Η σκιά

 

 

Είναι εκείνη η σκιά που την ακολουθεί σιωπηλά εδώ και καιρό, σιωπηλά, διακριτικά, με μια αθόρυβη ευγένεια, εκείνη η σκιά που γλυκαίνει την καρδιά της και της κρατά συντροφιά, εκείνη η σκιά που διώχνει τις άλλες σκιές που ως τώρα τη φόβιζαν.

 

Είναι σαν να της λέει, είμαι εδώ εγώ, δεν είσαι μόνη, περπατούμε παράλληλα, δεν σε ξεχνώ.

 

Δεν την ξεχνά.

 

Κι εκείνη για πρώτη φορά στη ζωή της νιώθει να την τυλίγει μια σιωπηλή τρυφερότητα, μια ακίνδυνη τρυφερότητα, λες κι εκείνη η σκιά ξέρει πως αυτή φοβάται την αγάπη, φοβάται το πλησίασμα, φοβάται τα σφιχτά αγκαλιάσματα που την έχουν πνίξει πολλές φορές.

 

Λες κι εκείνη η σκιά ξέρει ότι δεν πρέπει να της πει ποτέ «σ΄ αγαπώ», γιατί αυτή η φράση θα τα γκρεμίσει όλα κι αυτή θα φύγει τρομαγμένη μακριά.

 

Δεν ένιωσε ποτέ αγάπη για κανέναν, σε κανέναν δεν είπε  «σ΄αγαπώ» κι όταν κάποιοι της το είπαν, αυτή τρόμαξε, έκανε πίσω, γιατί ένιωσε ένοχη: έκανε κάποιους να την αγαπήσουν, ενώ αυτή δεν μπορούσε να ανταποδώσει την αγάπη τους, δεν είχε τίποτα μέσα της, μονάχα επιθυμία για έρωτα που κάποτε εξατμιζόταν και δεν έμενε τίποτα πίσω.

 

Θυμάται εκείνο το αγόρι που έξαφνα άρχισε να κλαίει μπροστά της και να της λέει «Δεν ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σ’ αγαπώ» κι αυτή έμεινε μετέωρη, ένιωσε βαθιά ενοχή, πώς παρέσυρε αυτό το παιδί σε μια αγάπη χωρίς αντίκρισμα, πώς θα το μεταχειριζόταν τώρα για να μην το πληγώσει. Έφταιγε, έφταιγε πολύ, δεν υποψιάστηκε ότι η σχέση τους θα έπαιρνε τέτοια στροφή, αυτή μόνο το ωραίο του σώμα ήθελε, το ωραίο του πρόσωπο, αλλά εκείνος την ερωτεύτηκε παράφορα.

 

Απομακρύνθηκε με μικρά βήματα από κοντά του, πολύ μικρά βήματα, νυχιές στην καρδούλα του, στο τέλος έμειναν φίλοι. Κι όταν εκείνος βρήκε άλλη και αγάπησε, αυτή ανακουφίστηκε.

 

Ανίκανη να αγαπήσει. Πώς αλλιώς; Άμα γεννιέσαι σ’ ένα σπίτι που δεν υπάρχει η αγάπη, δεν ξέρεις τι είναι αυτό. Στη θέση της αγάπης υπάρχει ένα κενό που δεν γεμίζει με τίποτα. Γύρω του ξεφυτρώνουν άλλα συναισθήματα, παραπλανητικά που μοιάζουν με την αγάπη, τη μιμούνται τέλεια, αλλά αυτή ξέρει ότι είναι μόνο ερωτική επιθυμία που όσο μένει ανικανοποίητη, θεριεύει, την κυριεύει, την τσακίζει. Μοιάζει τόσο πολύ με την αγάπη που καμιά φορά κι αυτή η ίδια ξεγελιέται και θέλει να πει «σ΄αγαπώ». Δεν το λέει όμως ποτέ. Κάτι μέσα της τής το απαγορεύει.

 

Είναι κάτι σαν αρρώστια αυτό. Μπορεί να εξευτελιστεί πλήρως για κάποιον που επιθυμεί πολύ και ο άλλος, ανύποπτος, φαντάζεται πως αυτή τον αγαπά. Δεν τον αγαπά όμως. Τον θέλει. Τον θέλει μέχρι τρέλας, αυτό είναι η αρρώστια της. Τώρα το  ξέρει πια και η ίδια.

 

Είναι αρρώστια. Είναι που η αγάπη ψάχνει απελπισμένα να βρει χώρο μέσα της και δεν βρίσκει, βρίσκει το κενό. Και τριγυρίζει σαν ζητιάνα και κολλάει πάνω στην επιθυμία προσπαθώντας κάπου να ακουμπήσει. Αυτή το ξέρει, ξέρει πως δεν μπορεί να αγαπήσει. Ξέρει πως αυτό που νιώθει είναι προσομοίωση της αγάπης, απάτη.

 

Κι όταν η επιθυμία της ικανοποιείται ξανά και ξανά και ξανά, αυτή ξέρει: όλα θα τελειώσουν και θα ακολουθήσει η αδιαφορία.

 

Όχι, δεν μπορεί να αγαπήσει. Είναι μια αναπηρία αυτό.

 

Αλλά εκείνη σκιά που την ακολουθεί κάθε μέρα και βαδίζει βουβή στο πλάι της την ησυχάζει. Δεν ζητά τίποτε. Είναι μια τρυφερή, ευγενική σκιά, αμίλητη, λες και καταλαβαίνει πως, αν μιλήσει, αυτή θα χάσει τον κόσμο, θα χάσει τον εαυτό της, θα αρρωστήσει, θα τρελαθεί, η επιθυμία της θα τη ρίξει κάτω, θα αρχίσει το παραλήρημα, η επιθυμία της θα βρει κόλπα και τεχνάσματα για να την παρασύρει, θα τη βάλει να πει «σ΄αγαπώ», θα την κάνει να το πιστέψει, θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει, να αποχτήσει το σώμα που ορέγεται.

 

Ίσως το καταλαβαίνει αυτό και η σκιά.

 

Μη μιλάς, της είπε αυτή μια μέρα. Μη μου μιλάς, γιατί ανεβάζεις τον πυρετό μου. Είμαι ήδη άρρωστη και παλεύω να το ελέγξω. Εξάλλου ούτε εσύ με αγαπάς, μάλλον ούτε κι εσύ μπορείς να αγαπήσεις.

 

Η σκιά δεν μιλά. Είναι εκεί όμως παρούσα σε κάθε της βήμα. Αυτή τη βλέπει και μια γλύκα απλώνεται μέσα της.

 

«Δεν είναι αγάπη», λέει στον εαυτό της για να μην παρασυρθεί, «δεν είναι, είναι μόνο επιθυμία».

 

Είναι μόνο επιθυμία.