Τα αποπαίδια (διήγημα)

Το απόγευμα εκείνο που ο Μεσσίας παρέδωσε το πνεύμα πάνω στο σταυρό, ήταν ένα απόγευμα, όπως όλα τα άλλα, που σε λίγες ώρες έγινε δειλινό και μετά νύχτα. Με άλλα λόγια το κοσμικό ρολόι καθόλου δεν διαταράχθηκε από τα τραγικά συμβάντα που έλαβαν χώρα στην κορυφή του λόφου Γολγοθά.

Αυτά που είπαν έπειτα οι μαθητές του, πως τάχα σχίστηκαν τα παραπετάσματα του ναού και του ουρανού και ότι η φύση θρήνησε  την ύστατη εκπνοή του, εννοείται ότι εμείς τα απορρίπτουμε.

Τι έγινε κατόπιν, αγνοούμε.

Οι πιστοί του διατείνονται ότι η σορός του ετάφη κανονικά και ότι ύστερα από τρεις ημέρες έλαβε ζωή εκ νέου και ανεστήθη. Ισχυρίζονται επίσης ότι έτσι αφύσικα ζωντανός περιφερόταν ανάμεσά τους για λίγο καιρό και ότι μετά ανελήφθη στους ουρανούς.

Με δυσκολία μπορούμε να αποδεχθούμε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, κι αν ακόμα κάνουμε αυτή την παραχώρηση, το ζήτημα δεν λύνεται. Διότι μένει άλυτο το θέμα της επανόδου του. Παρ’ όλο δηλαδή που  υποσχέθηκε ότι θα ξαναγύριζε σύντομα, σε πλήρη δόξα αυτή τη φορά, Εκείνος χάθηκε ολωσδιόλου.

Έχουν περάσει έκτοτε δύο χιλιάδες χρόνια, πέθαναν εκείνοι οι αρχαίοι πιστοί, πέθαναν τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους, γενεές γενεών παρήλθαν κι Αυτός εξακολουθεί να είναι άφαντος.

Βέβαια οι οπαδοί του λένε πως είναι λάθος να μετράμε έτσι, διότι χίλια χρόνια των ανθρώπων είναι για Κείνον μια στιγμή. Για μας όμως δύο χιλιάδες χρόνια εξακολουθούν να είναι δύο χιλιάδες  και είναι πάρα πολλά. Μας είναι επομένως αδύνατον  να καταπιούμε ένα τόσο χονδροειδές επιχείρημα.

Ώστε η απουσία του είναι πλέον γεγονός.

Όταν παραθέτουμε τα επιχειρήματά μας, οι πιστοί του εξαγριώνονται και μας κατηγορούν ως άθεους. Αλλά δεν είμαστε καθόλου άθεοι, καθόλου. Πιστοί είμαστε κι εμείς αλλά με λίγο διαφορετικό τρόπο.  Κάτι σαν αιρετικοί, ας πούμε.

Λόγου χάριν δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι Εκείνος έκανε την απερισκεψία και μας επισκέφθηκε.

Ποια ήταν τα κίνητρά του, δεν γνωρίζουμε. Μπορούμε πάντως να κάνουμε μερικές υποθέσεις: Ίσως θέλησε να επανορθώσει, όταν διαπίστωσε πόσο ατελές ήταν το έργο που κατασκεύασε. Ίσως όχι αυτό, ίσως θέλησε να βιώσει νέες εμπειρίες που ως Θεός ήταν αδύνατον λόγω τελειότητας. Μπορεί ούτε αυτό αλλά κάτι άλλο που εμείς ως πεπερασμένοι δεν μπορούμε να διανοηθούμε.

Όπως και να’ χει, πήρε την απόφαση και ήρθε. Υλοποιήθηκε σε ανθρώπινο σχήμα και μας επισκέφθηκε.  Πλήρωσε βέβαια πολύ ακριβά την απερισκεψία του. Διότι το παιχνίδι εδώ κάτω δεν παίζεται όπως στους Ουρανούς κι αυτό όφειλε να το ξέρει. Δεν είναι παίξε-γέλασε να κάνεις τον άνθρωπο μέσα σ’ αυτό το επικίνδυνο περιβάλλον. Θέλει τσαγανό αυτή η περιπέτεια.

Τέλος πάντων, μετά τη διαπόμπευση και το μαρτυρικό του θάνατο, πήρε το μάθημά του, νομίζουμε. Ασφαλώς τώρα θα δοκιμάζει τις νέες του δημιουργίες  σε άλλες υπερβατικές  σφαίρες.

Εμάς μας ξέχασε. Γίναμε τώρα τα αποπαίδια του. Μας έχει αποκληρώσει δηλαδή. Επομένως άδικα περιμένουν οι πιστοί του την Έλευσή του μέσα σε μεγαλείο δόξας και πυρός.

Δεν πρόκειται να ξαναπατήσει το πόδι του εδώ πέρα.

Από τη συλλογή διηγημάτων μου «Ο τέταρτος κλώνος», εκδ. Αίολος.

Δημοσιεύτηκε στη Βιβλιοθήκη:

http://bibliotheque.gr/archives/35711