Πεθαίνει η Αριστερά;

 Κρίνοντας από τα αποτελέσματα των κοινοβουλευτικών εκλογών 2019 αλλά και έχοντας μια κάποια πείρα δεκαετιών περί τα πολιτικά του τόπου μας, έχω πλέον τη σοβαρή υποψία ότι η κομμουνιστική αριστερά και γενικώς η αριστερά πνέει τα λοίσθια στην Ελλάδα.

Οι τελευταίες εκλογές έδωσαν 39,85% στη Νέα Δημοκρατία, ένα κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται λαϊκό κεντροδεξιό, ενώ οι εχθροί του το χαρακτηρίζουν καραμπινάτο δεξιό – και ακροδεξιό μερικοί από αυτούς.     

Έδωσαν ένα 31,53 % στον  ΣΥΡΙΖΑ, το αντίπαλο κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό, ενώ οι εχθροί του το χαρακτηρίζουν κρυπτοδεξιό.

Έδωσαν ένα 8,10% στο ΚΙΝΑΛ που αυτοχαρακτηρίζεται κεντροαριστερό, ενώ οι εχθροί του το χαρακτηρίζουν δεξιό.

Έδωσαν ένα 5,30% στο ΚΚΕ, ένα κόμμα που δηλώνει κομμουνιστικό και σ’ αυτό συμφωνούν και οι εχθροί του. 

Με τα άλλα δύο νεόκοπα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή δεν θα ασχοληθώ, έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά και το ένα αναιρεί το άλλο. Ομοίως δεν θα ασχοληθώ με τις διάφορες εξωκοινοβουλευτικές  αριστερές ομαδούλες που κάνουν πολύ θόρυβο, αλλά αποτελούνται από μερικές εκατοντάδες φανατικούς που είναι ανίκανοι να πολλαπλασιαστούν εδώ και πολλά χρόνια.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: 39,85 + 31,53 + 8,10 + 5,30 = 84,70 και ας το στρογγυλέψουμε, ένα 85% των Ελλήνων ψηφοφόρων, η συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία, ψήφισε τα τέσσερα πρώτα κόμματα της σημερινής Βουλής.

Και ποια από αυτά είναι πραγματικά αριστερά κόμματα; Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά είναι μόνο ένα: το ΚΚΕ.

Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι φυσικά αριστερό κόμμα.

Το ΚΙΝΑΛ μπορεί να διακηρύσσει ότι είναι κεντροαριστερό κόμμα, αλλά με το πρώτο συνθετικό «κεντρο-» είναι φανερό ότι έχει βάλει πολύ νερό στο κρασί του, δεν υπηρετεί καμιά αυθεντική αριστερή ιδέα, αλλά πασπαλίζει την ιδεολογία του με ολίγη από αριστερά για να προσελκύσει τους αντιδεξιούς ψηφοφόρους, όπως έκανε και το πατρογονικό ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι μέχρι προ τινος τουλάχιστον διακήρυσσε ότι είναι αριστερό κόμμα και με αυτό το σύνθημα πήρε την εξουσία. Οι αριστεροί ψηφοφόροι του ήταν και είναι ακόμα ένα 5% περίπου. Οι υπόλοιποι το ψήφισαν ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες, άλλοι το ψήφισαν απογοητευμένοι από το ΠΑΣΟΚ, άλλοι το ψήφισαν επειδή ήταν απελπισμένοι και θυμωμένοι με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αριστεροί, δεν έχουν την ιδεολογία της αριστεράς, μολονότι μερικές φορές παπαγαλίζουν τα αριστερά τσιτάτα του ΣΥΡΙΖΑ.

Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την εξουσία, είδε ότι, αν ήθελε να παραμείνει ένα μεγάλο κόμμα και όχι ένα κόμμα του 5%, έπρεπε γλυκά-γλυκά να κάνει τη στροφή προς τα δεξιά του και να μαζέψει κόσμο που ήταν απλώς αντιδεξιός και όχι κατ’ ανάγκη αριστερός, αφού οι αυθεντικοί αριστεροί ήταν μετρημένα κουκιά στο εκλογικό του σώμα.

Και αυτό έκανε. Έγινε δηλαδή ένα νέο ΠΑΣΟΚ μαζεύοντας διάφορους πολιτικούς του παλιού ΠΑΣΟΚ που ευχαρίστως έτρεξαν να ενταχθούν στις τάξεις του και των οποίων το καθήκον ήταν να δελεάσουν τους ψηφοφόρους του παλιού ΠΑΣΟΚ. Δεν τα κατάφερε κι άσχημα. Με ένα ποσοστό 31,53% είναι τώρα μια ισχυρή αντιπολίτευση που στο μέλλον θα διεκδικήσει ξανά την εξουσία με πολλές πιθανότητες να την πάρει.

Μόνο που δεν είναι πια αριστερό κόμμα. Το είπε εξάλλου με τρόπο και ο αρχηγός του κόμματος και θα το ξαναπεί πολλές φορές κι αυτός και οι πολιτευτές του. Το 5% των αριστερών ψηφοφόρων του ή θα το καταπιεί και θα κάτσει φρόνιμα ή θα διαρρεύσει σε άλλα εξωκοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα, όπως έγινε το 2015.

ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν και ΚΙΝΑΛ, κόμματα αδελφά, κεντροαριστερά με πάντα το πρώτο συνθετικό «κεντρο-» να τους αφαιρεί κάθε γνήσια αριστερή ιδεολογία εκφράζουν τώρα απλώς όσους δεν συμπαθούν τη δεξιά, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτε περισσότερο. Αριστερά κόμματα πάντως δεν είναι. Είναι αστικά κόμματα και απευθύνονται σε «νοικοκυραίους».

Τι έμεινε; Το ΚΚΕ.

Λυπάμαι και πάλι που θα στενοχωρήσω μερικούς, αλλά αυτό το κόμμα που παραμένει συνεπές και ανυποχώρητο στις αριστερές κομμουνιστικές ιδέες του και δεν κάνει εκπτώσεις για να αυξήσει τα ποσοστά του, σε μερικά χρόνια θα βρεθεί εκτός Βουλής. Όταν οι περισσότεροι ψηφοφόροι του, ήδη μεγάλης ηλικίας, φύγουν από τον μάταιο τούτο κόσμο, χωρίς να δουν να υλοποιείται το ευγενικό τους όραμα για μια κοινωνία της Ουτοπίας, το ΚΚΕ θα καταντήσει εξωκοινοβουλευτικό κόμμα.

Τι θα μείνει πίσω του; 

Οι «αριστεροί» του κέντρου με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Το να ειρωνεύεσαι μια παρηκμασμένη Εκκλησία ή όσους δεν συμπαθούν τα άτομα με ιδιαιτερότητες, το να συμπαρίστασαι στους αναξιοπαθούντες του κόσμου τούτου ή στις κακοποιημένες γυναίκες, το να ανησυχείς για την κλιματική αλλαγή, αυτά όλα δεν σε κάνουν αυτόματα αριστερό. Τέτοια και άλλα παρόμοια πολλά είναι γνωρίσματα του σύγχρονου  ανθρώπου ανεξάρτητα από τις πολιτικές του θέσεις.

Και κατά μια περίεργη σύμπτωση, όλοι εδώ σ’ αυτόν τον τόπο, «αριστεροί» και μη, ζουν με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο και δεν δείχνουν καμιά διάθεση να τον αλλάξουν για χάρη των ιδεών τους.