Αλκμάν - Γκαίτε: δυο ποιήματα

 

 

Κοιμούνται τα φαράγγια κι οι βουνοκορφές

και τα βράχια κι οι χαράδρες

και των ερπετών τα είδη όσα τρέφει η μαύρη γη

και τα αγρίμια των ορέων και των μελισσών το γένος

και τα κήτη μες της σκοτεινής θαλάσσης το βυθό.

Κοιμούνται και τα γένη

των γοργόφτερων πουλιών.

 

Εύδουσι δ’ ορέων κορυφαί τε και φάραγγες,

πρώονές τε και χαράδραι,

φύλα θ’ ερπετών όσα τρέφει μέλαινα γαία,

θήρες τ’ ορεσκώοι και γένος μελισσάν

και κνώδαλ’ εν βένθεσι πορφυρέας αλός.

Εύδουσι δ’ οιωνών

φύλα τανυπτερύγων.

 

Αλκμάν

 

Αξίζει να συγκρίνουμε αυτό το ποίημα με ένα άλλο που έγραψε αιώνες αργότερα ο Γκαίτε:

 

 

Πάνω σε όλες τις βουνοκορφές

έχει ησυχία,

σε όλες τις κορφές των δέντρων

δεν νιώθεις

το παραμικρό αεράκι.

Τα πουλάκια στο δάσος σωπαίνουν.

Περίμενε μόνο, σύντομα

θα ησυχάσεις κι εσύ.

 

Über allen Gipfeln

ist Ruh,

in allen Wipfeln

spürest du

kaum einen Hauch.

Die Vögelein schweigen in Walde.

Warte nur, balde

ruhest du auch.

(Μεταφορά στα νέα ελληνικά και των δύο ποιημάτων: Καίτη Βασιλάκου).