32. Θρησκευτικά, ωδική και αγγλικά ("Ένα παιδί μεγαλώνει στα Ταμπακαριά")

 

                                                          

Ο φετινός μας δάσκαλος, ο διευθυντής δηλαδή, είναι ευαγγελικός, χριστιανός είναι βέβαια κι αυτός αλλά όχι σαν κι εμάς. Δεν ξέρω τι είδους χριστιανοί είναι οι ευαγγελικοί, πάντως το μάθημα των θρησκευτικών μάς το κάνει ένας άλλος δάσκαλος και όχι αυτός. Και μια φορά που ζωγράφισα τον Χριστό σταυρωμένο και ήταν πολύ ωραίος, πήγα και του τον έδειξα περιμένοντας να μου πει μπράβο, αλλά αυτός κοίταξε τη ζωγραφιά μου και μετά μου είπε «Ε, και;». Πολύ απογοητεύτηκα που δεν του άρεσε η ζωγραφιά μου, αλλά μπορεί να φταίει που είναι ευαγγελικός.

 

Παίζει όμως μαντολίνο και τραγουδά και μας μαθαίνει ωραία τραγούδια, όπως «Ο γέρο Δήμος πέθανε» που πεθαίνει ένας γενναίος κλέφτης στα βουνά και «Η αλεπού και ο κόρακας» που ο χαζός κόρακας κάνει κρα, κρα, κρα και του πέφτει το κρέας και το τρώει η αλεπού και «Οι κυνηγοί» που βγαίνουν τη νύχτα να κυνηγήσουν και λάμπει ο κρόταφος του φεγγαριού ψηλά. Έτσι το τραγουδούσα εγώ, αλλά μετά μου είπε η Βαρβάρα ότι το τραγουδώ λάθος, δεν λάμπει ο κρόταφος του φεγγαριού, λάμπει ωχρό το φως του φεγγαριού, αλλά δεν πειράζει, εμένα μου αρέσει να το λέω έτσι. Στο μάθημα της ωδικής περνάμε πολύ ωραία, ο δάσκαλος είναι καλός μαζί μας, δεν θυμώνει.

 

Δυο φορές την εβδομάδα μετά που σχολάμε, μερικά παιδιά μένουμε ακόμα μια ώρα και ο δάσκαλος μάς μαθαίνει αγγλικά, αλλά τον πληρώνουν οι γονείς μας, γιατί αγγλικά δεν έχει στο σχολείο. Είμαστε χωρισμένοι σε δυο ομάδες, στην πρώτη είναι οι προχωρημένοι και στη δεύτερη εμείς οι καινούργιοι.

 

Τα αγγλικά μού αρέσουν και τα μαθαίνω εύκολα, What is this? This is a book, this is a door, this is a pencil. Κάπως σαν μαγικές μου φαίνονται αυτές οι λέξεις και όλο κοιτάζω τα παρακάτω μαθήματα στο βιβλίο, αλλά έχουν πολλές άγνωστες λέξεις και απογοητεύομαι.

 

Από δίπλα οι προχωρημένοι διάβαζαν μια μέρα μια ιστορία στα αγγλικά και τη μετάφραζαν στα ελληνικά και όλο έλεγαν μια παράξενη φράση «Τι ωραίο το πύο!». Αυτό δεν μπορούσα να το καταλάβω, το πύο δεν είναι ωραίο, αηδιαστικό είναι, πώς τους φαινόταν ωραίο στα αγγλικά; Μετά μπήκα στο νόημα ότι έλεγαν «Τι ωραίο τοπίο!», αλλά άργησα πολύ, μέχρι να το καταλάβω.

***

Στη φωτογραφία: Περιοχή Μπάνια, γειτονική στα Ταμπακαριά, 1950. Από Μάρα Μανουρά.

(Συνεχίζεται)