"Η Ντέλια μού γλυκομιλά τις νύχτες"

Αφτί μου φλύαρο,

γιατί μου κουδουνίζεις κάθε νύχτα;

Ποιος θέλεις να μου πεις πως με θυμάται;

«Ζητάς να μάθεις ποιος;

Τα αφτιά σου μες στη νύχτα κουδουνίζουν;

Και κουδουνίζουν κάθε νύχτα;

Η Ντέλια σού μιλά».

Σίγουρα η Ντέλια είναι αυτή που μου μιλά.

Πιο ανάλαφρη κι από την αύρα έρχεται

και με γλυκιά και σιγανή φωνή

μου μουρμουρίζει.

Έτσι το συνηθίζει η Ντέλια,

να σπάει τη μυστική σιγή της νύχτας

με χαμηλή και τρυφερή φωνή,

έτσι το συνηθίζει,

να πλέκει γύρω απ’ το λαιμό μου

τα τρυφερά της μπράτσα,

λόγια κρυφά να λέει

στα τεντωμένα μου αφτιά.

Την αναγνώρισα:

στ’ αλήθεια μού ήρθε ο αντίλαλος απ’ τη φωνή της,
ήχος πιο μαλακός που αντιβοά
μέσα στο φλύαρο αφτί μου.

Μη σταματάτε να μου στέλνετε, σας ικετεύω,

αυτούς τους ατελείωτους ψιθύρους!

Μα μόλις το είπα, σωπάσατε εσείς.

Και τώρα εγώ αναστενάζω.

Garrula, quid totis resonas mihi noctibus, auris?

Nescio quem dicis nunc meminisse mei.

“Hic quis sit, quaeris? resonant tibi noctibus aures,

et resonant totis? Delia te loquitur”.

Non dubie loquitur me Delia: mollior aura

venit et exili murmure dulce fremit.

Delia non aliter secreta silentia noctis

summissa ac tenui rumpere voce solet,

non aliter teneris collum coplexa lacertis

auribus admotis condida verba dare.

Agnovi: verae venit mihi vocis imago,

blandior arguta tinnit in aure sonus.

Ne cessate, precor, longos gestare susurros!

Dum loquor haec, iam vos obticuisse queror.

Σενέκας ο Νεότερος ( 4πΧ – 65μΧ )

59 (452 R, 44 Br)

Ντέλια: Δηλία (γυναικείο όνομα). 

Η μετάφραση δική μου.

Εβδομηντάχρονη μπέμπα

Να είσαι εβδομήντα χρονών – άσχετο, αν οι άλλοι σου λένε με έκπληξη, μα όχι, δεν είναι δυνατόν! Είναι και παραείναι – και να συνομιλείς με κάποιον γύρω στα δέκα χρόνια νεότερό σου και ο κάποιος αυτός να σε κοιτάζει και να σου φέρεται λες και είσαι κοπελίτσα είκοσι- είκοσι πέντε χρονών…  μην πάει ο νους σας εκεί που είναι έτοιμος να πάει, λάθος καταλάβατε.

"Μέρες που είναι..."

Μέρες που είναι

να θυμηθούμε, λέω, τους ευτυχισμένους

και να τους ευχηθούμε

χαμογελώντας τους

με το πικρό χαμόγελό μας

χρόνια πολλά και πάντα ευτυχισμένα.

Και ύστερα να δούμε

πώς θα αντικαθρεφτιστεί στο πρόσωπό τους

η μορφή μας.

"Δώσ' μου, Διαδούμενε, βαθιά φιλιά"

Δώσ’ μου, Διαδούμενε, βαθιά φιλιά.

«Πόσα;» μου λες.

Τα κύματα του Ωκεανού ζητάς να σου μετρήσω

και στου Αιγαίου πελάγους τις ακτές

όσα κοχύλια είναι σκορπισμένα

και όσες στο βουνό του Κέκροπα

μέλισσες τριγυρνούν

κι όσες φωνές και παλαμάκια ακούγονται

μες στο γεμάτο θέατρο,

όταν ο κόσμος βλέπει ξαφνικά τον Καίσαρα.

Δεν θέλω όσα φιλιά η Λεσβία έδωσε

στο φλύαρο Κάτουλλο για να εξιλεωθεί.

Λίγα ποθεί, όποιος μπορεί να απαριθμήσει.

Basia da nobis, Diadumene, pressa. “Quot?” inquis.

Oceani fluctus me numerare  iubes

et maris Aegaei sparsas per litora conchas

et quae Cecropio monte vagantur apes,

quaeque sonant pleno vocesque manusque theatro,

cum populus subiti Caesaris ora videt.

Nolo quot arguto dedit exorata Catullo

Lesbia: pauca cupit, qui numerare potest.

Martialis, VI 34

Η μετάφραση δική μου.

Πάνου Νιαβή: «Η Τριγωνομετρία των Παθών»

 

Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Πάνου Νιαβή, "Η Τριγωνομετρία των Παθών" (εκδ. Μελάνι) μάς εισάγει στο δικό του αισθαντικό σύμπαν, όπου η γυναίκα και ο έρωτας έχουν μια διακριτή θέση, χωρίς να υπολείπεται όμως  και η βαθιά νοσταλγία του βιωμένου χρόνου και ιδιαίτερα η νοσταλγία του γενέθλιου τόπου που έχει χαράξει έντονα τη μνήμη του.

Μερικά αποσπάσματα που μου άρεσαν ιδιαίτερα;

Ο μεγάλος Απών της ζωής σου

μου φτάνει, να’ μαι,

και τα μάτια σου τα υγρά,

λυπημένα τριαντάφυλλα,

μου φτάνει, να’ ναι!

Με κυνηγούν οι καιροί,

με καταδιώκουν οι νοσταλγίες,

με έχουν προκηρύξει

οι ματαιωμένοι μου έρωτες,

με ξαγρυπνούν οι προδοσίες μου.

Περνάει κοπάδι τα πρόβατα

στα Γούπατα όλη νύχτα

ένας βοριάς σατράπης

ή να λαθεύω και είναι χρόνια πεθαμένα;

Φυσάει βοριάς και ρίχνει χιόνι,

η ίσκα, το τσακμάκι μουσκεμένα

του ξακουστού τού τσέλιγκα

που κάτεχε τα τόπια

-Νεκρός κι από καιρό λησμονημένος-

λείπει μια τόση φλόγα

να με ζεστάνει μια σταλίτσα.

Έρχομαι από πολύ μακριά

κουβαλώ μέσα μου

ένα κοιμητήρι νεκρών,

το ξέρω καλά,

γιατί τις νύχτες στήνουν χορό

τέσσερεις γενιές πεθαμένοι.

Ώριμη ποίηση, ανεπιτήδευτη που μεταδίδει στον αναγνώστη τη νοσταλγία των χαμένων καιρών και την ατέλειωτη ανάγκη της ψυχής για έρωτα.

Καλοτάξιδη να είναι.

"Όταν και αν..."

Όταν και αν

νιώσεις περίεργα μια μέρα

και ανεξήγητα,

κοιτάζεις γύρω σαστισμένος,

αναρωτιέσαι κι απορείς

τι σου συμβαίνει τάχατε,

χωρίς να θες χαμογελάς,

χωρίς να το καταλαβαίνεις,

σφυρίζεις ένα σκοπό αγαπημένο

που έρχεται απ’ τα παλιά

και μέσα σου έχει απλωθεί

μια αίσθηση πρωτόγνωρη

που μαλακώνει

τις σκληρές γωνίες σου,

τα χρώματα του κόσμου

σου γνέφουν απαλά

και οι κινήσεις των ανθρώπων

δείχνουν αργές, νωχελικές,

μια γλύκα αναδίνοντας,

όταν και αν ποτέ

βρεθείς σε μια κατάσταση

όπως αυτή,

να ξέρεις ότι

σε βρήκε ανυποψίαστο,

σε βρήκε άπειρο,

σε βρήκε αδοκίμαστο

η ευτυχία.

Απαγορεύονται οι λέξεις

Μπορούμε να επέμβουμε με πολλούς τρόπους στην ανθρώπινη ομιλία και να αναγκάσουμε τους άλλους να μη χρησιμοποιούν λέξεις που θεωρούνται προσβλητικές. Το κακό είναι όμως ότι αυτές οι απαγορευμένες λέξεις συνεχίζουν να υπάρχουν. Είτε τις λέμε είτε όχι, αυτές έχουν καταγραφεί στη μνήμη μας και, αν τυχόν χρειαστεί, τις επαναφέρουμε στον λόγο μας, όταν θέλουμε να εκφραστούμε καίρια και με σαφήνεια.

Μερικές από αυτές μάλιστα θριαμβεύουν υπογείως, όταν δεν είμαστε υποχρεωμένοι να απευθυνθούμε σε σοβαρό ή σοβαροφανές κοινό. Όλες πχ οι χυδαίες λεγόμενες λέξεις, τα ου φωνητά, που έχουν σχέση με τη σεξουαλική μας δραστηριότητα βρίσκονται στην άκρη της γλώσσας μας και, αν κρίνουμε ότι όσοι μας ακούν ή μας διαβάζουν είναι εξοικειωμένοι με αυτές, τις ξεστομίζουμε με άνεση.

"Ο σιτιστής"

Όπως σ’ το λέω:

Τίποτα δεν άλλαξε,

πάντα τον ίδιο ξένο

κουβαλάς εντός σου

με τις δικές του επιθυμίες,

τις δικές του αποφάσεις.

Τίποτα φρόνιμο δεν του αρέσει

και δεν ανέχεται τις συμβουλές σου.

Ένας αχρείος αντάρτης είναι

που σε εκμεταλλεύεται ασύστολα

- δεν το κατάλαβες ακόμη;

Κι εσύ ένα κουφάρι είσαι,

ένα άδειο κέλυφος

που μέσα του έχει εγκατασταθεί αυτός

και ανελέητα σε χρησιμοποιεί.

Εσύ δεν είσαι τίποτα.

Εσύ είσαι μόνο ο σιτιστής.

Και σ’ έχει σακατέψει.

"Μου λένε..."

Μου λένε:

ζεις με ψευδαισθήσεις,

μην ονειρεύεσαι άλλες ζωές,

μη φτιάχνεις κόσμους ευτυχίας

και χάνεσαι στις φαντασίες σου,

εδώ στον κόσμο τούτο το σκληρό

όρθια πρέπει να παλέψεις,

μέχρι να σωριαστείς νεκρή

μέσα στο αίμα σου.

Τους λέω:

αλήθεια, πώς νομίζετε

πως φτιάχνω

τους θαυμαστούς μου παραδείσους;

Μέσα στο αίμα μου

είναι όλοι βουτηγμένοι.

"Μοναχικά πεθαίνουν τα λουλούδια"

Στα ανθοδοχεία

αργοπεθαίνουν τα λουλούδια

με ένα θάνατο σιωπηλό,

μοναχικά πεθαίνουν

και αδικαίωτα,

ενώ εμείς,

θολές και μεγαλόσωμες φιγούρες,

περνάμε από μπροστά τους

αδιάφορα,

ήχους αφήνοντας παράξενους

που ανακατεύονται

με το ύστατο άρωμά τους.

Αυτό που είμαστε

Αυτό που είμαστε, αυτό που καμαρώνουμε πως είμαστε ή αυτό που μας θλίβει ότι είμαστε βρίσκεται εντελώς έξω από την προσωπική μας ευθύνη.

Αυτό που θεωρούμε «εαυτό» μας είναι ένα συνονθύλευμα τυχαίων παραγόντων που συμπλέχθηκαν κάποια συγκεκριμένη στιγμή και παρήγαγαν εμάς. Είναι σαν να βάλαμε το χέρι σε μια τεράστια γυάλα με λαχνούς και τραβήξαμε στην τύχη έναν.

Αυτό που είμαστε είναι ο λαχνός που μας έλαχε, ο κλήρος ή αλλιώς η μοίρα.

"Ψυχή δραπέτισσα"

Δραπέτευσε η ψυχή μου.

Ξέρω,

έτρεξε  στου Θεότιμου,

καθώς το συνηθίζει.

Έτσι είναι,

αυτό το καταφύγιο έχει.

Τι κι αν το απαγόρεψα,

να μην αφήσει να’ μπει μέσα εκεί

η δραπέτισσα,

μα να την αποδιώξει.

Θα πάω να τη γυρέψω.

Αλήθεια όμως φοβάμαι,

μήπως  κι εγώ ο ίδιος

αιχμαλωτιστώ.

Τι να κάνω;

Δώσε μου, Αφροδίτη,’

κάποια συμβουλή.

                              

Aufugit mi animus; credo, ut solet ad Theotimum

devenit. sic est: perfugium illud habet.

Quid si non interdixem, ne illunc fugitivum

mitteret ad se intro, sed magis eiceret?

Ibimus quaesitum. Verum, ne ipsi teneamur,

formido. quid ago? da, Venus, consilium.

Κουίντος Λουτάτιος Κάτουλλος

(150-87 πΧ)

Σπούτνικ, Λάικα, Γκαγκάριν

1957

Οι περισσότεροι από σας δεν είχατε γεννηθεί, πολλών από σας ούτε οι γονείς δεν είχαν γεννηθεί, εγώ όμως είχα ήδη έρθει στον κόσμο τούτο και τον απολάμβανα με παιδική αφέλεια.

Εκείνη λοιπόν τη χρονιά ο κόσμος ήταν ανάστατος, καθώς οι Σοβιετικοί πρώτοι στην Ιστορία της Ανθρωπότητας κατάφεραν να στείλουν στο διάστημα τον δορυφόρο Σπούτνικ σπάζοντας το φράγμα της βαρύτητας.

"Odi et amo"

Odi et amo. Quare id faciam fortasse requiris.

Nescio, sed fieri sentio et excrucior.

Μισώ και αγαπώ.

Ίσως ρωτήσεις, πώς το κάνω.

Δεν ξέρω, όμως το νιώθω να συμβαίνει

και τυραννιέμαι.

Κάτουλλος

Κουίντος Λουτάτιος Κάτουλλος (150-87 πΧ): "Ένα φιλάκι σού έκλεψα"

Ένα φιλάκι, όταν έπαιζες, σου έκλεψα,

μελένιε μου Γιουβέντιε,

φιλάκι πιο γλυκό κι απ’ τη γλυκιά αμβροσία.

Μα δεν το πήρα ατιμώρητα,

γιατί θυμάμαι ότι πάνω από μια ώρα

με είχες σταυρωμένο στον πιο ψηλό σταυρό,

όσο εγώ συγγνώμη σού ζητούσα

και με τα δάκρυά μου δεν μπορούσα

να λιγοστέψω το θυμό σου.

Καθώς, μόλις συνέβη αυτό, εσύ και με τα δυο σου χέρια

ξέπλενες τα βρεγμένα χείλια σου με άφθονο νερό

για να μη μείνει ίχνος απ’ το άγγιγμα του στόματός μου,

λες και ήταν σάλια σιχαμένα της πιο βρωμιάρας πόρνης.

Κι ακόμα, δεν σταμάτησες

εμέ τον άθλιο να κατηγορείς για έρωτα κακοποιό

και με όλους τους τρόπους να με βασανίζεις,

ώστε εκείνο το φιλάκι μου έγινε από αμβροσία

πιο πικρό κι απ’ τον πικρό ελλέβορο.

Αφού μια τέτοια τιμωρία έβαλες στο δύστυχο έρωτά μου,

ποτέ πια αποδώ κι εμπρός εγώ φιλιά δεν πρόκειται να κλέψω.

Surripui tibi, dum ludis, mellite Iuventi,

suaviolum dulci dulcius ambrosia.

Verum id non impune tuli: namque amplius horam

suffixum in summa me memini esse cruce,

dum tibi me purgo nec possum fletibus ullis

tantillum vestrae demere saevitiae.

nam simul id factum est, multis diluta labella

guttis abstersisti omnibus articulis,

ne quicquam nostro contractum ex ore maneret,

tamquam commictae sprurca saliva lupae.

praeterea  infesto miserum me tradere Amori

non cessasti omnique excruciare modo,

ut mi ex ambrosia mutatum iam foret illud

suaviolum tristi tristius elleboro.

quam quoniam poenam misero proponis amori,

numquam iam posthac basia surripiam.

(Η μετάφραση δική μου)

Η παρουσίαση της νουβέλας μου «Η προγονική εντολή» στο βιβλιοκαφέ Έναστρον από την υπεύθυνη του βιβλιοπωλείου κ. Πηνελόπη Πετράκου.

  

Την Καίτη Βασιλάκου είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε μερικά χρόνια πριν, στην παρουσίαση, εδώ στο Έναστρον, της ποιητικής της συλλογής «Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...» από τις εκδ. Μανδραγόρας. Κι είχαμε εντυπωσιαστεί γιατί η γραφή της φανέρωνε ένα συναίσθημα που έχει δοκιμαστεί αλλά κυρίως ένα μυαλό που έχει δοκιμαστεί και δεν έχει φοβηθεί να σκεφτεί. Έτσι αναζητήσαμε και τα προηγούμενα βιβλία της και συνεχίσαμε και με τα επόμενα, και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσαμε το προτελευταίο της βιβλίο, το «Επίμονο Φαινόμενο» από τις εκδ. Απόπειρα, όπου επιχειρεί μια προσέγγιση στα σοβαρά ζητήματα της παγκόσμιας πολιτικής κρίσης και της κλιματικής αλλαγής, αναδεικνύοντας το φαινόμενο Ζωή ως ένα επίμονο φαινόμενο που δεν χαμπαριάζει ούτε πτοείται απ’ την ανθρώπινη συμπεριφορά και συνεχίζει ακάθεκτο.

Οι Παρθενίαι

Για την περίεργη έως και αφύσικη κοινωνία της αρχαίας Σπάρτης έχουμε μιλήσει ξανά στο παρελθόν.

http://ketivasilakou.blogspot.com/2012/06/blog-post.html

 Σε μια τέτοια ιδιότυπη κοινωνία δεν είναι παράξενο που σε κάποια στιγμή της ιστορίας της εμφανίστηκαν οι «Παρθενίαι», τα ενοχλητικά νόθα παιδιά που γεννήθηκαν από Σπαρτιάτισσες μητέρες και μη Σπαρτιάτες πατέρες.

"Ποικιλία νεκρών"

Τη φράση την είδα σε κάποιο σχόλιο και θα σας πω στο τέλος τι εννοούσε ο συντάκτης, αφού πρώτα γράψω εγώ τα δικά μου, όσα προκάλεσαν τη σκέψη μου, όταν τη διάβασα.

Συνήθεις ποικιλίες:

Ποικιλία κρεατικών που συνοδεύει τις μπίρες μας σε κάποια ταβέρνα. Επίσης ποικιλία θαλασσινών. Για τους χορτοφάγους ποικιλία λαχανικών.

Άλλες ποικιλίες: ποικιλία πορτοκαλιού, ντομάτας, σταφυλιού πατάτας κλπ.

Ποικιλία γκαζόν, βαμβακιού, ρίγανης.

Ποικιλία χρωμάτων, προϊόντων, παιχνιδιών.

Ποικιλία δραστηριοτήτων.

Ποικιλία συμπτωμάτων (συν-πτωμάτων), έστω.

Κάτουλλος: άλλο αγάπη, άλλο έρωτας

Έλεγες κάποτε, Λεσβία,

πως έναν μόνο αγάπησες, τον Κάτουλλο,

και πως για χάρη μου

ούτε το Δία δεν ήθελες στην αγκαλιά σου.

Σε είχα αγαπήσει τότε,

όχι έτσι όπως μια ερωμένη ο όχλος,

αλλά όπως ο πατέρας αγαπά

τους γιους και τους γαμπρούς του.

Τώρα σε έχω μάθει:

Γι’ αυτό, κι αν καίγομαι χειρότερα,

είσαι για μένα όμως

πολύ πιο πρόστυχη και πιο φτηνή.

Πώς είναι δυνατό, ρωτάς;

Γιατί

μια τέτοια αδικία σπρώχνει τον εραστή

να ερωτεύεται ακόμα περισσότερο,

αλλά τον κάνει να αγαπά λιγότερο.

Dicebas quondam solum te nosse Catullum,

Lesbia, nec prae me velle tenere Iovem.

dilexi tum te non tantum ut vulgus amicam,

sed pater ut gnatos diligit et generos.

nunc te cognovi: quare etsi impensius uror,

multo mi tamen es vilior et levior.

qui potis est, inquis? quod amantem iniuria talis

cogit amare magis, sed bene velle minus.

Γάιος Βαλέριος Κάτουλλος (84-54 πΧ).

Άλλο πόθος ερωτικός και άλλο αγάπη. Και καθώς ο ερωτικός πόθος κανόνες δεν κοιτά, δεν έχει λογική και ανάβει περισσότερο, όταν αυτός που επιθυμούμε μάς φέρεται απαίσια, ο ποιητής εδώ ομολογεί πως μετά την αισχρή συμπεριφορά της αγαπημένης του, την ποθεί τώρα περισσότερο. Όμως πια δεν την αγαπά.

Το «Λεσβία» είναι γυναικείο όνομα, δεν έχει τη σημασία που αποδίδουμε εμείς σήμερα στη λέξη.

(Η μετάφραση δική μου).

Μάρκου Πακούβιου επιτύμβιο επίγραμμα

Νεαρέ,

κι αν είσαι βιαστικός,

αυτή η πέτρα η μικρή

ζητά να την κοιτάξεις

κι ύστερα να διαβάσεις

την επιγραφή.

Κείτονται εδώ

του ποιητή Μάρκου Πακούβιου

τα οστά.

Αυτό ήθελα να ξέρεις.

Χαίρε.

Adulescens, tan etsi properas, hoc te saxulum

rogat, ut se aspicias, deinde, quod scriptum est, legas.

hic sunt poetae Pacuvi Marci sita

ossa. hoc volebam, nescius ne esses. vale.

Ένα συγκινητικό ταφικό επίγραμμα που απευθύνεται στους νέους που ακόμα δεν ξέρουν, δεν έχουν μάθει, δεν μπορούν να εκτιμήσουν τους σημαντικούς δημιουργούς του παρελθόντος.

Ο Μάρκος Πακούβιος (220-130 πΧ περίπου) υπήρξε μεγάλος τραγικός ποιητής.

(Η μετάφραση δική μου)

Το γερμανικό πουλί

Επρόκειτο για ένα ηρώο τρία χιλιόμετρα δυτικά της πόλης των Χανίων. Το είχαν στήσει εκεί οι Ναζί Γερμανοί το 1941 για τους πεσόντες αλεξιπτωτιστές ομοεθνείς τους στη Μάχη της Κρήτης.

Ήταν ένα εντυπωσιακό γλυπτό που παρίστανε έναν αετό να εφορμά ακάθεκτος πάνω στο υποτιθέμενο αδύναμο θήραμά του, δηλαδή το νησί της Κρήτης.

Μετά τον πόλεμο κανείς δεν σκέφτηκε να απομακρύνει το υπεροπτικό γλυπτό από τη θέση του. Ο κόσμος που περνούσε αποκεί το έβλεπε αδιάφορα ή ίσως και με κάποια ενδόμυχη ευχαρίστηση για την υπεροψία που ταπεινώθηκε και εξευτελίστηκε.

Ο χρόνος και οι κακοκαιρίες το γκρέμισαν τελικά από τη θέση του. Σήμερα έχει απομείνει μόνο η βάση του.

Να πάνε εκεί να χορέψουν οι χαζούλες. Να στηλιτεύσουν τον μιλιταρισμό.

Συνέβη στην Κρήτη

Είχε οικονομήσει η μητέρα μου ένα αλεξίπτωτο στην Κατοχή, δεν ξέρω πού το βρήκε, χρήσιμο πράγμα πάντως, μπορούσε να το κόψει κομμάτια, να τα ράψει, να φτιάξει πολλά από αυτό, έλα όμως που βγήκε διαταγή να ελεγχθούν όλα τα σπίτια των Ελλήνων, μήπως υπάρχουν τίποτε όπλα και άλλα παρόμοια επικίνδυνα αντικείμενα, η μάνα μου τρελάθηκε, δεν ήξερε πού να το κρύψει.

Το έκρυβε εδώ, φοβόταν, το έκρυβε εκεί, φοβόταν, θα το έβρισκαν οι Γερμανοί και τότε αλί και τρις αλί της, Είδε κι αποείδε, της ήρθε τελικά η φαεινή ιδέα. Έφτιαξε μια μαξιλαροθήκη και το έχωσε εκεί μέσα, το έσιαξε όμορφα, το έστρωσε, μια χαρά μαξιλάρι έγινε το αλεξίπτωτο.

Το πήρε, ανέβηκε στον πρώτο όροφο που είχαν επιτάξει οι Γερμανοί και έμενε κάποιος δικός τους και του το πρόσφερε.

-Danke sehr! είπε ο Γερμανός και το έβαλε στον καναπέ του.

-Παρακαλώ! είπε η μητέρα μου.

Ήρθαν οι Γερμανοί στρατιώτες, έψαξαν, δεν βρήκαν τίποτε ύποπτο. Το αλεξίπτωτο αναπαυόταν στον καναπέ στον από πάνω όροφο. Στο στόμα του λύκου.

Μαρτιάλης, VII. 25

Ο σατιρικός ποιητής Μαρτιάλης ειρωνεύεται τους ποιητές που γράφουν στίχους τεχνικά άψογους αλλά χωρίς ψυχή. 

Μα τι γλυκά επιγράμματα που γράφεις πάντα,

φτιασιδωμένα κι απ’ την επιδερμίδα πιο λευκά!

Ούτε ένας κόκκος αλατιού,

ούτε σταγόνα λίγης πικρής χολής δεν έχουν,

ανόητε, που όμως θες να σε διαβάζουν!

Κανένα φαγητό δεν είναι νόστιμο,

αν δεν μας ξεγελά με τσίμπημα ξυδιού

ούτε κανένα πρόσωπο έχει χάρη,

αν δεν χαμογελά.

Μήλα γλυκά, χαζόσυκα να δίνουν στα παιδιά.

Γιατί για μένα τα χιώτικα έχουν γεύση

που ξέρουν να κεντούν τη γλώσσα.

Dulcia cum tantum scribas epigrammata semper

et cerussata candidiora cute,

nullaque mica salis nec amari fellis in illis

gutta sit, o demens, vis tamen illa legi!

Nec cibus ipse iuvat morsu fraudatus aceti,

Nec grata est facies, cui gelasinus abest.

Infanti melimela dato fatuasque mariscas:

nam mihi, quae novit pungere, Chia sapit.

(Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου).