Κακούργοι με ηθικές αξίες

Λένε, έτσι ακούω, ότι ορισμένες κατηγορίες κακοποιών, δεν τις ανέχονται ούτε οι όμοιοί τους και ότι, αν βρεθούν ποτέ στη φυλακή αυτών των κατηγοριών οι κακοποιοί, οι άλλοι κακοποιοί τούς τιμωρούν με τον τρόπο που ξέρουν, δηλαδή με άγρια χειροδικία που ενίοτε καταλήγει και στον θάνατο.

Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, οι διάφοροι δολοφόνοι, οι κακούργοι, ο υπόκοσμος, δεν ανέχονται κάποια εγκλήματα συγκεκριμένου τύπου, αγανακτούν και επιτίθενται στους συγκεκριμένους εγκληματίες. Τους διαχωρίζουν, τους σταμπάρουν, τους θεωρούν χειρότερους εγκληματίες από τον εαυτό τους και αναλαμβάνουν να αποδώσουν αυτοί δικαιοσύνη. Τη δικαιοσύνη που καταλαβαίνουν, δηλαδή άγρια κακοποίηση και ίσως και θάνατο.

Έτσι δημιουργείται σε μας τους υπόλοιπους η εντύπωση ότι οι κακούργοι έχουν κάποια υγιή αίσθηση δικαίου. Πρόκειται όμως για ψευδαίσθηση.

Όταν έχεις σκοτώσει, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να μετανοήσεις. Να χωθείς στη γωνιά σου και να συλλάβεις το μέγεθος του ανεπανόρθωτου κακού που διέπραξες. Να νιώσεις συντριβή. Ταπείνωση. Θλίψη βαθιά. Ενοχή βαθιά. 

Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς τους δολοφόνους που βρίσκονται στις φυλακές έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο της κάθαρσης, ώστε να νιώσουν συντριβή για την πράξη τους. Ακούω ότι αρκετοί μετανοούν και αυτό είναι πολύ θετικό. Όσοι όμως έχουν μετανοήσει εννοείται ότι δεν σηκώνουν ξανά το χέρι τους εναντίον άλλου ανθρώπου. Άρα αυτοί που χειροδικούν - έως θανάτου, μην το ξεχνάμε αυτό – στις φυλακές δεν ανήκουν στους μετανοημένους.

Αμετανόητοι λοιπόν κακούργοι με την περίεργη κλίμακα αξιών που διαθέτουν επιτίθενται στον όμοιό τους που θεωρούν ότι υπερέβη τα εσκαμμένα και έκανε ένα έγκλημα χειρότερο από το δικό τους – κατά την κρίση τους πάντα.

Πρόκειται για σκέτη υποκρισία.

Στόχος επιθέσεων έχει καθιερωθεί να είναι αυτοί που έχουν καταδικαστεί για σεξουαλικά εγκλήματα. Και με τον τρόπο αυτό οι πάσης φύσεως κακοποιοί, κακούργοι, δολοφόνοι δηλώνουν ότι έχουν ηθικές αρχές, τις οποίες με σθένος υπερασπίζονται. Ο τρόπος με τον οποίο υπερασπίζονται τις ηθικές αρχές τους αποδεικνύει όμως το ακριβώς αντίθετο: ότι δεν έχουν καμιά αναστολή να κακοποιήσουν βάναυσα και μέχρι θανάτου κάποιον άλλον που τον χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να εκτονωθούν από τη βία που τους κυριαρχεί. Και για να νιώσουν κατά κάποιο τρόπο δικαιωμένοι: ότι δηλαδή, μπορεί να είναι κακοποιά στοιχεία, αλλά όμως παραμένουν ηθικά άτομα.

Το πράγμα γίνεται φανερό σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει στη φυλακή κανένας φυλακισμένος για σεξουαλικό έγκλημα. Τότε

στόχος γίνονται άλλοι με βάση κάποιο χαρακτηριστικό τους, όπως πχ άτομα χαμηλότερης ευφυίας ή αδύναμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Και εδώ δεν υπάρχει πλέον κανένα πρόσχημα.

Βασικά τα άτομα που είναι κλεισμένα στις φυλακές έχουν πλήρη συνείδηση ότι η κοινωνία τα έχει στιγματίσει και αποκλείσει και έχουν ανάγκη από προσχήματα για να νιώσουν σημαντικοί, ισχυροί και ηθικά δίκαιοι. Η σκέψη ότι η τιμωρία του όμοιού τους που διέπραξε σεξουαλικό έγκλημα θα περάσει τα σίδερα της φυλακής και θα γίνει γνωστή στην κοινωνία, τους προκαλεί ικανοποίηση, γιατί πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό η κοινωνία θα νιώσει γι’ αυτούς κάποια συμπάθεια.

Και είναι αλήθεια ότι η κοινωνία δικαιώνει κατά κάποιο τρόπο τη βιαιοπραγία τους. Αλλά κάνει λάθος. Ο κακούργος που σακατεύει άλλο κακούργο δεν δικαιώνεται. Κακούργος παραμένει.

Μόνο η μεταμέλεια τον σώζει.