Το αγγελάκι

 

 

Πέθανε το αγγελάκι.

Το διάβασα προχθές στις εφημερίδες. Είχαν και μια φωτογραφία του, μεγάλης γυναίκας, τίποτε δεν έδειχνε από τα λαμπερά του χρώματα, τότε που ήταν δέκα τριών χρονών.

 

Πέθανε στα 78 της χρόνια μετά από μια μάλλον αδιάφορη καριέρα στο πανεπιστήμιο, στον τομέα της φιλοσοφίας.

 

Το αγγελάκι είχε έρθει στο σχολείο μας, ήταν μια τάξη πάνω από μας, αλλά όλες την ξέραμε. Δεν βλέπεις κάθε μέρα αγγελάκια. Αυτό λες και είχε κατέβει από τον ουρανό. Είχε τόσο φωτεινά χρώματα, πάλλευκο δέρμα με λίγο ροζ στα μάγουλα, καταγάλανα μάτια και πλούσια κόκκινα μαλλιά, ένας σπάνιος συνδυασμός για μας εδώ τις μεσογειακές.

 

Όταν τη βλέπαμε στα διαλείμματα, μου φώναζε η Σόνια: «Τέτη, Τέτη, το αγγελάκι!». Το ίδιο έκανα κι εγώ: «Σόνια, Σόνια, το αγγελάκι!» Στεκόμαστε έκθαμβες και την κοιτάζαμε, ενώ αυτή πάντα χαρούμενη, πάντα γελαστή μιλούσε με τις φίλες της. Εμάς εννοείται μας αγνοούσε, αλλά δεν είχαμε την απαίτηση να ρίξει τη ματιά της πάνω μας, ένας άγγελος κοιτάζει άλλα πράγματα.

 

Το αγγελάκι ξεχώριζε σε όλο το σχολείο. Ήταν από καλό σπίτι, καλή μαθήτρια και ασφαλώς θα μάθαινε και ξένες γλώσσες. Το αγγελάκι ήταν η χαρά των ματιών μας.

 

Τέλειωσε το σχολείο, σκορπιστήκαμε. Τυχαία διάβασα κάποτε στην εφημερίδα ότι διέπρεπε στο Παρίσι, στο πλάι ενός διάσημου φιλόσοφου της εποχής. Μια τέτοια κούκλα δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

 

Αργότερα έμαθα ότι εργαζόταν σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Αυτά και τελειώσαμε.

 

Ή μάλλον όχι. Τελειώσαμε προχθές, όταν έμαθα ότι πέθανε.

 

Γιατί πεθαίνουν και τα αγγελάκια. Με τα χρόνια η χάρη τους λιγοστεύει, τα χρώματά τους ξεθωριάζουν, η ζωή τα περιποιείται δεόντως.

 

Το χαρούμενο γελαστό αγγελάκι δεν ζει πια ανάμεσά μας.

Μένει όμως ζωντανό στις αναμνήσεις μας.