"Θυμάσαι;"

Έρχεσαι κάθε μέρα

να με χαιρετήσεις

κι εγώ κάθε φορά

κάτι θα σου θυμίσω,

μια ξεχασμένη λεπτομέρεια

από το παρελθόν.

Θυμάσαι,

σε ρωτώ,

τότε που μπήκαμε στο πλοίο

να πάμε για μια νύχτα στο  νησί;

Θυμάμαι ,

μου απαντάς.

Και την επόμενη,

θυμάσαι, σε ξαναρωτώ,

όταν σου έδωσα κρυφά

ένα χρυσό σταυρό,

δώρο στην αδελφή σου;

Θυμάμαι,

λες εσύ.

Πάλι την άλλη μέρα,

θυμάσαι

τη νύχτα εκείνη με το χιόνι

που κατεβαίναμε την Εθνική;

Θυμάμαι.

Και κάθε μέρα εσύ

έρχεσαι και με χαιρετάς

κι εγώ σου λέω

κι από μια ανάμνησή μας.

Και είμαι θλιμμένη,

όπως ταιριάζει,

αφού πολύ σ’ αγάπησα,

ενώ εσύ είσαι απαθής και μακρινός,

όπως ταιριάζει στους νεκρούς.