Άδικη ζωή

 

 

Για ποιους είναι τα γλέντια, τα ξενύχτια, τα ταξίδια, οι βόλτες, οι έρωτες, τα μπαράκια, τα νυχτερινά κέντρα, τα ωραία ρούχα, οι μουσικές, οι χοροί, οι ομορφιές του κόσμου;

 

Για τους νέους είναι βέβαια, δεν είναι για τους γέρους.

 

Και σπαταλιέται η νιότη τους στη δουλειά, 8-10 ώρες την ημέρα, για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο και μια σύνταξη στα γεράματά τους. Και γυρίζουν ψόφιοι στο σπίτι τους και πρέπει κι εκεί να συμμαζέψουν, τα ταχτοποιήσουν, να μαγειρέψουν και να πέσουν για ύπνο νωρίς, γιατί πρέπει να ξυπνήσουν την άλλη μέρα νωρίς για το μεροκάματο. Κι αν έχουν και παιδιά, εδώ πια τετέλεσται, δεν έχουν ούτε μια στιγμή να αναστενάξουν.

 

Και περνούν τα χρόνια με δουλειά, με δουλειά, με δουλειά, άντε χάρισμά σας  και κάποιες θερινές διακοπές, χάρισμά σας και τα Σαββατοκύριακα και κάποιες αργίες να πάρετε μια ανάσα και να βγάλετε φωτογραφίες και μετά ξανά δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και να κάνετε και τον σταυρό σας που έχετε δουλίτσα, γιατί άλλοι κάθονται άνεργοι και κλαίνε τη μοίρα τους.

 

Περνούν τα χρόνια και δεν το παίρνεις είδηση, το είπε και ο Γκάτσος: «Στράτα τη στράτα σου το’ χω πει, φεύγουν τα νιάτα σαν αστραπή».

 

Φεύγουν και δεν το παίρνεις είδηση, νεαρό μου παιδί, και να που έρχεται η μέρα που γίνεσαι αξιοπρεπής συνταξιούχος.

 

Έχεις ελεύθερο όλο σου τον χρόνο! Όλο σου το εικοσιτετράωρο! Κοιμάσαι τα πρωινά, όσο θέλεις, ξαπλώνεις τα βράδια, όποτε θέλεις, κάνεις ό,τι θέλεις, ό,τι τραβά η καρδιά σου! Κι αν έχεις και κάποια οικονομική άνεση, ποιος στη χάρη σου! Ό,τι επιθυμήσεις, θα σ’ το ακουμπήσουν στα πόδια σου πρόθυμοι νέοι που δουλεύουν για να βγάλουν το μεροκάματο.

 

Μόνο που δεν επιθυμείς πια τίποτα. Κάθεσαι στον καναπέ σου και βλέπεις τηλεόραση. Πας στον γιατρό σου, κάνεις τις εξετάσεις σου, προσέχεις τι τρως, δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, δεν ξενυχτάς, δεν γλεντοκοπάς, βαριέσαι καθετί που είναι έξω από τη ρουτίνα σου.

 

Έχεις όλο τον χρόνο σου ελεύθερο να σκέφτεσαι πως γέρασες και πως σε λίγο θα πεθάνεις.