Όμως ο Homo Sapiens είχε άλλη άποψη. Θεωρούσε ότι τα συναισθήματά του ήταν ένας μοναδικός πλούτος που διέθετε, αυτό που τον ξεχώριζε όχι μόνο από μας αλλά και από τα άλλα κατώτερα ζώα. Σε σχετικές συζητήσεις μας τονίζαμε ότι και τα ζώα έχουν συναισθήματα και αυτό επομένως δεν είναι πρωτότυπο ούτε μοναδικό κτήμα του. Η απάντηση που παίρναμε ήταν ότι ο συναισθηματικός κόσμος των ζώων είναι απλοϊκός, ενώ του Homo Sapiens είναι πολύπλοκος και σε συνδυασμό με τον πνευματικό του κόσμο μπορεί να δημιουργήσει Τέχνη και να δώσει αριστουργήματα.
Κάπου εκεί χάναμε την επαφή μας με τον Homo Sapiens. Τα ποιήματα που μας απάγγελλε για να μας εντυπωσιάσει μάς άφηναν παγερά αδιάφορους. Τα μυθιστορήματά του ήταν διάφορες φαντασιώσεις που στόχο είχαν να οξύνουν ακόμα περισσότερο τη συναισθηματική του αδυναμία. Το ίδιο και τα θεατρικά του έργα. Πόσο παιδιάστικο μάς φάνταζε να καμώνονται στη σκηνή κάποιους άλλους ανθρώπους και από κάτω το κοινό να γελά ή να συγκινείται! Η ζωγραφική του ήταν μια ανόητη προσπάθεια να μιμηθεί τη φωτογραφία. Η μουσική του είχε μια στοιχειώδη λογική, καθώς βασιζόταν στα μαθηματικά, αλλά το αποτέλεσμα δεν μας έλεγε τίποτα. Το ίδιο και οι χοροί του.
Δεν μπορείτε να τα
νιώσετε αυτά, γιατί δεν έχετε συναισθήματα, μας έλεγαν. Με ευγενική υπεροψία
πάντα. Εμείς συμφωνούσαμε, αλλά δεν είχαμε την αίσθηση ότι μας λείπει κάτι.
(Ετοιμάζεται).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου