Ξεχασμένοι τηλεαστέρες της πολιτικής

Τους θυμάται κανείς αυτούς;

Εμείς οι μεγαλύτεροι τους θυμόμαστε, αλλά μόνο, αν κατά τύχη δούμε καμιά φωτογραφία τους στα ΜΜΕ. Καθόμαστε τότε και χαζεύουμε τη φωτογραφία, εισβάλλει στη μνήμη μας με ορμή μια εποχή όχι και τόσο μακρινή χρονολογικά, όσο συναισθηματικά, τι έγιναν όλοι αυτοί, αναρωτιόμαστε, όλοι αυτοί που πριν δυο δεκαετίες και κάτι κυριαρχούσαν στα ΜΜΕ, κυρίως στην τηλεόραση, μιλούσαν με έμφαση, μιλούσαν με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, έδειχναν ότι ήξεραν τι έλεγαν κάθε φορά, επετίθεντο με σφοδρότητα στον ιδεολογικό αντίπαλο και χρωμάτιζαν όχι μόνο το καθημερινό τηλεοπτικό τοπίο, αλλά (δυστυχώς) και την ίδια τη ζωή μας, τη σκέψη μας, τη νοοτροπία μας.

Η ακύρωση του χρόνου και του θανάτου στην τηλεόραση

Η τηλεόραση είναι ένας κόσμος ηλεκτρονικός που αντιγράφει τον πραγματικό κόσμο. Εμείς ως τηλεθεατές δεν καταλαβαίνουμε τη διαφορά, κοιτάζουμε την οθόνη και νομίζουμε ότι βλέπουμε τον κόσμο που υπάρχει έξω από το σπίτι μας.

Έχει γίνει  πολύς λόγος για την παραμορφωτική δύναμη που κατέχει ο τηλεοπτικός φακός, πώς δηλαδή εξογκώνει το ασήμαντο και μικραίνει  ή εξαφανίζει εντελώς το σημαντικό. Λίγο πολύ το έχουμε πια όλοι μας υποψιαστεί, μολονότι πολύ συχνά πέφτουμε στην παγίδα και δεχόμαστε αβασάνιστα  ό,τι μας σερβίρουν. Εξακολουθούμε δηλαδή να πιστεύουμε πως αυτό που βλέπουμε στην οθόνη, είναι ο πραγματικός κόσμος.

Μερικές φορές αυτό συμβαίνει στ’ αλήθεια. Μόνο που αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει, μπορεί να μη συμβαίνει στον παρόντα χρόνο. Κοιτάζουμε παραδείγματος χάριν στην οθόνη και βλέπουμε ένα ηλικιωμένο και διάσημο πρόσωπο να δίνει  συνέντευξη στους δημοσιογράφους. Μετά η εικόνα αλλάζει και το βλέπουμε όπως ήταν πριν σαράντα χρόνια, νέο και θαλερό, να κάνει πάλι δηλώσεις στον τηλεοπτικό φακό. Μετά πάλι αλλάζει η εικόνα και το βλέπουμε, όπως ήταν πριν δέκα χρόνια, να τραγουδά ένα τραγούδι ή να αγορεύει στη βουλή ή να παίζει στο θέατρο. Μετά ξανά αλλάζει η εικόνα και το βλέπουμε όπως ήταν πριν είκοσι χρόνια  να απαγγέλλει κάποιους στίχους ή να ηγείται μιας διαδήλωσης ή να μας εξομολογείται τα σώψυχά του.

Ο φόβος μπροστά στο νέο

Στην εφημερίδα «Ελευθερία», στο φύλλο της εικοστής Απριλίου του μακρινού έτους 1948, βρίσκεται δημοσιευμένο ένα άρθρο που δείχνει τη  μεγάλη ανησυχία των σκεπτόμενων ανθρώπων της εποχής για τον παραμερισμό του θεάτρου  από τη δυναμική επέλαση του κινηματογράφου.