Η πιο όμορφη στιγμή είναι η στιγμή της δημιουργίας

 

 

 

Διαβάζω για συγγραφείς που εξομολογούνται πόσο επώδυνες είναι γι’ αυτούς εκείνες οι ώρες που γράφουν και προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούν. Είναι δυνατόν να υποφέρουν, όταν γράφουν; Δεν νιώθουν εκείνο το ξεσήκωμα, εκείνο τον βαθύ ενθουσιασμό που στριμώχνεται στα δάχτυλά σου και προσπαθεί να πεταχτεί προς τα έξω και βιάζεται να γίνει ιστορία με λέξεις πάνω στο χαρτί και έχει απορροφήσει όλη σου την ύπαρξη και δεν μπορείς τίποτε άλλο να σκεφτείς εκείνη την ώρα;

 

Διαβάζω και για άλλους που πάσχουν από το σύνδρομο της λευκής σελίδας. Που στέκουν μπροστά στο άγραφο χαρτί με άγχος, με αγωνία, γιατί δεν ξέρουν πώς να ξεκινήσουν ή ίσως δεν έχουν κάποιο θέμα στο μυαλό τους.

 

Μα είναι απλό: κλείνεις τα κιτάπια σου και φεύγεις. Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της γέννας. Η κυοφορία συνεχίζεται και ο τοκετός θα έρθει κάποια στιγμή.

 

Πάντως για μένα η πιο όμορφη στιγμή είναι η στιγμή του τοκετού. Δεν έχει ωδίνες. Έχει μόνο τρέλα, σπρώξιμο προς τα έξω του μωρού, πυρετό και χαρά, καθώς βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά το όραμά σου.

 

Αυτές είναι η πιο όμορφες στιγμές μου, όταν γράφω.

 

Μετά αρχίζουν τα τεχνικά θέματα. Αφήνεις το κείμενό σου και ασχολείσαι με άλλα πράγματα. Περνά λίγος καιρός, συνέρχεσαι από την τρέλα σου και τότε ξαναγυρίζεις να δεις τι έγραψες τέλος πάντων, είναι καλό, είναι μέτριο ή είναι κακό.

 

Τώρα που η τρέλα έχει φύγει, το ψυχρό μάτι της λογικής κάνει τον έλεγχο. Έχεις μια σχετική ευχαρίστηση, καθώς κάνεις αυτή τη δουλειά και μια ικανοποίηση, αν ό,τι έγραψες αξίζει τον κόπο. Διορθώνεις λίγο τη σύνταξη κάπου, αφαιρείς, προσθέτεις φράσεις, αλλάζεις κάποιες λέξεις με άλλες πιο κατάλληλες.

 

Αργότερα ξανακοιτάζεις το κείμενό σου. Με ψυχραιμία αυτή τη φορά. Η χαρά της δημιουργίας έχει πλέον χαθεί, αλλά μένει η ευχαρίστηση στην περίπτωση που ό,τι έγραψες αξίζει τον κόπο.

 

Και μετά έρχεται το μαρτύριο.

 

Η επιμέλεια του κειμένου από τον χώρο του εκδότη. Εντάξει, κάποιες παρατηρήσεις είναι σωστές, τις αποδέχεσαι. Για μερικές έχεις αντιρρήσεις, αλλά, δεν βαριέσαι, τις αποδέχεσαι κι αυτές. Σε κάποιες άλλες πατάς πόδι και περνά το δικό σου.

 

Αλλά δεν είναι αυτό το πραγματικό μαρτύριο. Το πραγματικό μαρτύριο είναι, όταν σου στέλνουν το διορθωμένο κείμενο κι εσύ πρέπει υποχρεωτικώς να το διαβάσεις όλο από την αρχή για να βεβαιωθείς ότι όλα είναι εντάξει. Συνήθως κάτι δεν είναι. Ξανά διόρθωση, ξανά ανάγνωση όλου του κειμένου. Και αυτό μπορεί να γίνει αρκετές φορές, μέχρι που έχεις πια σιχαθεί και το κείμενό σου και όλα όσα το αφορούν.

 

Και όταν γίνει βιβλίο, πρέπει να το ξαναδιαβάσεις για να σιγουρευτείς ότι δεν υπάρχει καμιά ατέλεια. Το έχεις όμως εν τω μεταξύ σκυλοβαρεθεί. Ποια χαρά της δημιουργίας… εδώ μιλάμε για βασανιστήριο. Βαριέσαι αφόρητα.

 

Άμε το καλό, λες στο βιβλίο σου, και πια δεν θέλεις να το ξαναδείς στα μάτια σου.

 

Κακή μητέρα…