Ιφιγένεια

Με θάρρος προχώρησε η Ιφιγένεια στη γνωστή σφαγή της. Ήταν αυτό που λέμε πραγματική βασιλοκόρη, με συναίσθηση δηλαδή του υψηλού της χρέους. Έκλαψε λίγο στην αρχή, όταν της είπαν την τρομερή αλήθεια, πως την έφεραν στην Αυλίδα όχι για να παντρευτεί τον ωραίο Αχιλλέα, αλλά για να γίνει σφαχτάρι στη θεά. Ύστερα σκούπισε τα δάκρυά της και σήκωσε περήφανα το κεφάλι. «Για τη δόξα της Ελλάδας και για τη δόξα των Ατρειδών, δέχομαι να θυσιαστώ», είπε. Με κλάματα και με κρυφό καμάρι την ετοίμασαν οι δικοί της.

Αυτά είναι γνωστά.

Αλλά η ιστορία είναι ατελής. Δεν κατέγραψε το τελευταίο συναίσθημα της κόρης, αυτό που ένιωσε μια στιγμή πριν περάσει στην αθανασία.

Συνέβη δηλαδή εκείνη τη μοιραία στιγμή, καθώς ο ιερέας την άρπαζε απ’ τα μαλλιά με το ένα χέρι και με το άλλο κατέβαζε ορμητικά το ξίφος στον τρυφερό  λαιμό της, συνέβη να διασταυρωθεί το βλέμμα της με το παγερό βλέμμα του Αχιλλέα.

Ώστε ο επιθανάτιος ρόγχος της κατόπιν δεν είχε τίποτα το ηρωικό.