Μετά από πολύ καιρό βρέθηκα προχθές
Κυριακή στο κέντρο της Αθήνας για να συναντήσω μια φίλη. Κατέβηκα από το ταξί στην πλατεία Συντάγματος και
προχώρησα πεζή την Μητροπόλεως για να περπατήσω λιγάκι.
Και ήταν σαν να βρέθηκα σε άλλη γη. Ή
σε ένα παράλληλο Σύμπαν.
Δεν ήταν αυτή η περιοχή, όπως τη
θυμόμουν. Ατελείωτα μαγαζιά, φαγάδικα κυρίως, γεμάτα κόσμο και ατελείωτα
λεφούσια περιπατητών που ανεβοκατέβαιναν τον δρόμο. Όλοι τους τουρίστες. Ούτε ένας
Έλληνας ανάμεσά τους.
Τουρίστες με το βλέμμα του τουρίστα
όλοι τους. Ξέρετε. Αυτό που έχουμε κι εμείς, όταν πάμε ως τουρίστες σε ξένη
χώρα. Ελαφρώς κακοντυμένοι, ελαφρώς κουρασμένοι από το πολύ περπάτημα, ελαφρώς
χαζεμένοι.
Κι ούτε ένας Έλληνας.
Σε ξένο τόπο βρέθηκα, σκέφτηκα. Δεν
ήταν αυτή η Αθήνα που ήξερα. Πάλι καλά που εκείνη η καμπάνα της Μητρόπολης χτυπούσε
την ώρα και ο ήχος της μού θύμιζε πως βρισκόμουν στην Ελλάδα.
Καλός ο τουρισμός, φέρνουν λεφτά αυτοί
οι τύποι, όχι πολλά, αν κρίνω από την εμφάνισή τους, πάντως φέρνουν λεφτά,
εντάξει, αλλά αυτό που έβλεπα εγώ ήταν κανονική κατάληψη της πόλης μου.
Οι Ισπανοί αγανάκτησαν, από ό,τι
μαθαίνω – αυτοί υποφέρουν περισσότερα χρόνια από το φαινόμενο.
Εγώ δεν αγανάκτησα. Αλλά απογοητεύτηκα
πολύ. Δεν θα ξαναπάω εκεί. Τουλάχιστον, όσο κρατά αυτό το "μαγευτικό" καλοκαίρι του
τόπου μας που μας ψήνει και μας ταλαιπωρεί, ενώ οι τουρίστες το λατρεύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου