Πέρασε κι η γενιά μας ζόρια

Απόλεμη υπήρξε η γενιά μας κι αυτό είναι βέβαια καλό, όχι όμως ότι περάσαμε μια ζωή χωρίς σκιές, άλλες ελαφρές, άλλες βαριές κι άλλες πολύ απειλητικές.

Μεγάλωσα μέσα στον ψυχρό πόλεμο κι αν δεν καταλάβαινα τον κίνδυνο, όσο ήμουν μικρή, μεγαλώνοντας τον συνειδητοποίησα καλά. Ήμουν παιδί τότε με τα γεγονότα στην Κούβα, αλλά θυμάμαι την αγωνία των μεγάλων που τελικά πέρασε και σε μένα.

Με τα χρόνια ο κόσμος ηρέμησε, κάπως κατάλαβαν όλοι ότι ένας πυρηνικός πόλεμος ήταν μάλλον απίθανο να συμβεί, καθώς οι ηγέτες της μιας και της άλλης πλευράς εκτονώνονταν με τοπικούς πολέμους  της περιφέρειας και με λεκτικές και διπλωματικές αντιπαραθέσεις, αλλά είχαν το στοιχειώδες μυαλό να μην προκαλέσουν έναν παγκόσμιο όλεθρο.

Εδώ στην Ελλάδα τα πράγματα έδειχναν να πορεύονται τον δρόμο τους μέσα σε πολιτικές συγκρούσεις και ταραχές, ώσπου ήρθε το 1967 και μαζί με αυτό και η δικτατορία. Εφτά χρόνια η γενιά μου έζησε κάτω από τη σκιά των συνταγματαρχών και το κεφάλαιο αυτό έκλεισε με την τραγωδία της Κύπρου.

Με την επάνοδο της δημοκρατίας, όλα καλά κι ωραία, και μετά το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ που σκόρπισε ξανά παγκόσμια αγωνία. Πάει, πέρασε κι αυτό.

Κάθε τρεις και λίγο περνούσαμε μια λαχτάρα εμείς εδώ οι Έλληνες με τους γείτονες Τούρκους, μετά πάλι ησύχαζαν τα πράγματα.

Λίγα χρόνια αργότερα κατέρρευσαν σαν ντόμινο τα κομμουνιστικά καθεστώτα και νέες ανακατατάξεις έλαβαν χώρα. Ο κόσμος πήρε άλλη μορφή.

Κι έπειτα άρχισαν να έρχονται οι μετανάστες. Πρώτοι πρώτοι οι Αλβανοί, μετά και άλλοι, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Γεωργιανοί, Ρώσοι, Σέρβοι, όλα τα έθνη της ανατολικής Ευρώπης.

Όμως εδώ εμείς είχαμε μπει στην περίοδο της ψευδαισθητικής ευημερίας, καλοπερνούσαμε, αν και συνεχίζαμε να γκρινιάζουμε πως είμαστε φτωχοί.

Μετά ήρθε η κεραμίδα της πραγματικής πτώχευσης και βρεθήκαμε μετέωροι στον αέρα. Γερή κρίση για τους καλοζωισμένους, χειρότερη για όσους δεν ήταν και τόσο καλοζωισμένοι.

Παράλληλα γέμισε ο τόπος από κατατρεγμένους πρόσφυγες και μαζί μ’ αυτούς και με παράνομους μετανάστες από όλη την Ασία και την Αφρική, δεν είχαμε πού να τους βάλουμε όλους αυτούς.

Από κοντά, μια ιδιότυπη τρομοκρατία βρήκε γόνιμο έδαφος και φούντωσε, φανατικοί ισλαμιστές άρχισαν να αποκεφαλίζουν και να ξεκοιλιάζουν όσους εχθρεύονταν, οι πόλεις της Δύσης μάτωσαν κι εμείς οι παλαιοί των ημερών ζούσαμε πράγματα πρωτόγνωρα και τρομαχτικά.

Ύστερα πέρασε, λέμε τώρα, η οικονομική κρίση στη χώρα μας και πλάκωσε ο κορονοϊός, νέα πρωτόγνωρη συμφορά που άλλη τέτοια δεν έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Διότι επιδημίες υπήρχαν πάντα, αλλά τούτη εδώ απλώθηκε αστραπιαία σε όλο τον πλανήτη και μας βρήκε εντελώς άοπλους. Και για πρώτη φορά στην Ιστορία χάρη στην ιατρική και την τεχνολογία ο κόσμος ενημερώνεται κάθε δευτερόλεπτο πώς προχωρεί αυτή η κατάρα και είδαμε όλοι έκπληκτοι στις οθόνες μας έρημες τις μεγαλουπόλεις του πλανήτη. Δεν έχει ξανασυμβεί τέτοιο πράγμα.

Και τώρα προ των πυλών η παγκόσμια οικονομική ύφεση λόγω της πανδημίας.

Πόλεμο λοιπόν η γενιά μου δεν γνώρισε. Γνώρισε όμως άλλους τρόμους που θα καταγράψει ψυχρή η Ιστορία, όταν θα έρθει η ώρα.

Κι όπως έγραψα σε κάποιο ποίημά μου:

Μια περιπέτεια είναι, λένε, η ζωή.

Αυτό να το δεχτώ, εντάξει.

Ήρθα λοιπόν εδώ την περιπέτεια να ζήσω.

Θέλω δεν θέλω, θα τη ζήσω.

Με τα θηρία να παλέψω

και να’ βγω νικητής…

Νικητής ή όχι, δεν έχει σημασία. Πάντως ήρεμη, ήσυχη ζωή δεν νομίζω να έχει ζήσει τελικά καμιά γενιά.