Μοίρα

 

Υπάρχει κάτι που λέγεται Μοίρα κι αυτά τα τσιτάτα που κυκλοφορούν και τα έχουμε βαρεθεί μέχρι τα βάθη της ψυχής μας ότι τάχα ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του κι ότι μπορούμε να φτάσουμε το όνειρό μας, αν αγωνιστούμε  και άλλα παρόμοια είναι σκουπίδια για τον κάδο των αχρήστων.

 

Γιατί είναι Μοίρα σου, αν θα γεννηθείς στη Μποτσουάνα ή στην Ελβετία, αν θα γεννηθείς αρσενικός ή θηλυκιά, πλούσιος ή φτωχός, όμορφος ή άσχημος, γερός ή φιλάσθενος, ορφανός ή με γονείς και πάει λέγοντας.

 

Και είναι Μοίρα σου, αν έχεις τα κότσια να τα βάλεις με τη Μοίρα σου ή να την αποδεχτείς. Αλλά όσα κότσια κι αν έχεις, αν είσαι μαύρος, μαύρος θα μείνεις, αν είσαι φιλάσθενος, φιλάσθενος θα μείνεις, αν είσαι ορφανός, ορφανός θα μείνεις.

 

Κι αυτά τα λαμπρά παραδείγματα ανθρώπων που ξεκίνησαν από το μηδέν και έφτασαν στην κορυφή είναι που η Μοίρα τους τούς είχε εφοδιάσει με γερά κότσια, δεν τα βρήκαν στον δρόμο. Και είναι λίγοι, πολύ λίγοι αυτοί μπροστά στα δισεκατομμύρια των άλλων ανθρώπων που η Μοίρα τους τούς καθήλωσε εκεί που εκείνη ήθελε, λοιπόν ας μη λέμε κουταμάρες.

 

Και όταν λέμε Μοίρα, δεν εννοούμε βέβαια καμιά θεότητα αλλά μια συμπλοκή αμέτρητων παραγόντων και συμπτώσεων που ήρθαν κι έδεσαν και έφτιαξαν εσένα.

 

Την πολεμάς τη Μοίρα σου, αν είναι κακή, και καλά κάνεις. Την πολεμάς, όσο εκείνη σου επιτρέπει. Μπορεί να σου παραχωρήσει κάτι καλό, μπορεί και όχι. Πώς να τα βάλεις με τους αμέτρητους παράγοντες και τις αμέτρητες συμπτώσεις;

 

Κάποτε κάπου ανοίγεται μπροστά σου μια πορτούλα και πετάγεσαι έξω πανευτυχής. Νιώθεις νικητής. Σου χαμογέλασε η Μοίρα και νιώθεις όμορφα.

 

Πιο κάτω όμως δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί. Μπορεί να μη σου συμβεί τίποτα κακό και ολοένα να ανοίγονται πορτούλες μπροστά σου που σιγά σιγά θα γίνονται πόρτες, θα γίνονται θύρες, θα γίνονται Πύλες.

 

Ε, ναι, είσαι πολύ τυχερός, φίλε μου, πολύ τυχερός, έχεις καλή Μοίρα. Άλλοι στη θέση σου παλεύουν να ανοίξουν μια πορτούλα μόνο κι αυτή μένει κλειστή σε όλη τη ζωή τους.

 

Κι αν πια η Μοίρα σου είναι έτσι ευνοϊκά πλεγμένη, θα πεθάνεις σε βαθιά γεράματα μέσα σε δόξες και τιμές. Καλομοίρης.

 

Ο άλλος πάλι, ο κακομοίρης, αφού φάει τα χρόνια του πασχίζοντας να ανοίξει μια πορτούλα και δεν τα καταφέρει, θα πεθάνει με το παράπονο.

 

Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία, αυτή που θα την έλεγα Μοίρα του Μεγάλου Ναπολέοντα. Μια Μοίρα γενναιόδωρη που ξαφνικά στραβώνει τα μούτρα της και σε πετά στο νησί της Αγίας Ελένης να πεθάνεις άδοξα.

 

Ή του Μεγάλου Αλέξανδρου που σε στερεώνει αιώνιο στην Ιστορία και στα τριάντα τρία σου χρόνια σού παίρνει τη ζωή.

 

Κι ας μην αρχίσουμε τα: αν δεν έκανε αυτό ή εκείνο, αν απέφευγε εκείνο ή αυτό, όλα θα εξελίσσονταν διαφορετικά. Δεν έκανε αυτό ή εκείνο, δεν απέφυγε εκείνο ή αυτό, γιατί η Μοίρα του είχε καθορίσει τον χαρακτήρα του στα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του και τα γονίδιά του τα είχε προκαθορίσει κι αυτά, πριν ακόμα γεννηθεί.

 

Και γι’ αυτό θα έκανε οπωσδήποτε αυτό ή εκείνο και θα απέφευγε οπωσδήποτε εκείνο ή αυτό.