Μπαλοθιές στα Σφακιά

 

 

Τέλη της δεκαετίας του ’70. Καλοκαίρι.

Νεαρή καθηγήτρια εγώ κατέβηκα για διακοπές στην Κρήτη, πρώτα στα Χανιά που γεννήθηκα και έμεινα μέχρι τα δεκαέξι μου χρόνια και μετά στο Ηράκλειο, στους συγγενείς μου εκ μητρός.

 

Ωραία ήταν στα Χανιά, γνώρισα και έναν νεαρό αστυνομικό από Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία, δεν θυμάμαι τέλος πάντων από πού, που τον είχαν στείλει να υπηρετήσει στο αστυνομικό τμήμα στη Χώρα Σφακίων, τι να κάνει ο άνθρωπος, πήγε στη Χώρα Σφακίων να επιβάλει την τάξη.

 

Με κάλεσε μάλιστα να πάω στη Χώρα, να με φιλοξενήσει για λίγες μέρες στο σπίτι του και πήγα.

 

Κι ένα βράδυ που εμείς καθόμασταν αμέριμνοι  και κουβεντιάζαμε, ακούμε ξαφνικά πυροβολισμούς.

 

Σηκώνεται ο φίλος μου, παίρνει το πιστόλι του κι αρχίζει κι αυτός να πυροβολεί από το ανοιχτό παράθυρο.

 

-Τι γίνεται εδώ; ρώτησα απορημένη.

- Έχει γίνει ένας γάμος και γλεντά ο κόσμος με τις μπαλωθιές, μου λέει αυτός.

-Κι εσύ γιατί πυροβολείς;

-Ε, να δείξω κι εγώ ότι συμμετέχω στις χαρές τους.

 

Άλλες εποχές τότε.

 

Και ο νεαρός ξενόφερτος αστυνομικός δεν είχε καμιά διάθεση να βρεθεί μια μέρα σε κανένα χαντάκι με μια σφαίρα καρφωμένη στο κούτελο.