί να υποβαθμίσει ένα άτομο και να το στρέψει σε λάθος κατεύθυνση. Ο άνθρωπος δε που λέει «"Συγγνώμη, δεν το ήθελα, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ, αυτό ήταν δυνατότερο από τη θέλησή μου"», ομολογεί ταυτόχρονα πως έχει χρεία και προληπτικού περιορισμού. Ο -κατά το δυνατόν- δίκαιος κολασμός του, για ό,τι ήδη έπραξε, είναι πολλαπλά αναγκαίος -εκτός από τον συνετισμό του- και για παραδειγματισμό των άλλων -τυχόν- επίδοξων μιμητών του. Δυνατότερο από τη’ «θέλησή» μας είναι η έλλειψη λογικής μας. Δηλαδή, εκείνος ο οποίος στερείται δυνατότητας αυτοελέγχου είναι -βεβαίως- (λίγο ή πολύ) άλογος. Διαφωνώ -κάθετα- στην εκτίμησή σου, περί αρχικής «ευθύνης» της φύσης, για τα σεξουαλικώς ασυμβίβαστα
... κακότητα η [kakótita] Ο28 : η ιδιότητα του κακού ανθρώπου, η επιθυμία και η επιδίωξή του να συμβεί σε κπ. κτ. δυσάρεστο• κακία1α: Το είπε με ~. Το έκανε από ~. Έδειξε ~. Τον διακρίνει η ~.
[λόγ. < αρχ. κακότης, αιτ. -ητα]
κακία η [kakía] Ο25 : 1α. η ιδιότητα του κακού1α, η επιδίωξη ή η επιθυμία να συμβεί στο συνάνθρωπό μου κάποιο κακό ή η δυσαρέσκεια όταν του συμβεί κτ. ευχάριστο. ANT καλοσύνη: H ~ είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. H ψυχή του είναι γεμάτη ~. Υπάρχει πολλή ~ σ΄ αυτόν τον κόσμο. Μίλησε με πολλή ~ για μένα. || (έκφρ.) κρατώ ~ σε κπ., δεν του συγχωρώ κτ. που μου έκανε. μου μένει* η ~ / μένω* με την ~ μου. (γνωμ.) αργία* μήτηρ πάσης κακίας. β. ενέργεια ή λόγος που εκδηλώνει κακία: Αυτό που έκανε / που είπε ήταν καθαρή ~. Είπε πολλές κακίες μαζεμένες. 2. Κακία, στην αρχαία ελληνική μυθολογία, η προσωποποίηση της ανηθικότητας. (έκφρ.) ο δρόμος* της Αρετής και της Κακίας. || ανηθικότητα. κακιούλα η YΠΟKΟΡ στη σημ. 1β: Τις είπε τις κακιούλες της.
[λόγ. < αρχ. κακία• κακί(α) -ούλα]...
Μιχάλη, σειρά μου να ζητήσω συγγνώμη, τώρα είδα το σχόλιό σου. Τι να πω τώρα εγώ; Να πω αυτό που είπε ο Χριστός: "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω". Πρέπει να πλησιάζουμε αυτούς τους ανθρώπους με κατανόηση, είναι ψυχικά άρρωστοι και χρειάζονται θεραπεία. Και αναμόρφωση φυσικά και, αν έχουν παραβεί το νόμο, και τιμωρία. Όχι όμως να ζητούμε την εξόντωσή τους. Αυτό είναι το αντίθετο της καλωσύνης.
Δημοσίευση σχολίου