Λυπηθείτε τους τρελούς

 

Καλή είναι η γκρίνια, η μελαγχολία, η μουρμούρα, η οργή, η αίσθηση της αδικίας, καλά είναι όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, όταν αυτό που είναι μέσα στο κεφάλι σου, το πιο πολύτιμο όργανο του σώματός σου, αυτό που σου λέει «εσύ είσαι ο εαυτός σου» λειτουργεί μέσα στα όρια και έχεις μάθει, έχεις εξοικειωθεί να δρας και να αντιδράς στον κόσμο τούτο που βρέθηκες με τον τρόπο που σου υποδεικνύει.

 

Το πιο πολύτιμο όργανο του σώματός σου, ο εγκέφαλος, αυτός που εκτός από το σώμα σου ελέγχει και το πνεύμα σου και την ψυχή σου, σου δίνει την ταυτότητά σου, ξέρεις με σιγουριά ότι είσαι εσύ.

 

Όμως αυτή η σιγουριά μπορεί κάποια στιγμή να σπάσει και τότε ανοίγουν οι πόρτες της κόλασης. Για λόγους πολλούς, για αιτίες πολλές και διάφορες μπορεί κάποια στιγμή ο εγκέφαλός σου να λειτουργήσει με αλλότριο τρόπο και τότε βρίσκεσαι ναυαγός σε μια αχανή θάλασσα και πουθενά δεν βλέπεις στεριά.

 

Όλα όσα σού είναι οικεία, όσα αγαπάς, όσα εμπιστεύεσαι στέκονται τώρα σαν σκιές, σαν χαλασμένο ντεκόρ μιας ψευδαισθητικής παράστασης. Είσαι τώρα μόνος με έναν εαυτό που δεν αναγνωρίζεις σε ένα κόσμο που ξαφνικά έγινε απειλητικός, γιατί σου είναι άγνωστος. Και είσαι άδειος, δεν έχεις άμυνες.

 

Κι αυτό συμβαίνει, γιατί ο μηχανισμός που είναι καλά οχυρωμένος μέσα στο κεφάλι σου κάτι έπαθε και τώρα όλα όσα αγαπούσες σού είναι ξένα και ο εαυτός σου πιο ξένος από όλα τα ξένα.

 

«Ήλλαξεν εντός μου

ο ρυθμός του κόσμου».

 

Ωραίο να το απαγγέλλεις, φρίκη να το βιώνεις.

 

Νιώθεις τρόμο με τις δυνατότητες του εγκεφάλου να σε συντρίψει με αμέτρητους τρόπους. Να ξέρεις πως αυτός είναι ο δρόμος σου, αυτός είσαι, αυτά θέλεις, αυτά πιστεύεις και ο εγκέφαλός σου να σε παρασύρει σε άγνωστους δρόμους, σκοτεινούς, εφιαλτικούς, να το βλέπεις και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα, αδύναμος, έρμαιο ενός μηχανισμού μέσα στο κεφάλι σου που δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη σου.

 

Αν κάποιοι πιστεύουν σε Παράδεισο και Κόλαση και νομίζουν ότι η Κόλαση είναι φωτιές και καζάνια που βράζουν, κάνουν μεγάλο λάθος. Ένα στρίψιμο της βίδας αρκεί για να βρεθεί κανείς στην Κόλαση και μεγαλύτερη τιμωρία από αυτήν δεν υπάρχει: να βλέπεις τον κόσμο χάρτινο, να μη μπορείς να τον βιώσεις, να παραδέρνεις αβοήθητος σε μια σκοτεινή, άγνωστη θάλασσα.

 

Λυπηθείτε τους τρελούς, δεν φαντάζεστε πόσο αβάσταχτη είναι η ζωή που ζουν.