Καταβροχθίζοντας τα "Κεριά"

 

 

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης, χρήστης των ΜΚΔ, ανεβάζει πού και πού κάποιο ποίημά του ελπίζοντας ότι θα αρέσει στους διαδικτυακούς φίλους του.

 

Προ καιρού έπεσα πάνω σε ένα ποίημά του με τον τίτλο «Κεριά»:

 

 

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας

σα μιά σειρά κεράκια αναμένα –

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

 

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

 

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ’ αναμμένα μου κεριά.

 

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

 

 

Από κάτω είχε καμιά τριανταριά λάικ και μερικά σχόλια (η ορθογραφία διατηρείται):

 

Ελένη Α.

Γιατί τόση απαισιοδοξία; Η ζωή είναι όμορφη. Προσπάθησε να τη χαρείς και ξέχνα τα σβηστά κεριά.

 

Σοφία Β.

Κι εγώ το ίδιο νιόθω. Πόσο σας καταλαβαίνω!

 

Στρατής Γ.

Το μέλλον είναι άγνωστο.

 

Ρένα Δ.

Πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Να τον αγκαλιάσεις, να του πεις τρυφερά λόγια. Ο εαυτός σου έχει ανάγκη από αγάπη.

 

Κούλα Ε.

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείται. Τι σχέση έχει η ζωή με κεριά;

 

Γιώργος Ζ.

Έτσι είναι, φίλε μου, συμφωνώ. Τι να κάνουμε, ο καθένας κι η μοίρα του.

 

Μαρούλα Η.

Αν χριάζεσται βοήθια να απευθινθίται σε κάποιον ιδικό. Ψιχολόγο, ψιχαναλυτή. Έτσι ένιοθα κι εγώ, αλλά ο ψιχολόγος μου με βοήθησε πολί. Τώρα είμε καλίτερα.

 

Τέτα Θ.

Η μοναξιά σκοτώνει την ψυχή. Δύσκολα όμως βρίσκει κανείς σήμερα αληθινούς φίλους.

 

Γιάννης Ι.

Γιατί φοβάσε τα σβησμένα κεριά; Πολύ παράξενο το βρίσκο.

 

Έβαλα μια καρδούλα στο ποίημα κι έφυγα τρέχοντας.