Διατάζοντας τον Χάρο

 

 

Μια και η Μεγάλη Εβδομάδα είναι μια εβδομάδα αφιερωμένη στον θάνατο ( η έκπληξη έρχεται στο τέλος με την Ανάσταση), μπορώ νομίζω να εκφραστώ πιο ελεύθερα και να πω τη βαθύτερη σκέψη μου, ότι δηλαδή θα ήθελα να είμαι εγώ που θα αποφασίσω πότε και πώς θα πεθάνω και όχι αντί εμού να αποφασίσει ο Χάρος.

 

Φυσικά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Γιατί μπορεί εκεί που περπατάς αμέριμνος φτιάχνοντας σχέδια του μέλλοντός σου, να βρεθείς ξαφνικά νεκρός από διάφορες αιτίες. Σε μια τέτοια περίπτωση ο Χάρος ήρθε απρόσκλητος και σε άρπαξε κι εσύ, χωρίς τη δική σου θέληση, έγινες από άνθρωπος ένα τίποτα.

 

Αυτό εκτός από τραγικό είναι και πολύ ταπεινωτικό. Ο θάνατος που έρχεται, όποτε θέλει και όπως θέλει, χωρίς να σε ρωτά, σε ταπεινώνει βαθιά, σου λέει με τον δικό του τρόπο ότι δεν είσαι τίποτε περισσότερο από ένα κουνούπι που το λιώνεις στον τοίχο, χωρίς να σε απασχολεί, αν αυτό θέλει να πεθάνει ή όχι. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για άνθρωπο – την κορωνίδα της Δημιουργίας, εδώ γελάμε- που έχει αυτοσυνειδησία και παράγει σκέψη, τέχνη, επιστήμη και τέλος πάντων είναι το αρτιότερο θηλαστικό του πλανήτη μας, πράγμα που γνωρίζουμε πολύ καλά και γι’ αυτό είμαστε πολύ περήφανοι.

 

Αλλά η περηφάνεια μας αυτή γίνεται ένα κουρέλι, όταν ο θάνατος μάς ρίχνει κάτω και μας αφαιρεί τη ζωή, ενώ εμείς θέλουμε να ζήσουμε ακόμα, θέλουμε να ζήσουμε, να δούμε, να νιώσουμε, να φτιάξουμε πράγματα ή έστω να καθόμαστε και να παρατηρούμε τον κόσμο, αυτό μας φτάνει.

 

Ακάλεστος έρχεται λοιπόν ο Χάρος, κακός επισκέπτης, δολοφόνος και ποδοπατά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

 

Εκτός, αν εμείς τον καλέσουμε, πριν αυτός προλάβει να αυτοπροσκληθεί. Αν ετοιμάσουμε την Έξοδό μας με την ανάλογη επιμέλεια και σοβαρότητα, αν έχουμε ταχτοποιήσει προηγουμένως τις εκκρεμότητές μας, αν έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αρκετά ζήσαμε ή ότι από εδώ και πέρα η ζωή που μας περιμένει θα είναι κακής ποιότητας, υποβαθμισμένη, ντροπιαστική για την προσωπικότητά μας.

 

Τότε με τη γενναιοδωρία, με την ευγένεια και την ευπρέπεια ενός άρχοντα, μπορούμε να καλέσουμε τον θανάσιμο Επισκέπτη στον οίκο μας, να σηκώσουμε το ποτήρι και να πιούμε το τελευταίο μας κρασί και μετά να του επιτρέψουμε να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά.

 

Να μην του αφήσουμε το περιθώριο να μας επιλέξει αυτός και να μας ταπεινώσει. Αντίθετα, να τον καλέσουμε εμείς, να του δώσουμε εμείς την εντολή να μας προσφέρει τις υπηρεσίες του, να τον κάνουμε ένα θεράποντα που θα υπηρετήσει τη δική μας θέληση.

 

Κι αυτός μη μπορώντας να κάνει διαφορετικά, θα υπακούσει και θα εκτελέσει την επιθυμία μας.