Λιτότητα και λιτός βίος

Όχι, δεν θέλω να γυρίσω στη δεκαετία του 1960. Ούτε και στη δεκαετία του 2000 θέλω να γυρίσω.

Δεν θέλω να μοιάσω στους γονείς μου που πήγαιναν στη λαϊκή, λίγο πριν κλείσει, για να βρουν φτηνά και μισοσαπισμένα λαχανικά. Ούτε στους γείτονές μου της Αγίας Παρασκευής ( το 2000 εκεί έμενα) που είχαν τρία αυτοκίνητα και έκαναν τα ψώνια τους στο Παρίσι και το Λονδίνο.

"Οι ηθοποιοί"

Τόσο πολύ μαγεύτηκαν

από τους ρόλους τους οι ηθοποιοί

που, όταν τέλειωσε η παράσταση

και έπεσε η αυλαία,

εκείνοι βυθισμένοι ακόμα μες την έκσταση

με βδελυγμία απέρριψαν το ενδεχόμενο

να βγουν έξω στους δρόμους

φορώντας τις καθημερινές τους φορεσιές.

Έμειναν έτσι στη σκηνή

κάνοντας βόλτες πέρα δώθε,

τις μάσκες τους φορώντας,

 χαϊδεύοντας τις βελουδένιες τους στολές

και κάθε τόσο επαναλαμβάνοντας

μια ωραία φράση από το κείμενο.

Και λίγο πιο μετά ξεθάρρεψαν,

άρχισαν πάλι από την αρχή το έργο

μπροστά στα αδειανά καθίσματα

τώρα με τόλμη αυτοσχεδιάζοντας,

προσθέτοντας και αφαιρώντας λόγια,

αλλάζοντας τα γεγονότα

και προσαρμόζοντάς τα στις επιθυμίες τους

και ξαφνικά έγινε η σκηνή ένας ωραίος κόσμος

γεμάτος περιπέτειες και εντάσεις.

Ο εαυτός τους χάθηκε σιγά- σιγά, ξεχάστηκε,

στο τέλος έγιναν οι ρόλοι τους.

Ευτυχισμένοι τώρα περιφέρονται,

ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις,

ερωτεύονται, αυτοκτονούν,

ύστερα ξαναζωντανεύουν,

ξανά ερωτεύονται, ξανά αυτοκτονούν

 -ω, είναι μια υπέροχη ζωή αυτή που ζουν,

ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες τους,

όχι όπως εκεί έξω στα σκουπίδια,

τη δυσωδία και τη φθορά.

(1987)

Γενναίος, νέος, εφήμερος κόσμος

Έπρεπε να μεγαλώσω αρκετά, να μεγαλώσω πολύ για να καταλάβω  μέσα από τη δική μου πλέον προσωπική εμπειρία, γιατί οι μεγάλοι δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον και τις αλλαγές που προοιωνίζεται , γιατί συχνά το αντιπαθούν και το μάχονται προσπαθώντας να  ανακόψουν την έλευσή του, γιατί επιμένουν να διατηρήσουν το παρόν όσο γίνεται περισσότερο και γιατί στρέφονται με πολλή συμπάθεια προς το παρελθόν.

Θεωρητικά όλοι το ξέρουμε αυτό: οι μεγάλοι είναι συντηρητικοί, οι νέοι προοδευτικοί.  Άλλο όμως να το ξέρεις από τα βιβλία και άλλο να το διαπιστώνεις ξαφνικά στον εαυτό σου.

Όταν η προπαγάνδα μετατρέπεται σε επιστημονική φαντασία

Η κάμερα περιφέρεται σε μια εξαθλιωμένη, μουντή, παγωμένη πόλη μες το χιόνι  και μας δείχνει πώς ζουν οι κάτοικοί της. Η βαρύθυμη φωνή που συνοδεύει την εικόνα μάς κατατοπίζει.

Εικόνες:

 1) Ένας διάδρομος με ανθρώπους που κοιμούνται στο πάτωμα, τυλιγμένοι σε κουβέρτες.

2)Κάποιοι άνθρωποι σκυφτοί και μαραμένοι περιμένουν στην ουρά.

3) Πρόχειρες σκηνές.

4) Όπλα.

Φωνή:

«Έτσι ζει σήμερα αυτός ο λαός: πίνοντας καφέ από χιόνι και ζώντας σε σκηνές. Και αγοράζοντας όπλα για να σκοτώνει ο ένας τον άλλον. Ειδικά σκοτώνουν τα παιδιά. Κάποιοι παραπονούνται για τα όπλα...»

"Μου είπες ότι μ' αγαπάς..."

Μου είπες ότι μ’ αγαπάς

ω, είμαι βέβαιη γι’ αυτό

μόνο που δεν θυμάμαι πότε

θα ήταν ίσως τότε

που ακόμα οι θεοί γελώντας

σχεδίαζαν το μέλλον μου

ενώ εγώ ανύποπτη

στόλιζα τα παράθυρά μου

με λουλούδια

μπορεί και λίγο αργότερα

όταν το μέλλον μου

είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται

αλλά εγώ επέμενα

να φτιάχνω τις γιρλάντες μου

σίγουρα όμως όχι

όταν το μέλλον μου

εγκαταστάθηκε εδώ

βαρύ και αμετάκλητο

κι αντί για άνθη

κρέμασα από τα παράθυρα

μεταλλικά στεφάνια

με καρφιά.

Γιατί οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι σωπαίνουν;

Υπολογίζεται ότι ένα 6% περίπου του πληθυσμού των χωρών της δυτικής Ευρώπης είναι σήμερα μουσουλμάνοι. Το ποσοστό δεν είναι μεγάλο. Η παρουσία τους γίνεται όμως αισθητή στις πόλεις, ενώ έξω από αυτές κυριαρχεί πάντα ο ντόπιος πληθυσμός.

Οι μουσουλμάνοι αυτοί δεν είναι φανατικοί ισλαμιστές, είναι μετριοπαθείς και νοικοκυραίοι άνθρωποι που θέλουν να έχουν μια καλύτερη ζωή στην ευημερούσα (σ’ αυτούς έτσι φαίνεται) Ευρώπη. Για να καταλάβουμε περίπου τον ψυχισμό τους προτείνω να τους συγκρίνουμε με τους δικούς μας χωρικούς της δεκαετίας του 1950 που μετανάστευσαν στην Ευρώπη για να κάνουν την τύχη τους.

Ιδέες

Υπάρχουν κάποιες ιδέες που όσο κι αν οι φορείς τους επιμένουν να τις διατυπώνουν με κάθε τρόπο και μέσον και για πολλά χρόνια, δεν μπορούν να γίνουν κτήμα των πολλών. Άλλες πάλι, χωρίς κανείς να κάνει τον κόπο να τις υποστηρίξει, γίνονται αμέσως αποδεκτές από τους περισσότερους.

«Διά λόγους τιμής»

Στην εφημερίδα «Εμπρός» της 7^ης Οκτωβρίου 1954 διαβάζουμε μια είδηση της εποχής με τον τίτλο: «Νεαρός εγκληματίας δικάζεται επί φόνω διά λόγους τιμής».

Λέει η είδηση:

Εφήμερα νεανικά οράματα

 Θα έπρεπε κανονικά, μετά από σαράντα ένα χρόνια συλλαλητηρίων, διαμαρτυριών, πορειών προς διάφορες πρεσβείες, συγκρούσεων με την αστυνομία, τραυματισμών, θανάτων και γενικά μετά από σαράντα ένα χρόνια φανατικής αμφισβήτησης του πολιτικού μας κατεστημένου, θα έπρεπε να είχαν αλλάξει όλα στον τόπο μας.

Οι νεαροί που συμμετείχαν με πάθος σε πολυπληθείς πορείες διαμαρτυρίας το 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980 είναι, υπολογίζω, σήμερα περίπου 55-60 χρονών. Αν εξαιρέσουμε κάποιους ελάχιστους που σκάλωσαν σ’ αυτές τις διαμαρτυρίες και γερνούν μαζί με αυτές, οι υπόλοιποι πού είναι;