Πάνου Νιαβή: «Η Τριγωνομετρία των Παθών»

 

Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Πάνου Νιαβή, "Η Τριγωνομετρία των Παθών" (εκδ. Μελάνι) μάς εισάγει στο δικό του αισθαντικό σύμπαν, όπου η γυναίκα και ο έρωτας έχουν μια διακριτή θέση, χωρίς να υπολείπεται όμως  και η βαθιά νοσταλγία του βιωμένου χρόνου και ιδιαίτερα η νοσταλγία του γενέθλιου τόπου που έχει χαράξει έντονα τη μνήμη του.

Μερικά αποσπάσματα που μου άρεσαν ιδιαίτερα;

Ο μεγάλος Απών της ζωής σου

μου φτάνει, να’ μαι,

και τα μάτια σου τα υγρά,

λυπημένα τριαντάφυλλα,

μου φτάνει, να’ ναι!

Με κυνηγούν οι καιροί,

με καταδιώκουν οι νοσταλγίες,

με έχουν προκηρύξει

οι ματαιωμένοι μου έρωτες,

με ξαγρυπνούν οι προδοσίες μου.

Περνάει κοπάδι τα πρόβατα

στα Γούπατα όλη νύχτα

ένας βοριάς σατράπης

ή να λαθεύω και είναι χρόνια πεθαμένα;

Φυσάει βοριάς και ρίχνει χιόνι,

η ίσκα, το τσακμάκι μουσκεμένα

του ξακουστού τού τσέλιγκα

που κάτεχε τα τόπια

-Νεκρός κι από καιρό λησμονημένος-

λείπει μια τόση φλόγα

να με ζεστάνει μια σταλίτσα.

Έρχομαι από πολύ μακριά

κουβαλώ μέσα μου

ένα κοιμητήρι νεκρών,

το ξέρω καλά,

γιατί τις νύχτες στήνουν χορό

τέσσερεις γενιές πεθαμένοι.

Ώριμη ποίηση, ανεπιτήδευτη που μεταδίδει στον αναγνώστη τη νοσταλγία των χαμένων καιρών και την ατέλειωτη ανάγκη της ψυχής για έρωτα.

Καλοτάξιδη να είναι.