Ο Μυστικός Κήπος

Σε μια απόκρυφη γωνιά της γης, μέσα σε μια θαλασσινή σπηλιά, όπου το φως του ήλιου φτάνει αδύναμο και άτονο, εκεί θάλλει ένας Κήπος Μυστικός που κοιμάται τη μέρα και ζωντανεύει τη νύχτα.

Τα μαγικά κι αλλόκοτα λουλούδια του που η Μοίρα τους τα εξόρισε στον κόσμο μας, έχουν τις ρίζες αρπαγμένες απ' τα βράχια και τα λεπτά κορμάκια τους βγαίνουν αργοσαλεύοντας μέσα από το νερό, αέρινα λουλούδια και τρυφερά με φύλλα υγρά και χλωμά πέταλα.

Όλη μέρα κοιμούνται βαθιά κι ονειρεύονται την μακρινή τους χώρα λικνίζοντας νωχελικά τους μίσχους τους στο χάδι του νερού. Και τη νύχτα, όταν γεμίσει ο ουρανός αστέρια, εκείνα ξυπνούν κι ανοίγουν τα βελούδινα μάτια τους.

Τις μυστικές εκείνες ώρες που τα αστέρια ταξιδεύουν μακρινά στο στερέωμα, τα μαγικά λουλούδια τραγουδούν. Ψίθυροι και θροΐσματα και συριγμοί δεμένα σε μιαν άγνωστη αρμονία ξεχύνονται απ΄ τη θαλασσινή σπηλιά, λυπητερά τραγούδια νοσταλγίας για τη χαμένη τους πατρίδα , και κάπου-κάπου ξεχωρίζει κάτι σαν λυγμός.

Όλη τη νύχτα τραγουδούν και κλαίνε με δάκρυα αληθινά που αθόρυβα γλιστρούν κι ενώνονται με τη μεγάλη θάλασσα. Κι όταν τα αστέρια βασιλέψουν και μείνει άδειος ο ουρανός, τότε κλείνουν ξανά τα κουρασμένα μάτια τους και πέφτουν σε ύπνο βαθύ.

Άνθρωπος ποτέ δεν τα έχει δει. Κανείς δεν έχει δει το Μυστικό αυτό Κήπο, κανείς δεν έχει ακούσει το τραγούδι του ούτε ποτέ έχει γευτεί τα δάκρυά του. Μόνο που το θαλασσινό νερό μεριές- μεριές γλυκαίνει ανεξήγητα κι ο κόσμος που δεν ξέρει, μιλά για υπόγεια γλυκά νερά που χύνονται στο πέλαγος.

(Από τη συλλογή διηγημάτων μου "Ο τέταρτος κλώνος", εκδ. Αίολος, 2011).