Ματθίλδη Κρέιν

 

 

Η Ματθίλδη Κρέιν εκτελέστηκε με ενέσιμο δηλητηριώδες διάλυμα στις 7.05 το πρωί της Τρίτης, 19 Οκτωβρίου του 2005.

Την εκτέλεσή της παρακολούθησαν εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο και πήραν έτσι ένα καλό μάθημα υπακοής στον Νόμο και συμμόρφωσής τους προς τις επιταγές της Φύσης.

 Λίγες μέρες πριν, στις 10 Οκτωβρίου, η Ματθίλδη Κρέιν είχε φέρει σ’ αυτόν τον κόσμο, τον οποίο υπεράσπιζε με τόση θέρμη η Πολιτεία, ένα υγιέστατο κοριτσάκι, το οποίο παρέλαβαν αμέσως τα στοργικά ιδρύματα της Πολιτείας, μια και ήταν αγνώστου πατρός, η δε μητέρα του ήταν μία κατά συρροήν δολοφόνος που έπρεπε οπωσδήποτε να απαλειφθεί από τη σύγχρονη κοινωνία.

Η Ματθίλδη Κρέιν είχε συλληφθεί εννέα μήνες πριν, όταν ήταν έγκυος δύο ημερών και δεν είχε ιδέα ούτε αυτή αλλά ούτε και η οργανωμένη Πολιτεία, ότι βρισκόταν σε κατάσταση εγκυμοσύνης. Κατά τη διάρκεια της δίκης της, η οποία, όπως προέβλεπε η νομοθεσία γι' αυτές τις περιπτώσεις, ξεκίνησε σχεδόν αμέσως, η Ματθίλδη Κρέιν αντελήφθη ότι περίμενε παιδί και λίγο αργότερα το αντελήφθησαν και όλοι οι υπόλοιποι μέσα στο δικαστήριο.

Αυτό χειροτέρεψε τη θέση της, διότι όχι μόνον οι ένορκοι αλλά και οι τακτικοί δικαστές, όσες μέρες κράτησε η δίκη της, την αντιμετώπιζαν εξαιρετικά εχθρικά, ως ένα  τερατώδες ον που θα είχε ασφαλώς δολοφονήσει το έμβρυό της, αν δεν είχαν προλάβει να τη συλλάβουν έγκαιρα.

Η ετυμηγορία πάντως ήταν η αναμενόμενη: Η Ματθίλδη Κρέιν κρίθηκε ένοχη και καταδικάστηκε στην εσχάτη των ποινών. Επειδή όμως η Πολιτεία έτρεφε βαθύ σεβασμό προς τη ζωή, αναγκάστηκε να περιμένει , μέχρι να γεννήσει η μελλοθάνατη, και κατόπιν την εκτέλεσε.

Οι δολοφονίες που είχε διαπράξει αυτή η ειδεχθής εγκληματίας ήταν δύο και ανήκαν στο χειρότερο είδος φόνου που μπορούσαν να φανταστούν οι πολίτες αυτής της Πολιτείας. Διότι η Ματθίλδη Κρέιν είχε δολοφονήσει τα παιδιά της, τα οποία ήταν αμφότερα σε κατάσταση εμβρύου, ηλικίας δύο μηνών.

Ο γυναικολόγος που είχε συνεργήσει σ’ αυτά τα εγκλήματα δεν πρόλαβε να συλληφθεί, διότι προτίμησε να αυτοκτονήσει κι έτσι  δεν τιμωρήθηκε δυστυχώς με το γνωστό δηλητηριώδες διάλυμα. Αμαυρώθηκε τουλάχιστον η μνήμη του – κάτι ήταν κι αυτό. Μόνο η Ματθίλδη Κρέιν επομένως πλήρωσε για τις δύο αυτές ακατονόμαστες πράξεις της.

Η Εκκλησία όπως και η Πολιτεία δεν στάθηκαν στο πλευρό της. Το πτώμα της πετάχτηκε σ’ ένα λάκκο και αφέθηκε εκεί να ενωθεί με τη Φύση, την οποία η Ματθίλδη Κρέιν τόσο αναίσχυντα είχε προσβάλει εν ζωή.

 Από τη Ματθίλδη Κρέιν η Φύση έφτιαξε αμέσως κατόπιν  αμέτρητους μικροοργανισμούς, οι οποίοι ως πειθήνια όργανά της αναπαράχθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν εις άπειρο αριθμό. Με τον τρόπο αυτό αποδείχθηκε περίτρανα πως η Φύση κάτι τέτοιες Ματθίλδες Κρέιν τις έχει γραμμένες στα παλαιά της υποδήματα και ότι η αναπαραγωγή συνεχίζεται απρόσκοπτα και αέναα, πράγμα το οποίο επεδίωκε διακαώς και η Πολιτεία, στην οποία ανήκε η εκτελεσθείσα.

 Θα μπορούσε λοιπόν να υποθέσει κανείς ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση Φύση και Πολιτεία συνέπιπταν απολύτως. Ωστόσο μια τέτοια εκτίμηση θα ήταν λαθεμένη. Διότι η Πολιτεία αποδείχθηκε ανώτερη από τη Φύση, εφόσον είχε εφεύρει την δια δηλητηριώδους ενεσίμου διαλύματος ακύρωση της ζωής για όσους καταστρέφουν τη ζωή, κάτι που η Φύση δεν φαινόταν να έχει προβλέψει.

Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο φανερό με την περίπτωση της κόρης της Ματθίλδης Κρέιν, η οποία σε ηλικία δέκα οχτώ ετών προσεβλήθη από μια ανίατη ασθένεια και σε λίγους μήνες μεταβλήθηκε σε αξιοθρήνητο φυτό.

Η νεαρή κοπέλα δεν ήξερε, αν έπρεπε να χαίρεται που η Πολιτεία την είχε σώσει από τον θάνατο, όταν ήταν σε εμβρυώδη κατάσταση, ή να λυπάται που επρόκειτο να περάσει το υπόλοιπο του βίου της σ’ αυτή τη φυτική κατάσταση. Επειδή όμως ήταν ένα μετρημένο και ήσυχο πλάσμα, η Πολιτεία και η Εκκλησία ήταν παρούσες στο μαρτύριό της με τη μορφή των ιατρών και των ιερέων.

«Πρέπει να χαίρεσαι», της είπαν αυτοί οι θεράποντες της ζωής, « διότι σου δόθηκε το δώρο της ζωής, κάτι που στερήθηκαν τα δυο νεκρά σου αδελφάκια, που δεν γεννήθηκαν ποτέ».

Η κόρη της Ματθίλδης Κρέιν ωστόσο μετά από σκέψη μερικών μηνών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν καλύτερα να πάει να συναντήσει τα αδελφάκια της και τη δολοφόνο μητέρα της και ζήτησε επίσημα από την Πολιτεία να της επιτρέψει να θέσει τέρμα στη ζωή της.

Σ’ αυτό το αίτημα όμως τόσο η Πολιτεία όσο και η Εκκλησία στάθηκαν ανένδοτες, διότι η δια της ευθανασίας αφαίρεση της ζωής ήταν απολύτως απαγορευμένη. Έτσι κράτησαν ζωντανό δια της βίας το κορίτσι-φυτό με μηχανήματα της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας που παρέτειναν επ’ αόριστον το μαρτύριό του.

Επομένως κατά κανένα τρόπο δεν συμπίπτουν Φύση και Πολιτεία.

Διότι, όπως αποδεικνύεται από αυτή την περίπτωση,  η Πολιτεία είναι κατά πολύ ανώτερη, εφόσον με την τεχνολογία της κρατά στη ζωή όσους η Φύση έχει αποφασίσει να πάρει πίσω.

*

(Από τη συλλογή διηγημάτων μου "Οι Πόρτες". εκδ. Ιωλκός, 2010)