34. Ο διάβολος μέσα τους ("Ένα παιδί μεγαλώνει στα Ταμπακαριά")

 

 

Μερικά κορίτσια στην τάξη εμείς οι υπόλοιπες τα περιφρονούμε, είναι κουτά και δεν παίρνουν τα γράμματα. Όπως η Μαρία παραδείγματος χάριν. Είναι πολύ χαζή και όλο λάθος απαντήσεις δίνει στον δάσκαλο. Μια μέρα που κάναμε γεωγραφία, αυτός τη ρώτησε ποια είναι η πρωτεύουσα της Βουλγαρίας και η Μαρία φοβόταν κι έτρεμε και είπε «Η Σοφία». Σκάσαμε στα γέλια εμείς. Τόσο ζώο είναι που δεν ξέρει πως τη λένε Σόφια και όχι Σοφία.

 

Αλλά πιο βλάκας ακόμα είναι η Ουρανία. Αυτή είναι και πολύ φτωχή, έρχεται στο σχολείο με κάτι παλιόρουχα και κάθεται μοναχή της, δεν μιλά σε κανέναν και κανείς δεν της μιλά. Και δεν καταλαβαίνει τίποτα από όσα λέει ο δάσκαλος, είναι τελείως χαζή.

 

Μάζεψα μια μέρα στο διάλειμμα τη Βαρβάρα, την Ελένη και την Αλεξάνδρα και τους είπα ότι πρέπει να βοηθήσουμε την Ουρανία που είναι φτωχή, έτσι δεν μας λένε στα θρησκευτικά, ότι πρέπει να βοηθάμε τους φτωχούς; «Και τι να κάνουμε δηλαδή;» ρώτησε η Ελένη. «Να της πάρουμε κανένα τετράδιο, μερικά μολύβια, τέτοια», είπα. «Με τι λεφτά;» «Από το χαρτζιλίκι μας».

 

Εμένα οι γονείς μου δεν μου έδιναν λεφτά εκτός πολύ σπάνια, αλλά άμα μαζεύαμε όλες μαζί αυτά που είχαμε, κάτι θα μπορούσαμε να αγοράσουμε. Τους άρεσε η ιδέα μου κι από τότε κάθε λίγο και λιγάκι παίρναμε κάτι στην Ουρανία. Της αγοράσαμε τετράδια, μολύβια, μια ξύστρα, μια γομολάστιχα, κάτι ξυλομπογιές, μια πένα, στο τέλος δεν είχαμε τι άλλο να της πάρουμε. Μας άρεσε πολύ αυτό το νέο παιχνίδι που είχαμε βρει και δεν μας πείραζε που δεν είχαμε χαρτζιλίκι.

 

Η Ουρανία έπαιρνε ό,τι της δίναμε κι έμενε βουβή. Παρέα δεν την κάναμε φυσικά, γιατί εκτός από φτωχή είναι και χαζή και δεν την παίζουμε. Αλλά δεν μας είπε και ποτέ ένα ευχαριστώ. Καθόταν εκεί στο θρανίο μόνη της, άνοιγε τα τετράδια που της είχαμε χαρίσει, έγραφε με τα μολύβια μας, τα έξυνε με την ξύστρα μας, έσβηνε με τη γομολάστιχά μας, ζωγράφιζε με τις μπογιές μας.

 

Και μια μέρα, έτσι που την έβλεπα με απλωμένα μπροστά της όλα μας τα δώρα, σκέφτηκα πως αυτή είχε πιο πολλά πράγματα από όσα είχα εγώ και αυτό δεν μου άρεσε. Το είπα και στα κορίτσια: «Η Ουρανία έχει από όλα τώρα κι εμείς έχουμε λιγότερα. Και ένα ευχαριστώ δεν μας έχει πει». Θύμωσαν κι αυτές.

 

Στο άλλο διάλειμμα τής τα πήραμε πίσω όλα, δεν της αφήσαμε τίποτα. Τα μοιραστήκαμε μετά μεταξύ μας κι εγώ απόχτησα νέες ξυλομπογιές, γιατί οι δικές μου κόντευαν να τελειώσουν. Η Ουρανία δεν είπε τίποτα, καθόταν κι έβλεπε που της παίρναμε πίσω τα δώρα μας και δεν μιλούσε. Αλλά έτσι είναι αυτή, δεν μιλά ποτέ.

***

Στη φωτογραφία: Χανιά, 1958.

(Συνεχίζεται)