Η
κάμερα περιφέρεται σε μια εξαθλιωμένη, μουντή, παγωμένη πόλη μες το χιόνι και μας δείχνει πώς ζουν οι κάτοικοί της. Η βαρύθυμη
φωνή που συνοδεύει την εικόνα μάς κατατοπίζει.
Εικόνες:
1) Ένας διάδρομος με
ανθρώπους που κοιμούνται στο πάτωμα, τυλιγμένοι σε κουβέρτες.
2)Κάποιοι άνθρωποι σκυφτοί και μαραμένοι περιμένουν στην ουρά.
3) Πρόχειρες σκηνές.
4) Όπλα.
Φωνή:
«Έτσι
ζει σήμερα αυτός ο λαός: πίνοντας καφέ από χιόνι και ζώντας σε σκηνές. Και
αγοράζοντας όπλα για να σκοτώνει ο ένας τον άλλον. Ειδικά σκοτώνουν τα παιδιά.
Κάποιοι παραπονούνται για τα όπλα...»
Εικόνες:
1) Άνθρωποι ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια, κουβέρτες.
2) Δέντρα φορτωμένα χιόνι.
Φωνή:
«Ζώντας
στους δρόμους της σύγχρονης αυτής χώρας: αυτά τα δέντρα είναι γεμάτα χιόνι.
Βλέπετε ότι δεν υπάρχουν πουλιά. Τα έχουν φάει οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτές
τις σκηνές και στους διαδρόμους...»
Εικόνα: ένας κουρελής ξαπλωμένος σ’ ένα πάγκο ξύνει την κοιλιά
του.
Φωνή:
«Αυτός
ο άνδρας περιμένει (να πάρει) ηρωίνη...»
Εικόνες:
1) Συντρίμμια από σπίτια.
2) Σκηνές.
Φωνή:
«Τα
σπίτια τους τα έριξε κάτω πολύ εύκολα ο αέρας και πρέπει να μείνουν σε σκηνές
σαν κι αυτές...»
Εικόνες:
1)Ένας άνδρας σε σκηνή γεμάτη με διάφορα απροσδιόριστα
συμπράγκαλα.
2) Η γκρεμισμένη σκεπή της σκηνής.
Φωνή:
«Αυτός
ο άνδρας μάς δείχνει με καμάρι τη σκηνή του. Δείχνει τα πράγματά του, αλλά η
κάμερα αποκαλύπτει ότι έχει πέσει η σκεπή.
Αυτό
είναι συνηθισμένο στη σύγχρονη αυτή χώρα. Ο Ερυθρός Σταυρός τούς εφοδιάζει με
κουρτίνες και τοίχους, υλικά από τη χώρα μας...»
Εικόνα:
Χιονισμένα δέντρα με κάτι πουλιά κουρνιασμένα στα κλαδιά.
Φωνή:
«Και
πάλι δεν υπάρχουν πουλιά στα δέντρα εκτός από αυτά που θα φαγωθούν την Τρίτη.
Μμμμ, νόστιμα! Μπορείς επίσης να φας το χιόνι που είναι άφθονο σ’ αυτή τη χώρα...»
Εικόνα:
Δυο κουκουλωμένοι άστεγοι σ’ ένα παγκάκι μέσα στα χιόνια. Δίπλα
τους κάτι μπλε σακούλες σκουπιδιών.
Φωνή:
«Αυτοί
εδώ οι άνθρωποι κάθονται στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον με τους νεκρούς
φίλους τους μέσα σε μπλε σακούλες σκουπιδιών. Πίνουν σε κούπες καφέ με χιόνι.
Είναι πολύ καλοί φίλοι. Είναι μαζί στις δυσκολίες της ζωής...»
Εικόνες:
1) Μια μουντή πλατεία με
μερικά αυτοκίνητα και κάτι απρόσωπα κτήρια.
2) Μια πρόσοψη κτηρίου με δωρικές κολώνες, γκρίζο, παγερό και έρημο.
Φωνή:
«Σε
άλλα μέρη αυτής χώρας που μιμούνται ξένες χώρες της Ευρώπης ο κόσμος ζει την
ίδια φριχτή ζωή...»
Εικόνες:
1) Ένας εξαθλιωμένος γενειοφόρος άνδρας σέρνει τα βήματά του.
2) Ανακατεύεται με άλλους κακομοίρηδες.
3) Από ένα φορτηγό τούς μοιράζουν σε κούπες κάτι που αχνίζει.
4) Κάποιοι πάνε κάπου κρατώντας κουβέρτες στην αγκαλιά τους.
Φωνή:
«Αυτός
ο άνδρας, ένας πρώην υποψήφιος μεγάλου κόμματος, θα πάρει καφέ από χιόνι από
αυτά τα φορτηγά. Πολλοί κάτοικοι είναι υποχρεωμένοι να ζουν καθημερινά σαν
αυτόν και για τις περισσότερες μέρες δικαιούνται μια κούπα καφέ από χιόνι...
Κάνει
παγωνιά, αλλά το ζεστό χιόνι έχει ωραία γεύση...
Αυτός
ο άνδρας παίρνει κουβέρτες, ενώ τον κοιτάζουν...
Νιώθουν
μεγάλη ευγνωμοσύνη στην κυβέρνησή τους γι’ αυτή την ελεημοσύνη...»
Εικόνα:
Άστεγοι ανακατεύουν με το κουταλάκι κάτι στην κούπα τους και το
καταπίνουν βουβοί.
Φωνή:
«Νόστιμο.
Το καταπίνουν με βαθιά απόλαυση...»
Εικόνες:
Άστεγοι καθισμένοι ακίνητοι κατάχαμα στον υπόγειο. Άλλοι
εξαθλιωμένοι περνούν από μπροστά τους.
Φωνή:
«Εν
τω μεταξύ έξω από τα μεγάλα γραφεία, στα εργοστάσια, στους σιδηροδρομικούς
σταθμούς οι άνθρωποι κάθονται μπροστά από διαφημίσεις για ακριβούς υπολογιστές
πίνοντας χιόνι από πλαστικά ποτήρια. Ο κόσμος προσπερνά, χωρίς να τους δίνει
σημασία, μια και όλοι είναι στην ίδια κατάσταση...»
Εικόνα:
Άστεγος στο σταθμό ξαπλωμένος κατάχαμα τυλιγμένος σε κουβέρτα.
Πιο πέρα σκουπίδια. Στον τοίχο από πάνω του κάτι συσκευές που θυμίζουν τηλέφωνα
παλιάς τεχνολογίας.
Φωνή:
«Αυτά
τα τηλέφωνα δεν δουλεύουν πια. Δεν υπάρχει κανείς για να τον καλέσουν...»
Εικόνα:
Κλειστός χώρος. Άνδρες στοιβαγμένοι σε κρεβάτια και στο πάτωμα
κοιμούνται.
Φωνή:
«Σε
κάποιους τυχερούς επιτρέπεται ένα κρεβάτι ή το πάτωμα σε κλειστό χώρο, όπως
εδώ... Έτσι ζουν σήμερα σ’ αυτή τη χώρα. Στριμωγμένοι μαζί: οι φτωχοί, οι
παγωμένοι, οι μοναχικοί, οι ομοφυλόφιλοι...»
Εικόνες:
1) Κάτι που μοιάζει με λευκή μαλακή κουβέρτα.
2) Άστεγοι στην ουρά. Κάποιοι τους δίνουν στο χέρι ένα μικρό
πραγματάκι.
Φωνή:
«Η
κάμερά μας ξύπνησε αυτό τον τύπο που ήταν πολύ παγωμένος και του πρόσφερε καφέ
από τη χώρα μας και μια κουβέρτα...
Εν
τω μεταξύ αυτοί εδώ οι άνθρωποι στάθηκαν στην ουρά για ελεημοσύνη από τη χώρα
μας. Δώσαμε στον καθένα από ένα κέικ...»
Το
φιλμάκι αυτό είναι άξιο συγχαρητηρίων. Ξεπέρασε μέσα σε 4.31 λεπτά ολόκληρο το μέγα
έργο του Τζορτζ Όργουελ, το πασίγνωστο «1984». Διότι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα ο
λαός δεν ζει απλώς φτωχικά και κάτω από τον τρόμο της πανίσχυρης κυβέρνησής
του. Εδώ ζει σε πλήρη εξαθλίωση, άστεγος, στους δρόμους, στα παγκάκια, μέσα στα
χιόνια, κυνηγά τα πουλιά στα πάρκα και τα τρώει, μέχρι που αυτά έχουν πια
εξαφανιστεί ως είδος, κουβαλά σε
σακούλες σκουπιδιών τα πτώματα των νεκρών του συντρόφων, καταπίνει χιόνι για να
κατασιγάσει την πείνα του και ευγνωμονεί ταπεινά την κυβέρνησή του, όταν τον
ελεεί με μια κούπα καφέ καμωμένη από χιόνι.
Και
ποια είναι αυτή η χώρα που κρατά σε τέτοια εξαθλίωση ολόκληρο το λαό της; Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Και
ποια είναι η χώρα που στέλνει ανθρωπιστική βοήθεια στους πειναλέους
Αμερικανούς; Είναι η Βόρεια Κορέα. Όπως βορειοκορεάτικο είναι και το φιλμάκι
που έφτιαξαν οι καλλιτέχνες της.
Στην
Αμερική λοιπόν, αν δεν ξέρετε, μάθετέ το τώρα, δεν υπάρχουν απλώς μερικοί
άστεγοι ( όπως υπάρχουν παντού στον κόσμο και οι αιτίες δεν είναι του παρόντος
άρθρου), εκεί όλος ο λαός είναι άστεγος και κουρελής πλην ελαχίστων εννοείται
καρχαριών που είναι βαθύπλουτοι. Και μη
νομίζετε ότι όσοι ανακατεύονται με την πολιτική, είναι πιο τυχεροί. Ο
γενειοφόρος άστεγος που ελεήθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση με μια κούπα ζεστό χιόνι ήταν υποψήφιος των
Ρεπουμπλικάνων στο Όρεγκον.
Ωστόσο
αυτοί οι ρακένδυτοι, έτσι και πιάσουν καμιά φορά λεφτά στα χέρια τους, πάνε κι
αγοράζουν όπλα και πυροβολούν ο ένας τον άλλον. Κυρίως τους αρέσει να σκοτώνουν
μικρά παιδιά. Πφφφ, τι εκφυλισμένος λαός...
Και
είναι όλοι σωρηδόν στους δρόμους, στα παγκάκια, σε κανένα άσυλο οι πιο
τυχεροί: ανάμεσά τους και οι
ομοφυλόφιλοι (που εξισώνονται εδώ με τους άστεγους).
Μια
και οι άνθρωποι εκεί πεθαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλον από το κρύο και την
πείνα, οι σύντροφοί τους τούς παραχώνουν σε σακούλες σκουπιδιών και τους
σέρνουν μαζί τους. (Μήπως τους τρώνε; Χμμ, ας μην αποκλείσουμε και αυτή την
περίπτωση).
Όμως
είναι και ζώα αυτοί οι κουρελήδες Αμερικανοί. Για μια κούπα ζεστό χιόνι
πασπαλισμένη με ψευτοκαφέ νιώθουν βαθιά ευγνωμοσύνη στην κυβέρνησή τους. (Να τα
βλέπετε αυτά εσείς οι γκρινιάρηδες που αντί για χιόνι τρώτε φλούδες δέντρων από
την τιμημένη γη της Βόρειας Κορέας).
Εν
πάση περιπτώσει η Βόρεια Κορέα κάνει ό,τι μπορεί για να ανακουφίσει αυτό τον
κατατρεγμένο λαό. Τους δίνει να πιουν κανένα φυσιολογικό βορειοκορεάτικο
καφεδάκι, τους δίνει κανένα χάρτινο τοίχο για τη σκηνή τους, τους χαρίζει
καμιά κουβέρτα και τους ελεεί με ένα ωραιότατο κέικ της μιας μπουκιάς.
Κι
όμως. Όλα αυτά που μας δείχνει το φιλμάκι δεν είναι ψέματα. Είναι κατά μεγάλο
μέρος αληθινά. Μόνο που δεν συμβαίνουν στην Αμερική, αλλά στην ίδια τη χώρα που
έφτιαξε το φιλμάκι: στη Βόρεια Κορέα. Είναι τόσο θρασείς και ανάλγητοι οι
προπαγανδιστές της που αντέστρεψαν το είδωλό τους και σέρβιραν στον εξουθενωμένο από τη φτώχεια
λαό τους την εικόνα της χώρας τους με άλλο όνομα.
Η
Βόρεια Κορέα είναι γνωστό ότι ζει κάτω από ένα στυγνό καθεστώς που έχει
μεταβάλει το λαό σε μαριονέτες που χοροπηδούν ανάλογα με τις διαθέσεις του
δικτάτορά τους.
Εκτός
από την ανελέητη προπαγάνδα υπέρ της δυναστείας του δικτάτορα (του μόνου χοντρού υποθέτω σε ολόκληρη τη
χώρα) ο λαός πρέπει να ξέρει ότι η εξαθλίωσή του δεν είναι πρωτότυπη. Ότι οι
εχθροί του βορειοκορεάτικου λαού Αμερικανοί είναι το ίδιο και λίγο παραπάνω εξαθλιωμένοι. Ότι
τα κρούσματα κανιβαλισμού λόγω ασιτίας τα συναντά κανείς όχι μόνο στη Βόρεια
Κορέα αλλά και στην υποσιτισμένη Αμερική. Ότι αυτοί που ζουν στη Βόρεια Κορέα
ζουν καλά και να μη παραπονιούνται, γιατί αλλού ζουν χειρότερα.
Αυτό
πίστευε και η Χγεόνσεο Λι που κατάφερε να αποδράσει από τον βορειοκορεατικό
παράδεισο και σήμερα ζει στις ΗΠΑ μαζί με τους πεινασμένους Αμερικανούς.
«Όταν
ήμουν μικρή, πίστευα ότι η Βόρεια Κορέα είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου»,
λέει. « Ένιωθα πολύ περήφανη. Πίστευα ότι η ζωή μου ήταν φυσιολογική, παρόλο
που όταν ήμουν επτά ετών παρακολούθησα την πρώτη μου δημόσια εκτέλεση. Η οικογένειά μου δεν ήταν φτωχή και ποτέ δεν
είχαμε πεινάσει. Όμως αφότου η μητέρα μου μού διάβασε το γράμμα μιας συναδέλφου
της που έλεγε ότι η οικογένειά της λιμοκτονούσε, συνειδητοποίησα ότι κάτι
πήγαινε πολύ στραβά με τη χώρα μου. Προς
τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Βόρεια Κορέα επλήγη από λιμό και άρχισα να
βλέπω πείνα, μαρτύρια και θάνατο ολόγυρά μου.»
Η
Μίνα Γιουν που επίσης κατάφερε να αποδράσει από τον παράδεισο μάς εξηγεί ότι η
λέξη «υποσιτισμός» δεν υπάρχει στην καθημερινή γλώσσα των συμπατριωτών της.
Καθώς όλοι σχεδόν υποσιτίζονται, αυτό είναι πλέον μια φυσιολογική κατάσταση και
μόνο, αν κανείς χάσει όλη του τη δύναμη και πέσει στο κρεβάτι, γίνεται
αντιληπτό ότι δεν τρώει αρκετά. Όποιος είναι όρθιος και μπορεί να περπατά,
θεωρείται φυσιολογικός.
Η
ίδια, όσο ζούσε εκεί, ποτέ δεν σκέφτηκε ότι υπέφερε από υποσιτισμό, αν και δεν
ένιωθε και πολύ υγιής. Ίσως επειδή όλοι γύρω της ήταν στην ίδια κατάσταση. Η
αδελφή της όμως άρχισε να πέφτει πού και πού και τέλος άρχισε να χάνει και το φως
της. Αυτό ήταν ένα καμπανάκι ότι δεν τρεφόταν κανονικά.
Στο
μεγάλο λιμό της δεκαετίας του 1990 οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους, ένα
θέαμα που ασφαλώς όσοι επέζησαν δεν μπορούν να ξεχάσουν. Πάνω από 2,5
εκατομμύρια (κατ’ άλλους υπολογισμούς πάνω από 3,7 εκατομμύρια) έχασαν τότε τη
ζωή τους από την πείνα, περίπου το 10% του πληθυσμού. Ένα 6% του πληθυσμού
έπαιρνε βοήθεια από το κράτος και αυτή συνίστατο σε μια κούπα ρύζι την ημέρα,
δηλαδή σε 128 γραμμάρια τροφής ισοδύναμα με 25% της μίνιμουμ ποσότητας τροφής
που πρέπει να λαμβάνει κανείς καθημερινά.
Μολονότι
μια φυσική καταστροφή μπορεί να προκαλέσει λιμό σε μια χώρα που πολύ απέχει από
την ευημερία, υπάρχει και μια άλλη εξήγηση ακόμα πιο τρομαχτική γι’ αυτή την
ασιτία: η κυβέρνηση της Πιον Γιανγκ δεν επιθυμεί να έχει χορτάτο λαό, γιατί ένας χορτάτος λαός μπορεί να εγείρει
και άλλες απαιτήσεις.
Η
κυβέρνηση ελέγχει την παραγωγή και τη διανομή των τροφίμων και αποφασίζει ποιοι
θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Όσοι είναι αποδεδειγμένα πιστοί στο καθεστώς
και το στηρίζουν έχουν περισσότερες πιθανότητες να λάβουν τροφή.
Η πολιτική
πείνας στη Βόρεια Κορέα χρησιμοποιείται για να εξασφαλίσει την πίστη στην
εξουσία και την επιβίωση του καθεστώτος. Η
κυβέρνηση έχει φτιάξει ένα κόσμο υποταγής και
συναίνεσης προς τον δικτάτορα, καθώς οι περισσότεροι Βορειοκορεάτες νιώθουν
ανασφάλεια στο θέμα της καθημερινής διατροφής τους, είναι πεινασμένοι και
φοβισμένοι για τα χειρότερα.
Το
καθεστώς συντηρείται με τον τρόμο της καταστροφής, τη φυσική, συναισθηματική
και πνευματική κόπωση, την ιεράρχηση επιβίωσης και το θάνατο των διαφωνούντων.
Ωστόσο
στην πρωτεύουσα Πιον Γιανγκ δεν θα δει σήμερα κανείς λιμοκτονούντες
Βορειοκορεάτες. Οι άνθρωποι εκεί ζουν απλώς φτωχικά. Είναι αυτοί που
στελεχώνουν τη διοίκηση, άνθρωποι του καθεστώτος.
Και
τώρα δείτε το φιλμάκι (ενεργοποιήστε τη μετάφραση για καλύτερα αποτελέσματα):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου